[Sourlie]

A mi akurat Wigilia minęła bardzo dobrze. Pojechałam do rodzinki, z którą widuje się raz na jakiś czas. Nawet nie stresowałam się tak bardzo przy dzieleniu opłatkiem jak wcześniej, co dla mnie było czymś nowym. Naprawdę bardzo dobrze mi te Święta minęły.

[Lost Angel]

Moje Święta też były przyjemne . Zjedliśmy otworzylismy prezenty odwiedził nas chyba z 5 lat niewidziany krewny, wiec nie jest źle.

[Ziemni4k]

Ja praktycznie świąt nie miałem, więc trudno mi cokolwiek na ten temat powiedzieć. To były normalne, nieco nudne i w jakiś sposób dołujące dni. Nic więcej, nic mniej.

[Justyna1234]

A u mnie święta przebiegły super, poza małymi stresami związanymi z zaganianiem wszystko miło w rodzinnej atmosferze.

[Hedum]

A ja pojechałem do babci, najadłem się, wróciłem, miałem awanturę i swoje odjazdy. Czyli w sumie zwykła, szara codzienność. O tyle dobrze, że miałem okazję zjeść barszcz z uszkami.

[craving]

Patrząc na te wszystkie zdjęcia suto zastawionych stołów, szczęśliwych rodzin i pięknych ubrań, zastanawiam się nad tym, jak bardzo święta u mnie w domu różnią się od świąt innych ludzi. Nie jesteśmy ze sobą jakoś mocno związani i odpoczywamy. Nie jedziemy do rodziny, mało kto zagląda do nas... Czy to lepiej, gorzej? Nie mam pojęcia, bo brak mi porównania. Chyba czegoś mi tu brakuje. Czuję się trochę zacofana emocjonalnie, bo nie mam relacji rodzinnych jak w normalnych domach. I chciałabym być bliżej z dalszą rodziną...

[Jednobarwna]

craving, Mam dokładnie tak samo.

[shady]

A moja rodzina traktuje zawsze święta jak zwyczajną popijawę. Nigdy nie ma żadnego klimatu, nic. Uwagi też na mnie nikt nie zwraca, bo w sumie to nawet nie moja rodzina, a żony brata. Też mi się przykro robi widząc zdjęcia innych, z których widać zupełnie inną sytuację, nawet jeśli u nich nie jest całkiem dobrze, bo wiadomo jak to ze zdjęciami, to na pewno lepiej.

[Euphoriall]

Kolejne święta zbliżają się wielkimi krokami. Jakie jest Wasze nastawienie?

Ja mam mieszane uczucia. Odkąd spędziłam jedne święta w szpitalu, święta w domu są dla mnie czymś cudownym. Ale z drugiej strony, jak co roku, ojciec wstanie szybko od wigilijnego stołu i pojedzie do kochanki i jej dziecka i wróci późnym wieczorem. To jest.. w sumie nie wiem czy smutne, czy bardziej żałosne. Przyzwyczaiłam się, że nie miałam nigdy ojca tylko bankomat.
Za to w pierwszy dzień świat jadę do mojego partnera i wrócę 5 kilo cięższa bo jego mama robi takie ciasta że nie sposób nie spróbować.
Zobaczymy jak to będzie. A jakie są Wasze plany?

[Jednobarwna]

[Alessa]

Cytat:

Kolejne święta zbliżają się wielkimi krokami. Jakie jest Wasze nastawienie?

Nastawienie?Takie jak co roku od kilku lat: żeby jak najszybciej się skończyły. Później dotrwać tylko do Sylwestra.
Pewnie pojadę do moich kuzynek. I znowu będę się nudzić bo z jedną (rok młodsza ode mnie) nigdy nie mogłam znaleźć wspólnego języka a każda próba kontaktu powoduje , że ona mnie odrzuca a druga ma dwa lata i jak będę próbowała się z nią bawić to poleci od razu z płaczem do matki. A później będę siedzieć z rodzicami w domu. Trochę posiedzimy razem a później każde zajmie się swoimi sprawami.
Plany?Trochę poczytam, trochę popiszę, trochę się pouczę. I może uda mi się namówić mamę żeby zagrała ze mną kilka razy w Eurobiznes.

[Żurawek]

Marzą mi się święta tylko z moim partnerem, przy netfliksie, pod kołdrą. Z barszczem z uszkami, bo tego nie odpuszczę. Nikt z nas nie wierzy, więc w zasadzie nie mamy powodu do świętowania, ale to taka tradycja. Będę musiała się szczerzyć, udawać, że wszystko gra, słuchać zabawiań mojej siostry i rozwodzenia się nad tym, jaki to jej partner jest cudowny. Będę musiała znosić całą rodzinę, pewnie docinki pod adresem mojej wagi i moich wyborów. Jedyne co, to cieszę się, że na 1. i/lub 2. dzień świąt wpadnie moja druga siostra ze szwagrem i siostrzenicą. To będzie przebłysk normalności, a zaraz po zwijam się tu, do miasta, w którym studiuję.

[chiroptera]

W Wigilię uciekam do Belgii do pracy. Właściwie to będą moje pierwsze samotne święta – i strasznie się z tego cieszę. Będę w spokoju czytać książkę, popijając zieloną herbatę, z daleka od kilkudziesięciu członków rodziny, którzy zjadą się na tę okazję. Bez hałasu, bez fałszywych uśmiechów, bez wysłuchiwania chamskiej krytyki, bez wymyślania życzeń przy opłatku, bez tłumaczenia wszystkim, że nie zdałam na kolejny rok studiów, bez wymyślania historyjek, żeby ukryć pobyt w psychiaryku, bez udawania, że interesuje mnie, co się dzieje w życiu reszty rodzinki. Spokój.

[Adenium]

[Arashi]