Mój eks jak widział to któryś raz z kolei to drapał mnie po tym i powtarzał że jak chce mieć blizny po tym to on mi je zapewni.
Nie był złym człowiekiem.
Moja koleżanka wtedy stosowała podobną metodę. Albo mnie po tym biła albo tarła ręką o moje rany. I mówiła przecież chciałaś by bolało...
To jest dla mnie chore i sadystyczne... Podejrzewam, że te osoby tak odereagowywały własne emocje, ale... bez przesady...
Jaki był powód waszej pierwszej przegranej?
Co Was skusiło do tego?
Pamiętacie?
Rówieśnicy się nade mną znęcali psychicznie przez kilka miesięcy. Później raniące słowa, które popłynęły z ust najlepszego kumpla "brzydzę się ciebie", powrót do domu ze szkoły we łzach, wchodzę do domu ojciec zalany, matka się po nim wydziera... I po prostu zamknęłam się w łazience, chwyciłam żyletkę i stało się... Później już tylko kolejne cięcia w szkolnej toalecie, coraz mocniejsze rany i w końcu się od tego uzależniłam. A wiedziałam w co się pakuje... Przecież pisałam tu już zanim zaczęłam. Chciałam pomóc przyjaciółce, a sama wlazłam w bagno...
Chciałam pomóc przyjaciółce, a sama wlazłam w bagno...
Tak również i ja się uzależniłam... Zawsze zastanawiałam się, co by było gdybym nie napisała do niej po tej jej próbie samobójczej... Gdybym zapomniała o tym pierwszym razie z bólem...
To jest dla mnie chore i sadystyczne... Podejrzewam, że te osoby tak odereagowywały własne emocje, ale... bez przesady...
Wiesz dla mnie to było...na pewno ciężkie. Ale zawsze powtarzałam sobie że przecież on ma rację, że tego chciałam.
Na prawdę nie mam mu tego za złe, a co gorsze, przyznam że czasem po cichu l;iczyłam na taką właśnie reakcję....
Wiek: 30 Dołączyła: 17 Kwi 2011 Posty: 455 Skąd: z tego świata...
Wysłany: 2011-08-28, 20:44 Re: Wasz pierwszy raz
Mercy napisał/a:
Jaki był powód waszej pierwszej przegranej?
Co Was skusiło do tego?
Pamiętacie?
Ciekawość, gdy zobaczyłam ręce koleżanki.. Niepojęte było to dla mnie, ale po kilku tygodniach gdy po raz pierwszy od dawien dawna pokłóciłam się z rodzicami. Taka niemiła atmosfera się wytworzyła. Przypomniałam sobie słowa koleżanki, że ją to uspokaja.. No i mimo wstrętu się ciachnęłam.
..Gdy patrzę przed siebie widzę przestrzeń , gdy za siebie pustkę...
Wiek: 33 Dołączyła: 11 Sie 2011 Posty: 1841 Skąd: Europa
Wysłany: 2011-09-06, 11:07
Moja pierwsza próba samobójcza, która udać się rzecz jasna nie mogła, piąta klasa podstawówki. Pocięłam się, ale nie wiedziałam jak to zrobić, żeby faktycznie podciąć sobie żyły, no bo w sumie skąd? Na biologii takich rzeczy mnie nie nauczyli, koleżanki jeszcze myślały o lalkach i błyszczykach, a ja Internet w domu miałam gdzieś od drugiej gimnazjum.
Blizny mam do dziś.
Powody były bardzo, bardzo osobiste, związane z krzywdą, jaką mogą zadać ludzie jeszcze dziecku. Nikt z rodziny nie wiedział.
W tym momencie jestem czysta od 50 miesięcy, co uważam na naprawdę spory sukces, ale gdzieś podskórnie czuję, że to się skończy. Po prostu mam takie przeczucie, że nie wytrzymam drobnych spraw w swojej własnej rzeczywistości, chorego myślenia, i popłynę.
Dalej chodzę w bransoletkach na łapach, nie ma się czym chwalić. Moje blizny są już jasne i nie aż tak widoczne, ale jednak dalej mi przeszkadzają. Na szczęście te z brzucha i nóg zeszły, nie wiem dlaczego na rękach tak długo zostają mimo stosowania różnej maści kosmetyków do ich zlikwidowania.
Walczę! O swoją przeciętność, o wyrwanie się z błędnego koła chorobliwej perfekcji, o każdy swój dzień.
Mój pierwszy raz był jak rostałam się z chłopakiem byłam wściekła i nie wiedziałam co robić , wieć wziełam i sie pocielam to był bład do tej pory z tym walcze
Zastanawiam się i hmm,tak nagle z dnia na dzień życie stało się jakieś puste,ulżyo mi jak podparałam rękę igła,po 7 miesiącach używałam cyrkla przez dwa miesiące potem żyletka bo sensu kompletnie nie było,zdrady kłamstwa awantury brak zainteresowania moim wychowaniem brak jakiegoś kontaktu..i pustka zabijająca od środka,burze emocji natłok myśli..jak robiło się ciepło to mówiłam koniec chce nosić krótkie rękawy,mijał dzień a ja fundowałam sobie blizny na udach,biodrach,kostkach,lub kupowałam nowe koraliki na nadgarstek.uważam tak samo przez faceta nie warto!tylko jak tak myśle,ja przestałam dla faceta i jeśli zacznę to pewnie też przez niego.
Ostatnio zmieniony przez thnks 2011-10-17, 23:59, w całości zmieniany 1 raz
Mój pierwszy raz- miałam z 16 lub 17 lat. Zachlany ojciec, awantura za awanturą. Poczułam, że mam dość i chcę umrzeć. Została blada kreska na nadgarstku- bo nóż był za tępy i mama otwierając szarpnięciem zamknięte na klucz drzwi od łazienki wyrwała mi go z ręki.
gdyby człowiek nie wiedział co to znaczy cierpieć nie wiedziałby tez co to znaczy być szczęśliwym,jeżeli szczescie trwałoby ciągle,non stop nic poza nim by nie było,zostałoby tylko czyms co wypelnia szara codzienność,niczym co podnosi nasze cisnienie i powoduje uśmiech.
no tak. ból fizyczny a psychiczny,cierpienie depresja to juz co innego.. nie ustaje ,zastanawiam sie czy w ogle ustaje.
na tym świeci jest tak że każdy cierpi ale w wiekszym lub mniejszym stopniu,nikt nie wie za co ,dlaczego w taki a nie inny sposób. mowie o cierpieniu wewnętrznym..pisze ze nie wie za co ,bo w moim przypadku tak jest,nie wiem czemu ja cierpiałam/czy cierpię, dni mijały i moze pewne sprawy zobaczylam w innym świetle..
Wiek: 40 Dołączyła: 25 Sie 2010 Posty: 412 Skąd: mazowieckie
Wysłany: 2011-10-18, 20:37
Mój pierwszy raz był może trochę dziwny. Wróciłam z ciekawego szkolenia, które odbywało się w dość dobrej atmosferze, z fajnymi ludźmi. Odwoził mnie wtedy (prawie pod dom) znajomy, porządny gość, pastor i ogólnie taki prawie psycholog. Czujecie klimat? Wracam radośnie ze szkolenia, wchodzę do domu, a tu tak, jak to u mnie w domu: niby porządna rodzina, nikt nikomu krzywdy nie robi, złęgo słowa nie da się powiedzieć, a podskórnie aż kipi od kwasów. Ciśnienie było tak duże, ich oczekiwania, wymieszane z bezwzględną krytyką, jaka wylewała się na niemal każde moje zachowanie... a ja po weekendzie w lekkiej i miłej atmosferze, plusk!, wpadłam prosto w bagno. Poczułam, że to już koniec: że nigdy się z tego nie wywinę. Wzięłam kawałek szkła z utłuczonej przez siostrę lampki i pojechałam. Wtedy byłam trochę przerażona tym, co się stało, choć kreseczka była malutka. Teraz w ogóle bym na coś takiego nie zwróciła uwagi, bo człowiekowi niestety zwiększa się tolerancja..
A co do cierpienia... ja też, jak thnks, nie wierzę, żeby się kończyło.
Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej.
Ostatnio zmieniony przez BlackLily 2011-10-18, 20:40, w całości zmieniany 1 raz
Mój pierwszy raz hymmm miałem może wtedy 14 lat i to był napewno wakacje ach tak wakacje wpadła mi wtedy w oko przeurocza pannica która okazała się ..... no i wyśmiała moje zaloty na forum publicznym i zdradziła to co jej gadałem bo z początku byla moja ,,przyjacółką'' i jakoś tak wyszło że byłem sam w domu i nie miałem co zrobić z moją złością i wiadomo
