[void]

O... nie wypowiadałem się w tym temacie. Nie zostałem wychowany w żadnej wierze, nie przyjąłem nigdy żadnych sakramentów, nigdy nie należałem do żadnego kościoła ani z żadnym się nie identyfikowałem. Miałem etap poszukiwań, kiedy rozglądałem się za "bogiem dla mnie", ale nigdy żadna wizja do mnie nie przemówiła. Każda wydaje mi się umniejszająca istocie świata, a raczej naiwna w swej antropocentryczności, głębokiej potrzebie nadania sensu temu światu. Także przez większość czasu jestem agnostykiem, a w momentach gdy zbiera mi się na jakieś rozkminy o świecie to najbliżej mi do panteizmu spinozy (jeśli już muszę to jakoś określać, ale to raczej mój własny rodzaj panteizmu), moralnie bym swój światopogląd określił jako optymistyczny nihilizm.

[Krzysiu]

Michał, może pastafarianizm? U nas nie ma antropocentryzmu, a i sensu światu nie przydajemy…

[void]

Krzysiu, w dzieciństwie rodzice obrzydzili mi makaron.

[Krzysiu]

Och, nie! W jaki sposób?

[Amelia]

[Krzysiu]

Amelia, to może Ciebie przekonamy?

[Amelia]

Słyszałam o Pastafarianiźmie rzecz jasna, ale nigdy nie zagłębiałam się w temat głębiej. Przed chwilą otworzyłam wiki, przeczytałam zarys wierzeń i myślę, że chyba to kupuję.

[Krzysiu]

To się świetnie składa. Gdyby ciekawiły Cię szczegóły, to czekam na privie, o.

[Elizjon]

Bo poznałem Boga. Modlę się też o chorych i są uzdrawiani. Ogółem to co w Biblii opisane co przeżywam na co dzień. Nie mam nic wspólnego ani z KK ani z protestantami, bo to jedna wielka religijna ściema.

[Okularnik]

W nic nie wierzę, jestem ateistą lub agnostykiem. To dla mnie bez większej różnicy, jestem osobą zaburzoną i religia mnie nie dotyczy, nie widzę żadnej potrzeby doświadczenia religijnego

[starguardian]

Ja wierzę w Boga nie wszechmocnego lecz wszechdobrego. Który po prostu nie potrafił stworzyć świata idealnego bez problemów. Ale dał na to co mógł i części się powodzi, a część żyję w cierpieniu bo inaczej nie umiał. Szatan nie istnieje, a jeśli istnieje niebo to ten Bóg wybacza wszystkim.

[R. de Valentin]

starguardian, ale to jest ten Bóg z Biblii?

[void]

W zasadzie ostatnio tak eksplorując, w rytmie memento mori, różne perspektywy patrzenia na świat, to doszedłem do wniosku, że przerażałaby mnie perspektywa, że cokolwiek miałoby być po śmierci. Tym bardziej jeśli miałoby być to w takim trywialnym popularnym rozumieniu. Zwłaszcza w tym ostatnim wydaniu wydała mi się to mocno smutna i rozczarowująca perspektywa.

[Cirilla]

Wierzę w Boga. Mózg tego nie ogarnia, ale serce tak. On mnie kocha, taką jaką jestem, z całym tym bagnem które mam w środku. On posłał swojego jedynego Syna, żebym mogła dostąpić zbawienia. Całe życie się tego wypierałam, obwiniałam Boga za dzieciństwo. A on całe życie dawał mi znaki że jest przy mnie, że czuwa nade mną. Byłam głupia. Czułam wewnątrzną pustkę, której niczym nie dało się wypełnić. Nawet jak było dobrze, to i tak czułam się jak ktoś, kto jest winny, kto nie zasługuje na dobro, na miłość.

[WhiteBlankPage.]

Cirilla, możesz podzielić się tym, co sprawiło, że zmieniłaś myślenie na właśnie takie? Bo czytam to jako przeszłość, że nie wierzyłaś, a teraz tak, że teraz już nie czujesz pustki, a wcześniej ona była. Jestem bardzo ciekawa takich zmian w człowieku i byłoby mi bardzo miło, jeśli zechciałabyś się podzielić tym nieco "bardziej"