[Niva]

Muszę w końcu przed kimś się otworzyć, bo wewnętrzne dialogi przynoszą odwrotny skutek. Niby mam fantastycznego partnera, ale boję się że powiem za dużo i go wystraszę. Wie, że mam wiele problemów, ale nie pogania, nie naciska.. po prostu czeka. Pytanie tylko ile będzie czekał, bo ja się duszę od kilku ładnych lat.
Wiem, że jak będzie wystarczająco cierpliwy to się uda, bo dzięki niemu przypomniałam sobie jak być szczęśliwą(tak naprawdę szczęśliwą), ale nadal się boję, że go wystraszę, albo dla jego dobra po prostu odejdę...

[Cappy]

Ja też mam problem. Też nie umiem się otworzyć przed nikim. Najlepiej by było, gdyby nie patrzyli się na mnie żadni ludzie, nie oceniali mnie, najlepiej dać mi kartkę i długopis i kazać zapisać swoje uczucia. Nienawidzę siebie za to. Boję się ich, tego, że jak im powiem wszystko to będą się ze mnie śmiać.

[księżycowa]

Z tym jednym wydarzeniem... nie umiem. Mogę powiedzieć, że coś się stało. Ale nie przechodzą mi przez usta te prawdziwe słowa.

[Cappy]

Mam dokładnie to samo. Czuję, że muszę, ale nie przechodzą mi przez usta te właściwe słowa. Kłamię, że jest ok bo tak jest prościej.

[księżycowa]

Cappy, ja wciskam samej sobie ten kit, że jest ok, że nic się nie stało, że daję jak zawsze radę.

[Cappy]

A teraz przez tą sytuację z kolegą, nie potrafię rozmawiać z ludźmi. W zasadzie nigdy nie potrafiłam wolałam tłumić w sobie uczucia. Nawet pisanie ostatnio nie pomaga bo nie umiem znaleźć odpowiednich słów. Czuję, że jestem z tym wszystkim sama i nikt mi nie pomoże. Mam jeszcze większy mętlik w głowie.