Niedotykalna - 2015-01-17, 15:17
Nie mogę powiedzieć, że to ja ją nauczyłam tak do końca. Ja jej od wielu lat wyrzucałam to jaka była dla mnie w dzieciństwie. Wykrzykiwałam jej, że zawsze wrzeszczała na mnie, że nigdy nie próbowała nawet ze mną rozmawiać. Poza tym jak zaczęłam się leczyć to ona zauważyła sama, że mi właśnie rozmowy pomagają. Myślę, że to w dużej mierze była jej chęć zmiany naszych stosunków, a ja zaczęłam to stosować w praktyce, bo ona nie umiała się za to zabrać. Też gdzieś czytałam, że deficyty z dzieciństwa raczej nie zostają zaspokojone, ale widocznie nie zawsze tak jest. Myślę, że jeśli obie strony chcą naprawdę coś zmienić i próbują to zrobić, pracują nad tym - to DA SIĘ. Nie jest to oczywiście łatwe i wymaga czasu, bo jest to proces długofalowy, ale naprawdę dzisiaj moja mama jest dla mnie wsparciem. Chociaż sama podkreśla, że ona mojej choroby nie rozumie, ale wie, że to choroba i wie, że ja nie udaję i że cierpię naprawdę. A ja jej mówię, że "wiem, że nie rozumiesz i nie wymagam tego od ciebie, wystarczy, że jesteś". Blutet - 2015-01-17, 16:33 Nie wyobrażam sobie rozmowy z moją mamą, kiedyś chyba miałyśmy dobry kontakt. Teraz trudno powiedzieć i jakiejś relacji miedzy nami.  Nigdy ze mną nie rozmawiano o uczuciach, nie wiem jak to się robi. Nauczono mnie za to by nie ranić innych. Ale też przy rozmowie sama boję się zranienia. Nie posiadam umiejętności rozmawiania. Gdy tylko mogę unikam tego. 
Podziwiam Cię za to, dla mnie jest to rzecz nie do przejścia...  Poza tym moja matka to tym człowieka, który ma zawsze rację co nie ułatwia konwersacji.
Hathor - 2015-01-31, 15:19 Nigdy nie mogłam liczyć na szczerą rozmowę z mamą. Na myśl, że miałabym jej się zwierzać ze swoich problemów czułam straszny dyskomfort. Nie dopuszczałam do siebie takich myśli, bym miała jej o czymkolwiek powiedzieć. Dwa razy próbowałam jej o czymś opowiedzieć, ale z marnym skutkiem. W tym miesiącu jednak się przełamałam, gdy zerwał ze mną chłopak. Opowiedziałam jej nie tylko o tym problemie, ale także o kwestii spotkań z psychologiem. Przez cały czas myślała, że moje przygnębienie i ciągłe złe humory są wywołane jedynką z jakiegoś przedmiotu w szkole/kłótnią z kimś/reklamacją na mój produkt w pracy. Bite dwie godziny z nią siedziałam i przy niej wyłam, że problem polega na czymś innym. Nie jestem pewna, czy zrozumiała, ale starałam się ją uświadomić, jak jest. GodSpeed - 2015-08-28, 23:00 Moje próby powiedzenia o czymkolwiek co czuję kończą się jednym jedynym tematem mojej mamy: jej ukochany synek, a mój brat. Także poważna rozmowa z nią na mój temat nie istnieje, a teraz to nawet nie wiem czy chciałabym by wiedziała o czymkolwiek, za dużo tego. Shadow - 2016-04-07, 03:35
Kiedyś jak odważyłam jej się powiedzieć w przypływie chwili szczerze co czuję, to już po chwili żałowałam. Rozpłakała się i zaczęła coś mówić dlaczego tak mówię itp, a jedyne co zyskałam wtedy to olbrzymie wyrzuty sumienia.
Mam podobnie. Nie potrafię rozmawiać szczerze z moją mamą. Gdy schodzi na poważne tematy zaczynam żartować, robić dobrą minę do złej gry. Nie potrafię rozmawiać o tym co czuję, o tym jak się czuję, jakie mam problemy. Dziwnie się wtedy czuję. Jakoś tak nieswojo. Artemisia - 2016-08-31, 22:44 Powinnam powiedzieć jakoś rodzinie, że zapisałam się do psychiatry, ale nie widzę żeby to się stało. Raczej bardzo rzadko rozmawiamy szczerze, a taką nowiną to tylko wezmą mnie za wariatkę i cały pobyt w Polsce będą mi przytruwać. Chyba będę musiała jakoś się wymknąć z domu do tego lekarza.
chiroptera - 2017-05-01, 22:02 Help! Postanowiłam trochę ojcu wyjaśnić, na czym polegają moje zaburzenia. Bo chociaż leczę się już od czterech lat, on nadal uważa, że to wszystko sobie wymyśliłam i bardzo źle reaguje na wszystkie moje tiki, ataki paniki, blizny (które nie zawsze uda mi się ukryć) czy widzialne objawy depresji. Dzisiaj zauważyłam, jak moja mama wyszukuje na YouTubie filmiki wyjaśniające ludziom, jak to jest mieć autyzm. Bo generalnie mój brat ma Zespół Aspergera — i to ojciec zaaceptował i rozumie jego nietypowe potrzeby. Zainspirowało mnie to. Może mój tata reaguje takim zaprzeczaniem, bo po prostu mnie nie rozumie? Myślę o przesłaniu mu TEGO artykułu i TEGO filmiku. Może macie jakieś linki, które podesłalibyście mu na moim miejscu? (Tematyka: zaburzenia lękowe, lękowo-depresyjne, tiki). Najlepiej coś, co wygląda w miarę profesjonalnie i nie ma dramatycznej muzyki w tle. Coś, co nie będzie wyśmiane przez osobę bardzo krytyczną względem zaburzeń psychicznych. Anonymous - 2017-05-01, 22:43 chiroptera nie znam Twojego ojca. Do różnych ludzi, różne materiały przemawiają. Ja polecam np.ten: "Młodzież nie radzi sobie ze stresem" lub ten "Samookaleczanie, niebezpieczny nałóg". Może za bardzo o autoagresji, ale tylko te dwa przyszły mi do głowy. Dopasuj, to co użyjesz w celu uświadamiania, do mentalności i osobowości swojego ojca. Trzymam kciuki i daj znać po wszystkim jak poszło. shady - 2017-05-03, 00:15 chiroptera, https://www.youtube.com/user/heylove123x/videos Ja lubię filmiki tej dziewczyny. Może nie mega profesjonalnie, ale przez to dość przystępnie pokazuje odczucia osób chorych m.in na depresję i ataki paniki. Można też znaleźć wskazówki dla bliskich osoby cierpiącej na to, więc może Twój tata jakoś lepiej by pojął. Ogólnie jego postawa strasznie przypomina mi podejście mojego brata. Zakręcona - 2017-05-10, 21:41 Szczera rozmowa... mmm... ale z kim  ? Wysłuchaliby to fakt, ale później to co bym powiedziała. obróciłoby się przeciwko mnie. I chyba już nie potrafię być szczera, nawet nie kiedy głupoty niepotrzebnie zatajam.
Cappy - 2019-11-12, 17:57 Moja by się chyba nie przejęła. Mało co ją interesuje, takie mam wrażenie. Obiecałam sobie, że nie dowie się ode mnie niczego na mój temat. Ona chyba ma na rękę, że mnie w domu, z nimi nie ma. Szczerej rozmowy między nami nie będzie. krystian16 - 2019-11-12, 20:55 Moi się przejeli jak się dowiedzieli o myślach s., ale z czasem im przeszło i jest jak dawnej. Jedynie siostra się stara ale mieszka z mężem, ma obowiązki i w ogóle Cappy - 2022-08-01, 17:49 Dawno nie pisałam. A wracam tu bo... W sumie nie ma się czym chwalić. Nie umiem w szczerość. Nawet jak chcę to mi nie wychodzi. Boję się, że ktoś na mnie nakrzyczy za szczerość. Ostatnio wylewam swoje żale tylko w pamiętniku. Zawsze odkąd pamiętam, mogłam być szczera tylko i wyłącznie pisemnie. Pisząc to, co aktualnie czuję. Tylko nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł bo ludzie czasem chcą to usłyszeć. A ja nie umiem. Po prostu nie potrafię. takajakinne - 2023-03-13, 23:56 Co sądzicie o szczerej rozmowie z dzieckiem na temat swojej choroby? Jak o tym mówić? Czy o tym mówić? Czy to nie spowoduje u dziecka lęku, że ono też będzie chore? Zawsze działałam doraźnie - gdy dziecko pyta, odpowiadam. Ostatnio syn mnie zapytał o co chodzi z hasztagiem borderline u mnie na IG, powiedziałam że porozmawiam z nim o tym później. Pierwszy raz zdarzyło mi się nie odpowiedzieć od razu. Bo poprzednie pytania nie dotyczyły mnie... kova84 - 2023-03-14, 09:45
Z tego co pamiętam, to na szczęście dzieci masz już nie takie młode. To nie znaczy, że będzie łatwo oczywiście. U mnie niedawno na przykład wypłynął temat depresji jak ośmioletnia córka podłapała trochę temat od mamy, bo ciągle dopytywała od czasu do czasu czemu razem nie mieszkamy. Pomijając szczegóły informacyjne, wyszło na to, że musiałem jej zacząć tłumaczyć trochę czym jest depresja. Że na głowę też się czasem choruje, że teraz już wszystko ok (chociaż kto to tam wie, ale to nie dziecka problem), że chodzi się z tym też do lekarza, itp., itd. Niełatwy temat. Pytanie na jakim etapie wtajemniczenia są. Czy wiedzą co to choroby psychiczne, czy tylko te fizyczne znają. Czy rozumieją w tym pewną powagę czy, trochę po młodzieżowemu, śmieszą ich "chorzy na głowę". Może wcale nie być tak trudno jeśli są w miarę świadomi takich zjawisk. A w dobie internetu mogli się natknąć na przeróżne tematy/opinie. |
||||||||||||||||||||
