O, to ja się często łamię i daję sobą pomiatać. Często też pozwalać innym się mną wysługiwać, tylko żeby ktoś mnie lubił, czy żeby spędzić ze mną czas. Nienawidzę samotności. Wiadomo, czasami jest potrzebna, ale... Nie cały czas.
Bardzo mi owa samotność doskwiera, teraz, kiedy skończyłem liceum jest jeszcze gorzej. Czasami mam chwile, kiedy po prostu uświadamiam sobie, że mam nieudane życie, że stoję w miejscu, i po prostu zaczynam płakać - tak sam z siebie. Ta monotonia, to siedzenie w swoim pokoju 24/7 mnie męczy. Chciałbym gdzieś wyjść, z kimś porozmawiać na żywo, pojechać na jakiś koncert, do kina, ale nie mogę, bo nie mam z kim, do tego jeszcze nie mam na nic pieniędzy.
Ale jakoś daję radę... Staram się myśleć pozytywnie, że jednak jeszcze będę miał to, o czym marzę.
Jakbym pisał o samym sobie, za późno odnalazłem to forum. :<
O, to ja się często łamię i daję sobą pomiatać. Często też pozwalać innym się mną wysługiwać, tylko żeby ktoś mnie lubił, czy żeby spędzić ze mną czas. Nienawidzę samotności. Wiadomo, czasami jest potrzebna, ale... Nie cały czas.
Mnie też w chwili gdy odczuję samotność się to zdarza. Zwykle nie daję sobą pomiatać, ale że nie umiem odmówić pomocy to zwykle się kończy tak jak się kończy.
Szczególnie że przez prawie całe życie do najbliższej osoby z którą mogłem się spotkać mieszkała półtorej godziny drogi ode mnie.
Też potrzebuję dnia czy dwóch żeby pobyć w samotności ale czasem ten okres zaczynał trwać o wiele za długo.
Od uczucia samotności uciekałem pracując ile było to możliwe, ale potem przychodził cały wolny dzień i człowiek nie widział co ze sobą zrobić...
Teraz jest lepiej i tak tej samotności nie odczuwam i chcę by się tak utrzymało jak najdłużej.
"Mam w sobie tyle ładu i porządku co przedszkola."
Mam całe życie by umrzeć, więc nie będe się spieszyć."
Nienawidzę samotności. Wiadomo, czasami jest potrzebna, ale... Nie cały czas. 
