Wiek: 33 Dołączyła: 11 Sie 2011 Posty: 1841 Skąd: Europa
Wysłany: 2013-01-15, 12:05
Cierpię na fobię społeczną. Ponadto boję się psów i pająków. Boję się różnych sytuacji i niestety w przeważającej części mężczyzn. Boję się także często ciemności, choć ją lubię..
Walczę! O swoją przeciętność, o wyrwanie się z błędnego koła chorobliwej perfekcji, o każdy swój dzień.
Wiek: 37 Dołączyła: 15 Kwi 2011 Posty: 698 Skąd: z krańca świata
Wysłany: 2013-01-16, 08:18
Mercy napisał/a:
ho napisał/a:
Boję się także często ciemności, choć ją lubię..
To tak jak ja.
So do I.
Boję się jeszcze ptaków, ale jakoś je toleruję jak nie są zbyt blisko mnie. Pamiętam jak byłam gówniarą, a mieliśmy w domu papużki (piękne, ale tylko w klatce, niestety nauczyły się z niej wychodzić, a jak latały po domu, to zamykałam się w pokoju i trzęsłam ze strachu) i mój brat wyjmował czasem jedną z klatki (albo łapał gołębia- swojego, miał je u kolegi na podwórku) i ganiał mnie po domu z tym ptaszyskiem w łapach, a ja piszczałam ze strachu i cała się trzęsłam. Może was to śmieszyć, ale dla mnie to było tragiczne. To tak jak ktoś się boi pająków i zamknąć go w pokoju z całym ich stadkiem. Nawet jak teraz o tym piszę, to mam dreszcze... Jak mieszkałam w Anglii, to często musiałam przechodzić przez park, w którym było strasznie dużo ptaków, latały jak szalone i bardzo nisko. Bałam się, że któryś 'wleci we mnie'...
Nie wiem skąd się to u mnie wzieło, wiem, że moja kuzynka ma to samo.
Jak byłam mała podziobały mnie ptaki. Potem jeszcze śniło mi się, że jadłam żywcem moją papugę. To było tak realne, czułam smak. Bleee... Teraz już nawet drobiu nie jem.
Boję się też zamknietych pomieszczeń, nie mogę nawet siedzieć z tyłu w samochodzie 3-drzwiowym, bo mam atak paniki, wydaje mi się, że zaraz się uduszę.
Nie bójcie się, moje myśli są takie malutkie, że będę je i po śmierci rzucał wam na płatkach śniegu spadających z nieba. A w lecie? Namyślę się! Przecież nie umieram jeszcze.
Mam przez lekarza stwierdzoną fobie społeczną. Palpitacje serca, omdlenia, duszności, dezorientacja - to mnie spotyka gdy czuję się zagrożona wśród ludzi.
Nie raz się wstydu przez to najadłam.
Takie pytanko dla ludzi w temacie. Czy to może być fobia społeczna?
Zawsze byłem postrzegany za osobę nieśmiałą i spokojną a niektóre rzeczy począwszy od okresu dojrzewania do dziś sprawiają mi problem. Mam problemy w kontaktach z nieznajomymi osobami , problemy z publicznym wypowiadaniem się z załatwieniem jakichś tam rzeczy urzędowych , paraliżują mnie i przeraża gdy jestem w skupisku nieznanych mi osób a jak wtedy muszę jeszcze coś mówić czy robić to w ogóle masakra , do telefonów trochę się przyzwyczaiłem jak odbieram to jakoś daje sobię radę ,ale jak ja dzwonię w ważnej sprawie to głos mi drży , serce mi bije jak szalone , mam przyspieszony oddech czasem też drżą mi ręce.
Nie cierpię dyskotek i jakichś tam imprez , jak mam tam tańczyć czy coś to mnie paraliżuje że aż cały drżę i też serce mi bije jak bym miał jakąś arytmię
Strasznie mi to wszystko utrudnia życie , bo jednak w codziennych czynnościach to bardzo przeszkadza , a znalezienie pracy gdzie człowieka wzywają na jakieś castingi to u mnie jest praktycznie nie do przejścia. Więc pracuje poniżej swoich kwalifikacji. Podobnie jest z poznaniem kobiety.
Może, ale nie musi... miałam (częściowo nadal mam) podobne objawy, a fobii społecznej mi nigdy nie stwierdzono. Lęki w sytuacjach społecznych mogą być jedynie elementem szerszych zaburzeń lękowych lub innych zaburzeń psychicznych (jak w moim przypadku) - warto przejść się z tym na terapię - szczególnie grupową.
Ostatnio zmieniony przez Scarlet Halo 2013-01-25, 21:23, w całości zmieniany 1 raz
Fobie, fobie..
Boje się kontaktów z ludźmi, rozmów z nimi na żywo.
Rozmów telefonicznych.
Psów.
Ale główna fobia to lęk przed śmiercią swoja jak i bliskich mi ludzi.
Może, ale nie musi... miałam (częściowo nadal mam) podobne objawy, a fobii społecznej mi nigdy nie stwierdzono. Lęki w sytuacjach społecznych mogą być jedynie elementem szerszych zaburzeń lękowych lub innych zaburzeń psychicznych (jak w moim przypadku) - warto przejść się z tym na terapię - szczególnie grupową.
Może i masz rację , wizyta u jakiegoś specjalisty może i jest wskazana , ale jakoś nie wierzę w skuteczność terapii grupowych! Jestem człowiekiem twardo stąpającym po ziemi i dla mnie to jakieś głupie są te terapie grupowe , że co niby się wygadam przy ludziach , usłyszę o ich problemach i jak sobie z tym radzą i OD RAZU MOJE WSZYSTKIE PROBLEMY SIĘ ROZWIˇŻˇ - SZCZERZE WˇTPIE !!!
(poza tym jak czytałem w necie wypowiedzi ludzi cierpiących na fobię społeczną i większość twierdzi , że terapie grupowe NIE WIELE IM POMOGŁY)
wypowiedzi ludzi cierpiących na fobię społeczną i większość twierdzi , że terapie grupowe NIE WIELE IM POMOGŁY
Jeżeli faktycznie jest to fobia społeczna to być może inne formy terapii są lepsze, ale to też zależy od człowieka - kwestia osobnicza. Jeżeli jednak to nie jest sensu stricte fobia społeczna, a jedynie lęk w sytuacjach społecznych to myślę, że terapia grupowa może pomóc. Jeżeli ktoś jest w stanie otworzyć się przed grupą to jest to terapia dla niego, jeżeli nie jest w stanie to powinien poszukać innej formy.
narciarz1979 napisał/a:
OD RAZU MOJE WSZYSTKIE PROBLEMY SIĘ ROZWIˇŻˇ - SZCZERZE WˇTPIE !!!
To się nazywa nierealistyczne oczekiwania Widzisz u mnie lęk w stytuacjach społecznych wynikał z nieuświadomionego przekonania, że "jestem nie na miejscu". To się u mnie pojawiło kiedy byłam mała i babcia mnie wszędzie ze sobą ciągała po urzędach przy załatwianiu spraw i każdy tam na mnie wilkiem patrzył i przestawiał z miejsca na miejsce albo traktował jak maskotkę... i to dziecięce uczucie gdzieś tam we mnie zostało i ja niejako "nie zauważyłam", że jestem dorosła. Przeanalizowanie tego pomogło mi zrozumieć źródło lęku i obrać taktykę walki z nim.
narciarz1979 napisał/a:
Jestem człowiekiem twardo stąpającym po ziemi
Nie jesteś - masz lęki w sytuacjach społecznych, a one są irracjonalne i sprzeczne z "twardym stąpaniem po ziemi"
Ostatnio zmieniony przez Scarlet Halo 2013-01-27, 14:53, w całości zmieniany 1 raz
Ja boje się pająków niezależnie od wielkości natychmiast każe komuś go zabić ;D najczęściej teraz maż je zabija i jak mam pewność ,ze nie żyje to wtedy wchodzę do pomieszczenia w którym był, boje się tłumu ludzi, boje się obcych samotnych mężczyzn, boje się samotności, mam lęk wysokości, boje się wymiotować robię wszystko by tego nie robić, boje się połykać tabletek bo raz się dusiłam jak byłam mała przez to tabletka utkwiła mi w gardle wiec najpierw rozgniatam tabletki a potem łykam je, boje się wyjść sama z domu, boję się pijanych ludzi bo mój ojciec pił
Boję się samego siebie. Ilekroć zmienia się moja osobowość, pozostaje jedna zawsze trzeźwa, kontrolująca w pewnym stopniu poczynania reszty. Boję się zmian a jednocześnie ich potrzebuję. Boję się samego siebie, odczuwam wewnątrz obecność kogoś, kim jestem ja, i kim jest ktoś, kim nie jestem ja, gdy jest ciemno. Zeszłej nocy ten duch wyszedł ze mnie i stanął przede mną twarzą do mnie. Gdy otworzyłem oczy, poczułem coś strasznie dziwnego a zagęszczone powietrze przede mną zmyło się. Powracają moje koszmary dotyczące wilków, strachu i śmierci. Umieram ze strachu. Za dnia pragnę być czymś takim, mam żądze mordu, mam brutalne myśli, muszę na prawdę bardzo się starać aby hamować swoje popędy. Nocą staję się kimś w rodzaju ofiary, wszystko ze mnie wychodzi i zwraca się przeciwko mnie. Nie wytrzymam tych skrajności ani chwili dłużej. To tylko wierzchołek góry lodowej. Po prostu się boję siebie, zmian. Boję się strachu, to jest najgorsze. Boję się bać, bo towarzyszą temu bardzo nieprzyjemne zjawiska i stany. Boję się bólu a jednocześnie sprawia mi on przyjemność.
Boję się wszelkiego rodzaju małych stworzeń - począwszy od mrówek, skończywszy na myszach. Strasznie nie lubię, gdy idę w lecie do lasu, czy na łąkę i co chwilę muszę się otrzepywać z robactwa, które po mnie łazi. Boję się również odbierać telefon - tłumaczę się tym, że nie dałam rady odebrać, czy też nie słyszałam.
Umrę ci kiedyś.
Oczy mi zamkniesz.
I wtedy - swoje smutne, zdziwione,
Bardzo otworzysz.
Widzisz u mnie lęk w stytuacjach społecznych wynikał z nieuświadomionego przekonania, że "jestem nie na miejscu". To się u mnie pojawiło kiedy byłam mała i babcia mnie wszędzie ze sobą ciągała po urzędach przy załatwianiu spraw i każdy tam na mnie wilkiem patrzył i przestawiał z miejsca na miejsce albo traktował jak maskotkę... i to dziecięce uczucie gdzieś tam we mnie zostało i ja niejako "nie zauważyłam", że jestem dorosła. Przeanalizowanie tego pomogło mi zrozumieć źródło lęku i obrać taktykę walki z nim.
