[Scarlet Halo]

Jako, że kobieta już ze mnie wiekowa i jak ostatnio się często słyszy kończy mi się "termin ważności", to zastanawiam się czy jest sens otwierania się na związek... kiedyś założyłam temat partner tak dla picu... jak może wiecie testowałam tą opcję i... no nie jest dla mnie - szkoda życia Zastanawiam się wiec czy podejść do sprawy poważnie... niestety obawiam się, że mam zbyt wygórowane wymagania i nikt im nie sprosta... lista jest naprawdę długa, a ja nie zamierzam rezygnować z żadnego punktu, bo inaczej nie ma to dla mnie sensu. Przede wszystkim jakimś cudem partner musiałby być w stanie mnie pokochać... już samo to wydaje się kryterium wykluczającym całą ludzką populację, a na dodatek musiałby posiąść rzadki dar rozumienia, że nie czytam w myślach i należy się ze mną komunikować... przede wszystkim należy mi komunikować swoje potrzeby i oczekiwania, a jakby i tego było mało to pragnę jeszcze bliskości emocjonalnej - tak z mężczyzną... w sensie, że tak, on ma przy mnie okazywać uczucia - wiem... niewykonalne. Na tym jednak nie poprzestaję - w końcu jak kraść to miliony, jak sypiać to z księciem, więc chciałabym aby mnie akceptował i szanował (teksty w stylu "ty durna, bezmyślna, zje*ana szmato" odpadają, rękoczyny tym bardziej), a do tego jeszcze był wrażliwy na moje potrzeby... czyli kiedy mu mówię, że mi smutno i potrzebuję żeby mnie przytulił, to on mi nie odpowiada "daj mi spokój, oglądam film", a jako, że ma to być książę z bajki to jeszcze bym sobie zamarzyła, żeby mnie nie zmuszał do seksu i był dla mnie jakoś tam atrakcyjny (fizycznie i charakterologicznie). Gołym okiem widać, że szanse nikłe... żeby nie powiedzieć, że niższe niż wygranej w Lotto... dlatego z dużym prawdopodobieństwem trafię po prostu na jakiegoś spatologizowanego typa i albo w porę się zorientuję i ucieknę albo będę miała karę za nierealistyczne podejście do życia (czyt. durne pragnienia). Dlatego tak siedzę i móżdżę czy jest sens w ogóle rozważać taką opcję, że jeszcze z kimś mogłabym się związać... i oczywiście analiza musi być, a więc i wszystkie za i przeciw trzeba skatalogować.

Co mi daje bycie singlem?
- dużo wolnego czasu
- pełną swobodę planowania wolnego czasu
- niezależność
- możliwość swobodnego popadania w skrajne stany emocjonalne bez ryzyka, że ktoś oberwie rykoszetem
- brak zjawiska wymuszania na mnie stosunku seksualnego
- brak problemów w związku

Co by mi dał związek?
- fizyczną i emocjonalną bliskość
- możliwość zaoferowaniu komuś miłości
- możliwość eksploracji nowego podejścia do codzienności uwzględniającego kooperację z druga osobą
- osobę do mordowania nastających na moje życie pająków, ewentualnie do łączenia się ze mną w głębokiej fobii przed tymi bestiami
- brak problemów singla

A Wy jak uważacie? Lepiej być czy nie być w związku? Jakie widzicie plusy obu sytuacji? Jeżeli jesteście wolni, to macie jeszcze nadzieję na znalezienie kogoś? Jakie macie wymagania i oczekiwania wobec potencjalnego partnera i czy są one do spełnienia?

Jako, że kobieta już ze mnie wiekowa i jak ostatnio się często słyszy kończy mi się "termin ważności", to zastanawiam się czy jest sens otwierania się na związek... kiedyś założyłam temat partner tak dla picu... jak może wiecie testowałam tą opcję i... no nie jest dla mnie - szkoda życia Zastanawiam się wiec czy podejść do sprawy poważnie... niestety obawiam się, że mam zbyt wygórowane wymagania i nikt im nie sprosta... lista jest naprawdę długa, a ja nie zamierzam rezygnować z żadnego punktu, bo inaczej nie ma to dla mnie sensu. Przede wszystkim jakimś cudem partner musiałby być w stanie mnie pokochać... już samo to wydaje się kryterium wykluczającym całą ludzką populację, a na dodatek musiałby posiąść rzadki dar rozumienia, że nie czytam w myślach i należy się ze mną komunikować... przede wszystkim należy mi komunikować swoje potrzeby i oczekiwania, a jakby i tego było mało to pragnę jeszcze bliskości emocjonalnej - tak z mężczyzną... w sensie, że tak, on ma przy mnie okazywać uczucia - wiem... niewykonalne. Na tym jednak nie poprzestaję - w końcu jak kraść to miliony, jak sypiać to z księciem, więc chciałabym aby mnie akceptował i szanował (teksty w stylu "ty durna, bezmyślna, zje*ana szmato" odpadają, rękoczyny tym bardziej), a do tego jeszcze był wrażliwy na moje potrzeby... czyli kiedy mu mówię, że mi smutno i potrzebuję żeby mnie przytulił, to on mi nie odpowiada "daj mi spokój, oglądam film", a jako, że ma to być książę z bajki to jeszcze bym sobie zamarzyła, żeby mnie nie zmuszał do seksu i był dla mnie jakoś tam atrakcyjny (fizycznie i charakterologicznie). Gołym okiem widać, że szanse nikłe... żeby nie powiedzieć, że niższe niż wygranej w Lotto... dlatego z dużym prawdopodobieństwem trafię po prostu na jakiegoś spatologizowanego typa i albo w porę się zorientuję i ucieknę albo będę miała karę za nierealistyczne podejście do życia (czyt. durne pragnienia). Dlatego tak siedzę i móżdżę czy jest sens w ogóle rozważać taką opcję, że jeszcze z kimś mogłabym się związać... i oczywiście analiza musi być, a więc i wszystkie za i przeciw trzeba skatalogować.

Co mi daje bycie singlem?
- dużo wolnego czasu
- pełną swobodę planowania wolnego czasu
- niezależność
- możliwość swobodnego popadania w skrajne stany emocjonalne bez ryzyka, że ktoś oberwie rykoszetem
- brak zjawiska wymuszania na mnie stosunku seksualnego
- brak problemów w związku

Co by mi dał związek?
- fizyczną i emocjonalną bliskość
- możliwość zaoferowaniu komuś miłości
- możliwość eksploracji nowego podejścia do codzienności uwzględniającego kooperację z druga osobą
- osobę do mordowania nastających na moje życie pająków, ewentualnie do łączenia się ze mną w głębokiej fobii przed tymi bestiami
- brak problemów singla

A Wy jak uważacie? Lepiej być czy nie być w związku? Jakie widzicie plusy obu sytuacji? Jeżeli jesteście wolni, to macie jeszcze nadzieję na znalezienie kogoś? Jakie macie wymagania i oczekiwania wobec potencjalnego partnera i czy są one do spełnienia?

[Bast]

Jedna opcja i druga ma swoje plusy i minusy jak wiadomo. W moim przypadku jest to bardzo skomplikowane, bo cenię sobie wysoko niezależność i poczucie odrębności. Wydaje się, że w takiej sytuacji żaden związek nie ma sensu, a jednak. 24lipca miną 5lat jak jestem w stałym związku. Choć wielokrotnie związek prawie się rozpadł, głównie z powodu mojego mega trudnego charakteru, to nadal jesteśmy razem, a od listopada 2012 jesteśmy szczęśliwymi rodzicami. Każdego dnia zmagamy się z jakimiś problemami. Ja jestem typem szefa, on dawcy. Chyba tylko dzięki takiej różnicy temperamentów jesteśmy w stanie przetrwać. Czasem mam wrażenie, że tylko nasz synek jeszcze nas scala. Kochamy się bardzo, ale jak wiadomo samą miłością nikt nie przeżyje.

Jeszcze kilka lat temu uważałam, że nie nadaję się do związku, że nikt ze mną nie wytrzyma, a ja nie będę w stanie odwzajemnić ewentualnego uczucia. Byłam przekonana, że bycie singlem to moje przeznaczenie. Myśl o związku na zawsze mnie wręcz przerażała. Bałam się ograniczeń, kontrolowania, ingerencji w moje decyzje i plany. Każdego faceta traktowałam jak zabawkę. Bałam się angażować w cokolwiek, by z racji mojego charakteru i nałogu nie zostać zraniona odrzuceniem.

Tak było dotąd, dokąd nie poznałam Jego.

Spodobał mi się od początku. To było coś jak miłość od pierwszego wejrzenia. Choć dwa miesiące go unikałam to on się nie poddał. W końcu zmiękłam i zaczęliśmy się spotykać. Po pewnym czasie z sercem na ramieniu wyjawiłam mu, że ćpam i uprawiam aa. Ku memu zdziwieniu on mnie nie potępił i został przy mnie. Dzięki niemu nie ćpam już 3lata, a aa to sporadyczność.

Czytając Twój post czuje się jakbym czytała swoje słowa sprzed kilku lat. Jestem pewna, że i Ty znajdziesz kogoś, kto jest Ciebie wart. Pomimo tego, że twierdzimy, że porządnych, czułych i wrażliwych facetów nie ma, bądź są na wyginięciu to oni na prawdę są i to w pokaźnym procencie ogółu Jedynym problemem jest nasze uprzedzenie i popadanie stereotypom. Czasem warto zaszaleć i dopuścić kogoś do siebie. Moja historia jest tego przykładem. A swoboda w związku i odrobina niezależności to kwestia dogadania się i zaufania. Ja np. wychodzę dwa razy w miesiącu na całą noc sama pobalować. On też ma "przepustki". Ufamy sobie i to jest najważniejsze.

Żeby się nie wydawało, że mam idealnego faceta bez wad i w ogóle trafiłam na wymarły gatunek P) to kłótnie też są, i to jeszcze jakie! Ale w 90% to moja wina, bo jak już wspomniałam mam okropnie trudny charakter, a on pomimo opanowania itd. też ma swoje granice wytrzymałości.

Jednego jestem pewna i powiem to każdemu: bycie singlem jest fajne, ale czy aby na pewno samotność do końca życia nas satysfakcjonuje? A kwestia dzieci, wnuków? Kto nas odwiedzi gdy będziemy mieli kilkadziesiąt lat? W młodym wieku jest nam dobrze samemu, ale potem nie będzie już tak kolorowo.

[EvenIfICould]

Zarówno bycie w związku jak i bycie singlem ma swoje plusy i minusy, niezaprzeczalnie. Co dla kogo będzie lepszą opcją - kwestia indywidualna. Są osoby, które najlepiej całą dobę spędzałyby z partnerem i dobrze się z tym czują, są osoby, które mają tyle swoich pasji i zajęć, ze partner powinien być tylko z doskoku i też im to odpowiada, bardzo indywidualne to jest. Ja mając porównanie jak to jest żyć samemu a jak z kimś, nie mam najmniejszej ochoty spędzić reszty życia sam, ale znam też osoby, które męczą się będąc z kimś. Różnie to bywa.
Zgadzam się z Tobą Emaleth, że partner jakikolwiek, byle by był to słaba opcja, nawet bardzo. Ale z drugiej strony, takie moje ogólne obserwacje, nie skreślajmy się tak od razu z byle jakich powodów. Bastith ma rację, dajmy komuś szansę, jedno, dwa spotkania chociaż, nic nie wyjdzie, trudno, nic na tym nie stracimy, a jeśli wyjdzie - ile można zyskać! Przeraża mnie to czasami, ten nie bo nie, tamta nie bo coś tam, nie znamy ludzi w ogóle a już wiemy, że nie, słabe...

Wracając jeszcze do słów Emaleth, jeśli te Twoje wielkie wymagania to te, które wymieniłaś, to hmmm, albo ja jestem naprawdę jakiś dziwny albo nie wiem...

Cytat:

musiałby posiąść rzadki dar rozumienia, że nie czytam w myślach i należy się ze mną komunikować... przede wszystkim należy mi komunikować swoje potrzeby i oczekiwania

To chyba dość normalne w związku. Nie wyobrażam sobie żeby zgadywać czego chce partner w danej chwili, wszędzie zagadki i kalambury, po co to? Komunikowanie swoich potrzeb, w formie rozmowy oczywiście a nie wrzasków i krzyków jest chyba czymś bez czego nie da się stworzyć zdrowego związku.

Cytat:

a jakby i tego było mało to pragnę jeszcze bliskości emocjonalnej - tak z mężczyzną... w sensie, że tak, on ma przy mnie okazywać uczucia - wiem... niewykonalne.

Dlaczego niewykonalne? Gdy było mi bardzo źle, płakałem przy mojej partnerce, gdy było dobrze nie szczędziłem dobrych słów, czułe gesty, były na porządku dziennym. Nie bałem się też mówić o moich uczuciach do niej, okazywałem bliskość emocjonalną i słowami i czynami. Totalnie nie wiem, skąd się wzięła taka opinia, że prawdziwy mężczyzna to wyprany z emocji robot, który zawsze zachowuje kamienną twarz i nie rusza go absolutnie nic a i czasem tylko, od wielkiego święta przytuli lub wyduka jakieś byle jakie "kocham cię". Wszyscy jesteśmy ludźmi... Nie uwłacza mi w żaden sposób, to że jestem wrażliwy i emocjonalny od czasu do czasu (co nie znaczy, ze jestem od razu jakąś mażącą się na każdym kroku ciapą). Chociaż pewnie w oczach wielu osób nie jestem w takim razie mężczyzną czy też "prawdziwym mężczyzną".

Cytat:

więc chciałabym aby mnie akceptował i szanował (teksty w stylu "ty durna, bezmyślna, zje*ana szmato" odpadają, rękoczyny tym bardziej), a do tego jeszcze był wrażliwy na moje potrzeby... czyli kiedy mu mówię, że mi smutno i potrzebuję żeby mnie przytulił, to on mi nie odpowiada "daj mi spokój, oglądam film"

Masakra. Wracając do poprzedniego akapitu, jeśli już coś świadczy o znikomej męskości to właśnie chyba brak szacunku dla kobiet. Podniesienie ręki na kobietę to już w ogóle pozostawię bez komentarza... Nie rozumiem jak w ogóle można tak traktować kobietę a jeszcze tą, która jest naszą partnerką... Brak słów.
Co do wrażliwości na potrzeby wygląda to podobnie, nie wiem jak można być tak nieczułym i obojętnym. To chyba tylko jakieś skrajne przypadki... Albo to ja jestem skrajnym przypadkiem i tylko sobie wmawiam, że normalny związek nie powinien tak wglądać.
Zmuszania do seksu nie będę komentował nawet...

Także widzisz Emaleth, są tacy mężczyźni, których szukasz, serio. Może nie jest ich wielu ale gdzieś tam są. Ja chociaż spełniam Twoje kryteria najlepszym przykładem raczej nie jestem, jako, że mam zerowe powodzenie pewnie nie spełniam wielu innych kryteriów, ale skoro ja mogę mieć takie cechy usposobienia, może mieć też jakiś inny facet, dużo atrakcyjniejszy pod każdym względem ode mnie i może czeka gdzieś na Ciebie

Co do Twoich pozostałych pytań:

Cytat:

Jakie widzicie plusy obu sytuacji?

Bycie singlem:
- dużo czasu dla siebie
- nie trzeba się przed nikim z niczego tłumaczyć
- czas na rozwijanie pasji i zainteresowań
I ja tam nie dostrzegam już żadnych innych.

Bycie w związku:
- bliskość emocjonalna
- bliskość fizyczna
- świadomość, że ktoś czeka i myśli, że jest się dla kogoś kimś ważnym
- możliwość dzielenia z kimś pasji, dobrych i złych chwil
- bycie oparciem dla kogoś i posiadanie oparcia w tej drugiej osobie
- możliwość spędzania czasu we dwoje, nawet robiąc najbardziej błahe rzeczy, to zawsze smakuje inaczej
- możliwość ofiarowania komuś swoich uczuć, dbania o kogoś
- dbanie o związek to tak trochę jak pielęgnowanie ogrodu, może dać piękne owoce i kwiaty jeśli włoży się w to serce i pracę, a może nie dać nic, trzeba chcieć

Cytat:

Jeżeli jesteście wolni, to macie jeszcze nadzieję na znalezienie kogoś?

Ja nie mam już prawie żadnej. Musiałby się stać jakiś cud jak z tandetnych komedii romantycznych. Nie widzę tego już w ogóle. I szczerze powiedziawszy trudno tak żyć, dopóki jeszcze wierzyłem to nawet gdy byłem sam nie było tak źle, ale z czasem największa wiara upada, tak to już bywa. "Czekanie sprawia, że gorzknieje cała słodycz w nas..."

Cytat:

Jakie macie wymagania i oczekiwania wobec potencjalnego partnera i czy są one do spełnienia?

Lubię kobiety wrażliwe i czułe, lekko nieśmiałe może, takie o dobrym sercu, widzące więcej niż tylko czubek własnego nosa. Takie kobiece po prostu, nie lubię takich męskich kobiet, rozwrzeszczanych, przeklinających i plujących na chodnik ani też wypacykowanych, powierzchownych Barbie. Lubię też jeśli kobieta ma jakieś zainteresowania, pasje, coś co lubi robić, o czym lubić opowiadać, nawet jeśli to rzeczy zupełnie mi nieznane. Jeśli chodzi o wygląd podoba mi się bardzo wiele kobiet. Nie mam jakiś szczególnych wymagań. Mam słabość do tych wszystkich typowo kobiecych akcesoriów i dodatków, dodają uroku
Czy to realne wymagania? Nie wiem, być może... Nie ma to zbytnio znaczenia skoro ja nie spełniam niczyich wymagań

[XOF]

Może tak nie po kolei, ale zacznę od wykazu zalet i wad.

Zalety:
- mogę pozwolić sobie na chwilę słabości, a nawet totalnego załamania
- nie muszę udawać kogoś kim nie jestem
- brać udział w sztucznych gierkach, ktróre mają pokazać jak bardzo ci na mnie zależy
- nie muszę organizować ciągle komuś czasu, zabawiając osobę, która sama ze sobą nie potrafi wytrzymać 5 minut
- mogę pracować po nocach, popadając nawet w skrajny pracoholizm
- siedzieć godzinami nad własnymi zainteresowaniami

Wady:
- dyskomfort wśród sparowanych znajomych
- konieczność wracania do pustego mieszkania
- samotne święta, Nowy Rok, itp.
- brak bliskości fizycznej i emocjonalnej
- brak tej nutki delikatności i kobiecości w życiu, kogoś kto rano biega po pokojach w samej bieliźnie lub w sobotę kładzie mi głowę na plecach i zaspanym głosem mówi, żebyśmy jeszcze nie wstawali

Gdybym mógł wybierać, chciałbym jednak być w związku, mieć możliwość sprawdzenia się i realizacji także na tej płaszczyźnie. Muszę jadnak trzeźwo spojrzeć na swoją sytuację, a ona jest tragiczna. Jestem emocjonalnym wrakiem, do którego wróciły stare demony, który walczy z narastającymi myślami samobójczymi, którego pogłębiająca się izolacja przekształciła wrodzoną nieśmiałość w silną fobię społeczną, co pociąga za sobą niemożność załatwienia najprostszych spraw w życiu codziennym. No dobrze, póki co z dużym bólem, ale jakoś sobie radzę. Podsumowując jednak, co taka osoba jak ja może zaoferować od strony emocjonalnej drugiemu człowiekowi. No co poza oczywistymi problemami?! Dodatkowo co się tyczy bardziej przyziemnych rzeczy prawda jest taka, że nie jestem również w stanie zapewnić utrzymania, dachu nad głową. Za mną idzie tylko bieda. Kwestie materialne dla ludzi w moim wieku są po prostu ważne, to zrozumiałe! Ja muszę zapewnić poczucie stabilności i bezpieczeństwa. Przystojny raczej też nie jestem, na pewno nie dobrze zbudowany, szczupły ze mnie facet, żeby nie powiedzieć chudy. Nie jestem w stanie nic zaoferować, wiele rzeczy musiałbym budować niemal od zera, uczyć się od początku. Nikt normalny nie da mi szansy, w pierwszej kolejności musiałbym ułożyć własne sprawy, doprowadzić je do porządku, do pionu. To wymaga jednak czasu, którego juz nie mam, który właściwie działa na moją niekorzyść. Po prostu termin ważności wygasł. Ja się już nie łudzę, pogodziłem się z tym.

Teraz czysto teoretycznie. Jaka powinna być moja idealna partnerka? Ciężka sprawa, mogę wymienić pewne szczegóły, banały. Na te ważne rzeczy uwagę mogą zwrócić osoby po długoletnich związkach. Jednak dobrze po kolei, co się tyczy wyglądu, to powinna mieć duże oczęta i smukłe dłonie, powinna być szczuplutka, bo jak już wspomniałem sam jestem raczej drobnym facetem, a to kobitka powinna czuć się tą słabszą, delikatniejszą, a facet tym silniejszym, który się nią zaopiekuje, chodzi o zwykły komfort psychiczny obu stron. Żadna tapeciara, a naturalna, zadbana dziewczyna. Koniecznie niepaląca. Z własnymi zainteresowaniami, pasjami, może być nieśmiała, będzie nas dwoje, wyrozumiała, czuła, pełna uroku, inteligentna, może być kompletną nudziarą, byleby nie zakonnicą ze ślubami czystości.

Poniżej, tak jeszcze z włansego doświadczenia, odniosę się co do ciekawszych spraw.

[Scarlet Halo]

[XOF]

[EvenIfICould]

[XOF]

Cytat:

No z tymi zaletami to pojechałeś ;P Nie bądźmy zaraz takimi pesymistami, to nie musi tak wyglądać, nie ma co grać i udawać bo to i tak prędzej czy później się wyda.

Przecież sprostowałem, że był to bardziej wykaz patologii.

EvenIfICould napisał/a:

A ja właśnie się nie pogodziłem i nie potrafię.

Rozumiem. Ponoć nadzieja umiera ostatnia i trzeba zawsze wierzyć. Ja dość mocno szukałem w czasie studiów. Starałem się korzystać z bardzo rzadkich zaproszeń od znajomych, zawsze kogoś nowego można było poznać. A to jakiś wypad do teatru, ognisko, koncert. Raz nawet na taką randkę w ciemno dałem się namówić. Jak nie szło w realu, to jakieś portale społecznościowe, ale zawsze z identycznym skutkiem. W pewnym momencie przemyślałem to wszystko i spasowałem, żeby nie obniżać i tak już niemal zerowej samooceny. Rzuciłem się w wir pracy i nauki.

Cytat:

Spoko, mam to samo. Gdy tylko coś się sypie, ktoś się komuś spodoba, cokolwiek, wszyscy znajomi walą w do mnie jak w dym. Po poradę, po pocieszenie. Specjalista od związków od siedmiu boleści...

I to jest w tym wszystkim najlepsze.

[Evi]

Jeszcze jakiś czas temu napisałabym w tym temacie coś zupełnie innego i wychwalała zalety bycia singlem i wady bycia w związku. Zostałam singielką z wyboru, jednak teraz już nie jest mi tak łatwo. Choć usilnie się broniłam przed uświadomieniem sobie "czego w życiu mi tak naprawdę brak?", z dnia na dzień zdaję sobie sprawę z tego, że wszystko opiera się na tym, że nie mam nikogo, kto byłby tylko mój i tylko dla mnie. Można mieć znajomych, koleżanki, kolegów, przyjaciół, ale to nigdy nie będzie to samo, co ukochana osoba. Koleżanka czy przyjaciółka, może chcieć pomóc, porozmawiać, ale nie musi, ma również swoje sprawy, swoje życie i nie zawsze rzuci wszystko i pobiegnie, żeby porozmawiać. Kiedy jesteśmy w związku, z założenia powinno być tak, że ta osoba jest dla nas najważniejsza, ważniejsza od czegokolwiek innego, bo to w końcu miłość, choć zastanawiam się czy ja faktycznie wierzę w miłość. W każdym razie, usilnie pragnę tej więzi z drugą osobą. Pragnę osoby, dla której będę najważniejsza, u której będę w centrum zainteresowania, która będzie moja, moja, moja i zawsze będzie miała dla mnie czas. Im dłużej to piszę, to uświadamiam sobie, że jest to borderowa teoria, potrzeba partnera idealnego, który pokocha mnie nad życie i nigdy, nigdy nie opuści, zaakceptuje wszystkie moje wady i zawsze będzie ze mną. Najgorsze, a zarazem najtrudniejsze w tym wszystkim jest to, że po pierwsze, to szukam osoby, która nie wiem czy w ogóle istnieje, bo szukam ideału bez skazy, zarówno pięknego zewnętrznie jak i wewnętrznie i ciężko mi taki ideał odnaleźć, jeśli już odnajduję, to oczywiście okazuje się, że ten ideał mnie nie chce, nic dziwnego. Poza tym, dochodzą jeszcze inne borderowe uprzedzenia, jeśli już trafia się osoba, która chce ze mną być i się mną zaopiekować, oczywiście zaczynam od niej uciekać. I nigdy nie mogę nad tym zapanować, blokada wewnętrzna jest tak silna, że nie mogę jej się sprzeciwić, bo męczy mnie obecność danej osoby. Usłyszałam już kiedyś, że jeśli takie blokady zaczynały u mnie występować, to znaczy, że nie trafiałam na właściwe osoby, ale czy rzeczywiście to prawda? Czy jest w ogóle coś takiego jak "właściwa osoba", zwłaszcza w przypadku sfiksowanego bordera? Jak już wspominałam, sama do końca nie wiem, czy wierzę w teorię i istnienie miłości.

Codziennie uświadamiam sobie, że pragnę czegoś nieosiągalnego, pragnę kochać i być kochaną, pragnę znaleźć partnera idealnego i żyć w idealnym związku i wiem, że w życiu nie uda mi się tego osiągnąć, bo wymagam za dużo, plus milion uprzedzeń, które rodzą się w mojej głowie uniemożliwiają mi zbudowanie jakiejkolwiek zdrowej i bliskiej relacji. Jak więc żyć z tak silną potrzebą miłości i bliskości i jednoczesnym uciekaniem od jakichkolwiek oznak bliskości? Człowiek paradoks, część kolejna.

[Chochlik]

[Evi]

Nie. Zakładam, że dla takiej osoby jestem ważniejsza, niż dla zwykłej koleżanki i że stawia moje potrzeby trochę wyżej. Koleżanek można mieć kilka i można im poświęcać czas, ale nie trzeba i dziwne, kiedy koleżanka się obraża, że ma się dla niej za mało czasu. Natomiast, jeśli chodzi o bycie w związku, wtedy wygląda to trochę inaczej, jest się w centrum zainteresowania tej osoby.

[Chochlik]

[SoSad]

Nie wierzę w to co czytam!!!

Ponad pół roku temu poznałam kogoś. Zaszło to dość daleko, bo znajomość trwa aż do dziś i nie jest ona na zasadzie kolega-koleżanka. I im bardziej staje się to poważniejsze, tym większe mam wątpliwości... Ostatnio pojawiło się ich multum dlatego postanowiłam to przerwać... Niedługo czeka mnie rozmowa z G. i nie wiem co z tego wyniknie.

Chcę mieć kogoś, ale jednocześnie coraz częściej dochodzę do wniosku, że to nie dla mnie, że ja nie nadaję się do życia z kimś...

Cytat:

jeśli już trafia się osoba, która chce ze mną być i się mną zaopiekować, oczywiście zaczynam od niej uciekać

Właśnie w tym momencie robię to samo... Moja relacja z G. zaszła tak daleko, że teraz mam ochotę to przerwać, uważając, że to jeszcze nie czas na poważny związek. U mnie to wygląda tak, że zwyczajnie boję się zaangażowania tak na maksa z mojej strony, boję się pewnych wyrzeczeń i wyborów, które dotyczą po prostu zrezygnowania z mojej osoby na rzecz "NAS". I pytanie czy warto?

Uważam, że mam czas jeszcze na poważny związek, bo jestem młoda i teraz powinnam skupić się na sobie...


...ale jednocześnie chce kogoś kto zawsze będzie na mnie czekał aż w końcu powiem 'dobra, możemy już być razem'

Evicka -

[Evi]

Chochlik, wiem, że niekoniecznie, ale ja właśnie szukam takiej osoby.

SoSad, Jesteśmy je*nięte. Ale strasznie mnie to męczy.

[Chochlik]