[Hekate]

Kiedyś pisałam, prowadziłam pamiętniki. Do tej pory mam je schowane w kartonowym pudle. W przyszłości prawdopodobnie je spalę.

[Cirnellé]

Akurat, moi rodzice tak samo wiedzą o mnie mniej niż im sie wydaje:-B

[Pytajnik]

[Zero]

Ja mogę się podzielić: sensem życia jest przedłużenie gatunku. Geny nas stworzyły, aby mogły trwać. Jesteśmy takimi narzędziami.

Ja mogę się podzielić: sensem życia jest przedłużenie gatunku. Geny nas stworzyły, aby mogły trwać. Jesteśmy takimi narzędziami.

[PanFoster]

Zero panie ewolucjonisto proszę nie robić !

Myślę, że problem pozbycia się pamiętnika Cirnellé został rozwiązany, dlatego proponuję uogólnić trochę obszar dyskusyjny. Można zmienić zestaw pytań:
Czy piszesz pamiętnik? Dlaczego, jak długo? Chciałabyś/chciałbyś go po sobie zostawić, czy raczej zniszczyć? Co sądzisz o tego typu "pamiątkach" po osobach, które zmarły/odeszły? Czy po śmierci nadal obowiązuje jakaś forma prywatności? Chciałabyś/chciałbyś przeczytać pamiętnik zmarłej osoby? Co sądzisz o innych formach prywatnych pamiątek; listach, osobistych notatkach, jakiś antyram/pudełek z pamiątkami/rzeczami sentymentalnymi należącymi do zmarłej osoby?

[Cirnellé]

PanFoster, no tak, można teraz o tym rozmawiać. Zostawić tę nazwę wątku?

[PanFoster]

Myślę, że nazwa może być, jeżeli by ktoś proponował inną, to proszę pisać do mnie na PW.

[Hekate]

[Kruk]

Proponuję zakopać pamiętnik:)

Proponuję zakopać pamiętnik:)

[Symforiana]

Pisałam pamiętnik od około 13 roku życia, mogłam tam wyładować emocje, opisać dobre rzeczy. Pisałam praktycznie codziennie, aż powoli zaprzestawałam, od dłuższego czasu już nie piszę. Wszystkie zapisane zeszyty trzymałam w pudełku w szafie, rok temu spaliłam je w ognisku, nie chciałabym żeby "w razie czego" ktoś miał do nich dostęp. Była to też forma rytualnego wyzbycia się wszelkich wspomnień, jednak jako że jestem sentymentalna zachowałam trochę popiołu z tych moich przemyśleń.

[frantic]

Ja pisałam coś w tym rodzaju przez kilka miesięcy, notki które zawierał mój dziennik były bardzo osobiste. Jednak mój "zeszycik" pewnego dnia po prostu znikł... I to jest zagadka mojego życia.

Ja pisałam coś w tym rodzaju przez kilka miesięcy, notki które zawierał mój dziennik były bardzo osobiste. Jednak mój "zeszycik" pewnego dnia po prostu znikł... I to jest zagadka mojego życia.

[SadisticVicky]

Również piszę pamiętnik od kilku lat. Kiedy nie potrafię opowiedzieć innym o tym "co się dzieje" zawsze mogę wszystko sobie poukładać wśród tych kartek zeszytu.

Pamiętam, że jedną z form terapii było prowadzenie dzienniczka uczuć. Taka wersja pamiętnika, dla tych, którzy nie lubią się rozpisywać. Ważne by zapisywać daną sytuację, myśli i uczucia jej towarzyszące. Zachęcam, gdyby to miało komuś pomóc!

Również piszę pamiętnik od kilku lat. Kiedy nie potrafię opowiedzieć innym o tym "co się dzieje" zawsze mogę wszystko sobie poukładać wśród tych kartek zeszytu.

Pamiętam, że jedną z form terapii było prowadzenie dzienniczka uczuć. Taka wersja pamiętnika, dla tych, którzy nie lubią się rozpisywać. Ważne by zapisywać daną sytuację, myśli i uczucia jej towarzyszące. Zachęcam, gdyby to miało komuś pomóc!

[MrocznyCień]

Cytat:

Czy piszesz pamiętnik?

Nie piszę pamiętnika. Czasami to co czuję wyleję na kartkę w formie wiersza.

Cytat:

Dlaczego, jak długo?

Chcę z siebie wyrzucić różne myśli, prowadzę zeszyt z wierszami od około roku.

Cytat:

Chciałabyś/chciałbyś go po sobie zostawić, czy raczej zniszczyć?

Zostawić. Teraz mi wstyd to pokazywać, ale kiedyś niech się ludzie dowiedzą co czułem.

Cytat:

Co sądzisz o tego typu "pamiątkach" po osobach, które zmarły/odeszły?

Fajna rzecz, można się dużo dowiedzieć, lepiej poznać tę osobę.

Cytat:

Czy po śmierci nadal obowiązuje jakaś forma prywatności?

Oczywiście. Nawet samo powiedzenie "o zmarłych się źle nie mówi" jest tego dowodem.

Cytat:

Chciałabyś/chciałbyś przeczytać pamiętnik zmarłej osoby?

Tak.

Cytat:

Co sądzisz o innych formach prywatnych pamiątek; listach, osobistych notatkach, jakiś antyram/pudełek z pamiątkami/rzeczami sentymentalnymi należącymi do zmarłej osoby?

Wszystko, co może udzielić informacji o zmarłej osobie jest cenne.

[Rauko]

Sama pamiętnika nie piszę, chociaż wielokrotnie próbowałam, to takie systematyczne przelewanie emocji na papier mi nie wychodziło - zawsze wolałam napisać jakieś krótkie opowiadanie bądź wiersz. Nie chciałabym, żeby ktokolwiek to czytał, jednak tematy czy emocje, które w danym momencie przekazują są zbyt osobiste i czułabym się niekomfortowo, gdyby kiedyś dostały się w niepowołane ręce.
Co do pamiątek po zmarłej osobie... przyszło mi dostać "w spadku" po zmarłym przyjacielu parę jego osobistych rzeczy + jeden, cieniutki zeszyt z opisem kilkunastu dni przed śmiercią. Do tej pory, choć trochę czasu już minęło, nie jestem w stanie tego przeczytać i, szczerze, wolałabym nigdy tego nie dostać.

[Usagi]

Cytat:

Czy piszesz pamiętnik?

Tak. Nieregularnie, ale piszę.

Cytat:

Dlaczego, jak długo?

To pozwala opanować mój natłok myśli. Wycisza mnie. Wyrzucam z siebie słowa, żeby pozbyć się ich z głowy. Od 8 lat.

Cytat:

Chciałabyś/chciałbyś go po sobie zostawić, czy raczej zniszczyć?

Zniszczyć. Nie chcę, żeby ktoś czytał moje myśli. Ktoś niepowołany do tego.

Cytat:

Co sądzisz o tego typu "pamiątkach" po osobach, które zmarły/odeszły?

Dziennik tragedii, pustka codzienności. Uważam, że to smutne, że są ludzie, w tym ja, którzy, nie mogą się podzielić tym co w środku z człowiekiem. Nie mogą, albo nie potrafią. Ja nie nie potrafię. Potrafię tylko pisać.

Cytat:

Czy po śmierci nadal obowiązuje jakaś forma prywatności?

Nie. Zmarłych to nie obchodzi.

Cytat:

Chciałabyś/chciałbyś przeczytać pamiętnik zmarłej osoby?

Tak.

Cytat:

Co sądzisz o innych formach prywatnych pamiątek; listach, osobistych notatkach, jakiś antyram/pudełek z pamiątkami/rzeczami sentymentalnymi należącymi do zmarłej osoby?

To na pewno odzwierciedla życie danej osoby. To co odczuwała. Co myślała. Jak żyła. Co było dla niej ważne, a co nie. Może to dostarczyć mnóstwo informacji na tego czemu zdecydowała się na ten ostateczny krok.

Pamiętników mam dużo. Jakieś paręnaście zeszytów. Część w komputerze. Trzymam je pod łóżkiem i nigdy nie czytam. Chyba to dla mnie za trudne. Za trudno, żeby ogarnąć własne myśli. Poza tym, gdy piszę to nigdy ze szczęścia. Zawsze z powodu smutku, więc nie mam powodu by je czytać. Z moją śmiercią chciałabym, żeby były spalone.