[Cappy]

Macie? Ja mam przeogromny i jak mam zadzwonić do kogoś kogo nie znam... to wolę wysłać mu SMS-a

[sickman]

Cappy, bardzo bliski mi temat.
Nigdy nie lubiłem rozmawiać przez telefon. Zawsze bardzo stresowałem się, gdy musiałem gdzieś zadzwonić. Swojego telefonu praktycznie nie odbieram, gdy ktoś dzwoni. Chyba, że rodzice lub gdy mam coś do załatwienia i czekam na telefon. Ale telefony nieoczekiwane prawie zawsze są przeze mnie odrzucane. Do dziś bywa, że gdy muszę załatwić jakąś bardziej złożoną sprawę, siadam przed komputerem, piszę sobie, co mam powiedzieć i tak się wspomagam podczas rozmowy. Na żywca na bank bym się pogubił. Ja z kolei mam trochę mniejszy problem z dzwonieniem do osób, których nie znam i z którymi muszę tylko krótko coś załatwić. Większy problem mam z osobami znajomymi, gdy zapowiada się na dłuższą rozmowę. Generalnie jestem kiepski w rozmowie. Wolę napisać maila, wiadomość na komunikatorze, sms'a. Wtedy mam czas, by dokładnie sformułować to, co chcę powiedzieć. Bywa, że jedną wiadomość piszę kilka godzin, aż brzmi mniej więcej (nigdy nie jestem do końca zadowolony, piszę i kasuję, piszę i kasuję, piszę i kasuję…) tak, jakbym chciał.

Cappy, bardzo bliski mi temat.
Nigdy nie lubiłem rozmawiać przez telefon. Zawsze bardzo stresowałem się, gdy musiałem gdzieś zadzwonić. Swojego telefonu praktycznie nie odbieram, gdy ktoś dzwoni. Chyba, że rodzice lub gdy mam coś do załatwienia i czekam na telefon. Ale telefony nieoczekiwane prawie zawsze są przeze mnie odrzucane. Do dziś bywa, że gdy muszę załatwić jakąś bardziej złożoną sprawę, siadam przed komputerem, piszę sobie, co mam powiedzieć i tak się wspomagam podczas rozmowy. Na żywca na bank bym się pogubił. Ja z kolei mam trochę mniejszy problem z dzwonieniem do osób, których nie znam i z którymi muszę tylko krótko coś załatwić. Większy problem mam z osobami znajomymi, gdy zapowiada się na dłuższą rozmowę. Generalnie jestem kiepski w rozmowie. Wolę napisać maila, wiadomość na komunikatorze, sms'a. Wtedy mam czas, by dokładnie sformułować to, co chcę powiedzieć. Bywa, że jedną wiadomość piszę kilka godzin, aż brzmi mniej więcej (nigdy nie jestem do końca zadowolony, piszę i kasuję, piszę i kasuję, piszę i kasuję…) tak, jakbym chciał.

[Cappy]

To bardzo frustruje przy szukaniu pracy.

[InvisibleSapce]

Tak i to straszny. Ja lubię rozmawiać, oj bardzo lubię, jednak wystarczy, że usłyszę wibrację telefonu to mam ochotę go rzucić o ścianę xD

Tak i to straszny. Ja lubię rozmawiać, oj bardzo lubię, jednak wystarczy, że usłyszę wibrację telefonu to mam ochotę go rzucić o ścianę xD

[Arche]

2 lata pracy na infolinii przychodzącej (i czasem połączenia wychodzące) nie było wielkim problemem. Ale jak mam swój prywatny telefon odebrać lub zadzwonić gdzieś to wpadam w panikę

[chiroptera]

Od kiedy pracowałam dwa miesiące w miejscu, gdzie głównie wykonywałam telefony, zdecydowanie zelżał mi strach przed dzwonieniem również prywatnie.

[undervalue]

[Arche]

undervalue,
masakra! Żadnych plusów z takiej pracy, gdyby chociaż ten strach lekko zelżał...

chiroptera super, że u Ciebie właśnie tak się stało

[Cappy]

Nie wyobrażam sobie takiej pracy w call-center.

[Imperfect]

Łatwiej mi odbierać telefony prywatne i służbowe (pomijając okresy bardziej lękowe, kiedy nawet to jest bardzo trudne) niż dzwonić. Czasem, jak muszę się zarejestrować do lekarza albo o coś dopytać to nawet piszę sobie na kartce co powiedzieć... Jeśli mogę coś załatwić online albo smsowo to milion razy wolę tą formę.

[R. de Valentin]

[Jednobarwna]

Przełamałam strach przed rozmowami telefonicznymi w pracy. Wiedziałam, że mnie to nie minie ale nie potrafiłam. Jak dzwonił telefon to miałam palpitacje serca a jak byłam sama w biurze to "modliłam" się żeby nie zadzwonił Spoko też było to, że nikt mnie nie naciskał, że muszę. Odebrałam telefon po miesiącu pracy. Zadzwonił i po prostu odebrałam. I teraz w sumie już na luzie odbieram telefon.
Ale raczej nigdy nie będzie to dla mnie wygodna forma kontaktu. Jednak wolę czat, SMS czy wiadomości email.

[MalaMi]

[MortyConnor]

Też tak miałem

[Heavenly]

Bardzo się boje. Kiedyś miałam tak, że bałam się odbierać od bliskiej rodziny i z nimi rozmawiać przez telefon. Zadzwonienie do kogoś nie wchodziło w grę, nawet dzwonienie do rodziców było dla mnie stresujące. Poniekąd nadal się boje zadzwonić do wujka, jeśli coś trzeba, ale jestem w stanie to zrobić. Nie odbierałam telefonów od kuriera. Zadzwonienie i umówienie się do lekarza nadal jest dla mnie problemem, zazwyczaj wbijam o randomowej godzinie do przychodni i liczę, że mnie nasz lekarz przyjmie. Nie ma chyba wiele ludzi do niego bo zawsze mnie przyjmuje. Ale i tak mi głupio.

Ostatnio jak dzwoniłam, żeby umówić się do kardiologa to zalałam się cała potem i modliłam się, żeby się nie pomylić, jak będę mówić. Kiedyś cała ręka mi drżała, że nie mogłam telefonu utrzymać. Palpitacje serca i poty to u mnie normalne przy rozmowach telefonicznych.

Wydaje mi się, że wynika to z dzieciństwa. Pamiętam taką sytuacje, że jak ktoś dzwonił zawsze odbierałam telefon i raz zadzwonił wujek, ale ja zapomniałam co się mówi jak ktoś dzwoni. Miałam chyba sześć lat i odpowiedziałam "Jak się nazywasz?", a on się zaczął śmiać. Pamiętam, że cała rodzina mi to wypominała przez dobre kilka lat, a kiedy przyszły święta czułam taki wstyd. Myślę, że może poniekąd przez to doświadczenie i inne, których nie pamiętam. Ja mając sześć lat byłam święcie przekonana, że zrobiłam z siebie debila i że jestem już duża i nie powinnam robić takich błędów, że się pomyliłam. Teraz myślę, że za dużo od siebie wymagałam, ale chyba moja mama nigdy nie uważała mnie za dziecko. Zawsze czułam, że nie jestem zbyt dorosła bo w końcu jestem już taka duża i nie powinnam robić żadnych błędów, ani tak się zachowywać.