[feels3]

Nie tak dawno temu, był sobie gość, o którym rodzina mówiła, że miał złote serce. Bardzo chciał żeby wszyscy byli szczęśliwi. Pomagał swoim znajomym jak tylko potrafił, cieszył się ze szczęścia koleżanek i kolegów, w tym że jest w stanie im pomóc i chciał widzieć uśmiech na ich twarzach. Jednak powoli zaczął dostrzegać dziwną sprawę. Pomagał im, a tamci ludzie powinni byli okazać mu wdzięczność za jego czas i wysiłek. Zamiast tego okazywali mu najpierw brak tej wdzięczności, zupełnie jakby była to najzwyklejsza rzecz pod słońcem. Potem zaczęli okazywać brak szacunku a w końcu nim gardzili i olewali. To bardzo zabolało naszego pozytywnego chłopaka, który myślał że w zły sposób im pomaga. Zwiększył swoje wysiłki na rzecz innych. Zrezygnował z reszty swoich radości i zajęć, by mieć czas na pomaganie. Ale coraz bardziej go szokowało to, że im bardziej próbuje sprawić by wszyscy wokół niego byli szczęśliwi, tym stają się oni dla niego coraz bardziej burkliwi i opryskliwi. I znowu chłopiec zwiększał wysiłki, by dać szczęście i radość innym. W końcu naszemu idealiście świat się załamał wszystko runęło na głowę. By ulżyć strasznemu bólowi który go niszczył od wewnątrz, chłopak zwrócił się o pomoc do tych którym chętnie pomagał, bo myślał że się lubią i mogą na siebie liczyć, oraz że gdy jeden ma problemy, drugi wyciąga do niego pomocną dłoń.

I wtedy nastąpiło gwałtowne zderzenie wyobrażeń o świecie z jego prawdziwym obliczem. Ci których uważał za przyjaciół, pogardliwie odmówili mu wsparcia. Wtedy nastąpił proces trzeźwienia z bujd które chłopcu od małego wpajano w główkę. I zrozumiał coś. Trzeba się szanować, mieć szacunek do samego siebie, bez tego nikt nie będzie Cię szanował. Gdy coś dajesz, doceniaj siebie i swój dar, ale licz na wzajemność. Dlaczego niby miałbyś komuś pomagać za darmo? Owszem, można się oszukiwać że dajesz bo lubisz i czujesz się przez to lepiej, ale ciekawy jestem co pomyślisz gdy Ty poprosisz o pomoc, a ta osoba dla której się poświęcałeś/aś brutalnie Cię oleje. Tutaj ważna uwaga. Piszę o zwykłych życiowych sytuacjach, o kręgu rodziny, znajomych. Gdy jesteś na ulicy i ktoś zacznie się dusić albo dostanie zawału to nie negocjuj z nim że zadzwonisz po pomoc jak obieca Ci jakąś przysługę pomóż jak tylko się da. Od jakiegoś czasu mam zasadę, że za swoją pomoc oczekuję odpłaty, przysługi. Gdy ktoś chce mojej pomocy a potem ma mnie w d... na każdym kroku, to już nie pomagam. Dzięki temu jestem coraz bardziej szanowany i mam wyższe notowania u tych którzy mnie znają. To działa w dwie strony. Jak ktoś mi wyświadczył kiedyś przysługę, pamiętam o tym i odpłacam się przy możliwej okazji.

Gdybym nie chciał odpłaty za swój wysiłek, poświęcenie, byłbym dla ludzi nikim. Zrozumiałem to. Zobacz na znanych ludzi, którzy za darmo/małą kasę nie chcieliby nawet kiwnąć palcem, a co dopiero np. wystąpić w reklamie. Ktoś powie, że to egoiści, ale na ich miejscu 99,9% ludzi by tak zrobiło a niech sobie gadają, Ty rób swoje Reasumując. Szacunek do siebie oznacza ze się cenisz, szacunek do innych oznacza że wierzysz w to że inny człowiek nie jest nieudacznikiem i może Ci w jakiś sposób odpłacić za Twój czas i wysiłek. Jeśli komuś pomagasz za damo, i pozwalasz by ta osoba tego nawet nie doceniła oznacza to że na pewno Cię nie szanuje. Ale to był Twój wybór. Chciałe/aś się pokazać, zdobyć czyjąś przyjaźń, ale źle to się skończyło. Często jest tak, ze osoba w jakiś sposób dla nas atrakcyjna o coś nas prosi. Gdy boimy stracić tą znajomość spełniamy zachciankę nie wiedząc że w tym momencie już przegraliśmy tą relację nieodwołalnie. Można zapytać z uśmiechem na ustach, czy jak ja będę w tej sytuacji czy Ty mi też pomożesz? Nie musi wcale być tej sytuacji, samo pokazanie że dbasz o swoje interesy czyni cuda, wzbudza szacunek. Takich ludzi się lubi.

Morał? Uwierz w ludzi! poradzą sobie doskonale bez Ciebie sporo osób pomaga za darmo bo dowartościowuje się tym, ze są lepsze, ze nie są egoistami. Jak nie są egoistami skoro robią to co robią za poczucie bycia lepszymi? Niech twoje poczucie własnej wartości opiera się na szacunku do samego siebie a nie na tym że odgrywasz rolę niewolnika na czyjejś plantacji. Pozdrawiam i dziękuję za przeczytanie

[Zaq]

Jak dobrze słyszeć głos rozsądku wśród powszechnego promowania frajerskiego miłosierdzia. Uważam, że trzeba od małego uczyć dzieci o tym, że ludzie co do zasady są źli, i że trzeba być wspaniałomyślnym, a jednocześnie czujnym. Pomagaj bezinteresownie, ale sprawdzaj czy obdarowany twoją pomocą ją docenił.

Jak dobrze słyszeć głos rozsądku wśród powszechnego promowania frajerskiego miłosierdzia. Uważam, że trzeba od małego uczyć dzieci o tym, że ludzie co do zasady są źli, i że trzeba być wspaniałomyślnym, a jednocześnie czujnym. Pomagaj bezinteresownie, ale sprawdzaj czy obdarowany twoją pomocą ją docenił.

[Scarlet Halo]

A czy to czasem nie zostało już zbadane i naukowo potwierdzone w teorii gier, że strategia "wet za wet" jest najskuteczniejsza? Zaczynasz od kooperacji, a potem postępujesz dokładnie tak jak druga strona.

A czy to czasem nie zostało już zbadane i naukowo potwierdzone w teorii gier, że strategia "wet za wet" jest najskuteczniejsza? Zaczynasz od kooperacji, a potem postępujesz dokładnie tak jak druga strona.

[shady]

Ta historia jakby opisywała mnie. Ostatnio właśnie zastanawiałam się nad czymś takim. Od zawsze byłam tylko "dla innych", na każde zawołanie, chciałam pomagać za wszelką cenę. Oczywiście odbijało się to na mnie źle - ludzie mną wręcz gardzili, wplątywałam się w toksyczne relacje, było coraz gorzej. W końcu nastąpił ten moment zrozumienia, coś jak: "ej, przecież ty też masz swoją wartość, oni nie doceniają tej pomocy, to po co im ją dajesz? Niech zobaczą jak jest bez niej." Od tamtej pory może czuję się czasami jakoś dziwnie oziębła i nieczuła, ale bez porównania silniejsza. Nie wiem, czy dobrze postąpiłam zmieniając swoje zachowanie, nigdy niczego nie jestem pewna, no może z wyjątkiem tego, że ludzie są okrutni nie doceniając wyciągniętej wiecznie do nich ręki.