[murango]

motherlode, czasami wiele razy musimy się cofnąć, zanim podejmiemy ostateczną decyzję i odkryjemy przed kimś prawdę. Uszy do góry Na pewno kiedyś się odważysz

[dzon]

[murango]

[Euphoriall]

[ataw100]

ja też tak mam

ja też tak mam

[SoSad]

Nikt nie wie. Nikomu o tym nie mówię, a jeśli wspomniałam coś kiedyś, że niby w żartach to odpowiedź mojego słuchacza brzmiała "haha weź" no i tak to.

[kathika***]

Mój mąż nie traktuje poważnie moich myśli samobójczych, chociaż to niekiedy sygnalizuję. Jemu się wydaje, że jak się ma dom, dziecko i osobę, która kocha to nie powinno się mieć takich myśli. A to wszystko nie jest takie proste... Jak ja mam mu mówić, że mam takie myśli, żeby mnie potraktował poważnie?Oddać mu wszystkie uzbierane tabletki i powiedzieć, że miewam niepokojące myśli? Sama już nie wiem...

[thnks]

kathika***, to jest straszne. Rozumiem bo mój facet były czuł się wręcz obrażony gdy chciałam się pociąć, nie powinno mi być źle bo mam chłopaka.

[Kata]

Nie mówię o tym głośno, ale "znajoma" pokazała mi fotografie osób po próbach (udanych, nieudanych) pracuje w mundurowce. Udane masakra Szukanie zwłok na odcinku 1200 metrów... I całości nigdy nie znajdą. A próby nieudane? Ścięło facetowi nogi, przeżył I co mówi teraz? Cholera teraz to nie mam jak tego zrobić (przeżyć spotkanie z pociągiem?)

Jak się zbiorę w sobie, napiszę więcej o "moich problemach" w odpowiednim dziale.


Przed znakami interpunkcyjnymi nie stawiamy spacji! | Nmh

[Schisma]

kathika***, może wyciągnij go ze sobą na jakąs terapie, może zda sobie wtedy z tego wszystkigo sprawę.

[Lilith]

Kata, żadna próba nie jest pewna.. tak to już jest. A może to i dobrze. Może to jest dla nas nauczka.

Ja z rodziną w ogóle o tym nie rozmawiam. Raz, przez telefon, najbardziej zaufanej siostrze się wygadałam, która mieszka w Irlandii To jest jedyna normalna osoba w domu, z którą można porozmawiać na moje problemy spokojnie, a ona jeśli nie rozumie powie to, tak samo jak było z moim jedzeniem: "Przykro mi, Nela, oglądałam program o bulimiczkach. Ale jakoś nie potrafię zrozumieć tej choroby. Przepraszam. Ale wiesz, że masz we mnie zawsze wsparcie" (tak na marginesie to jedyna osoba w rodzinie, która od początku wierzyła mi, że mam ED. No teraz już każdy wierzy, bo mają to na papierku, lekarz jest nieomylny ). Czasem właśnie z nią - Kaśką pogadam. Ale rzadko zdarza się okazja, że możemy na osobności pogadać. Jak na skype to matka zawsze jest, przez telefon też matka jest przy mnie jak z nią gadam.. nie ma opcji. Jedynie jak przyleci raz na rok.. brakuje mi jej.

Kata, żadna próba nie jest pewna.. tak to już jest. A może to i dobrze. Może to jest dla nas nauczka.

Ja z rodziną w ogóle o tym nie rozmawiam. Raz, przez telefon, najbardziej zaufanej siostrze się wygadałam, która mieszka w Irlandii To jest jedyna normalna osoba w domu, z którą można porozmawiać na moje problemy spokojnie, a ona jeśli nie rozumie powie to, tak samo jak było z moim jedzeniem: "Przykro mi, Nela, oglądałam program o bulimiczkach. Ale jakoś nie potrafię zrozumieć tej choroby. Przepraszam. Ale wiesz, że masz we mnie zawsze wsparcie" (tak na marginesie to jedyna osoba w rodzinie, która od początku wierzyła mi, że mam ED. No teraz już każdy wierzy, bo mają to na papierku, lekarz jest nieomylny ). Czasem właśnie z nią - Kaśką pogadam. Ale rzadko zdarza się okazja, że możemy na osobności pogadać. Jak na skype to matka zawsze jest, przez telefon też matka jest przy mnie jak z nią gadam.. nie ma opcji. Jedynie jak przyleci raz na rok.. brakuje mi jej.

[Niewidzialny]

Moi bliscy nie wiedzą, bo ich nie mam. Nie mam komu powiedzieć o moich myślach samobójczych, sam jakoś w tym wszystkim siedzę.

[Schisma]

[Irmamuszenka]

Po wczorajszej rozmowie z Wami, jakoś "podniosłam się na duchu" - BO KTO? INTERESUJĘ SIĘ TYM CO CZUJĘ, postanowiłam spotkać się z przyjaciółką, którą unikałam dłuższy czas, powiedziałam jej,że myślę o samobójstwie. Była w szoku, przez chwilę siedziałyśmy w ciszy, później wydukała że nie spodziewała się tego po mnie, że w jej oczach(i podobno nie tylko w jej ) jestem silną, ambitną osobą,że zawsze radziłam sobie ze wszystkim etc. A ja natomiast byłam pełna podziwu,że taką dobrą aktorką jestem i potrafię ten"ból" co we mnie siedzi skryć. Nie ukrywam, po rozmowie poczułam się ciut lepiej

Po wczorajszej rozmowie z Wami, jakoś "podniosłam się na duchu" - BO KTO? INTERESUJĘ SIĘ TYM CO CZUJĘ, postanowiłam spotkać się z przyjaciółką, którą unikałam dłuższy czas, powiedziałam jej,że myślę o samobójstwie. Była w szoku, przez chwilę siedziałyśmy w ciszy, później wydukała że nie spodziewała się tego po mnie, że w jej oczach(i podobno nie tylko w jej ) jestem silną, ambitną osobą,że zawsze radziłam sobie ze wszystkim etc. A ja natomiast byłam pełna podziwu,że taką dobrą aktorką jestem i potrafię ten"ból" co we mnie siedzi skryć. Nie ukrywam, po rozmowie poczułam się ciut lepiej

[Lilith]

Irmamuszenka, cieszę się. Pamiętam jak też kiedyś powiedziałam swojej "przyjaciółce" że próbowałam się zabić. Pamiętam, jak z autostrady pobiegłam do jej doomu (mieszkała niedaleko akkurat). Powiedziałam zszokowana, żeby zaprowadziła mnie do domu, bo się zabiję. Zaprowadziła mnie. Teraz nie poznaje mnie na ulicy. A ja jej ufałam.

Irmamuszenka, cieszę się. Pamiętam jak też kiedyś powiedziałam swojej "przyjaciółce" że próbowałam się zabić. Pamiętam, jak z autostrady pobiegłam do jej doomu (mieszkała niedaleko akkurat). Powiedziałam zszokowana, żeby zaprowadziła mnie do domu, bo się zabiję. Zaprowadziła mnie. Teraz nie poznaje mnie na ulicy. A ja jej ufałam.