[Scarlet Halo]

Ten temat pewnie bardziej trafi do nieco starszych użytkowników (czyli pełnoletnich)... Zastanawiam się czy według Was da się i warto pogodzić się z zaniedbaniami, czasem krzywdami wyrządzonymi przez rodziców i starać się o jakieś dobre relacje z nimi? Mi zajęło trzy lata przetrawienie mojej złości do matki za wiele, wiele rzeczy... Denerwowało mnie, że się zmieniła... że jest po części taka jaką potrzebowałam aby była parę lat temu... że przestała się wyżywać a zaczęła bardziej rozmawiać... to było dla mnie nie do przeżycia, że nie mogła tak zmienić się tą dekadę wcześniej aby mi pomóc zamiast mnie tylko pogrążać... i dopiero po czasie dotarły do mnie słowa mojego terapeuty "no co pani teraz czeka? na to, że ona umrze?". I myślę, że teraz we własnych oczach pozwoliłam jej się zmienić... pozwoliłam sobie patrzeć na nią bardziej realistycznie, a nie przez pryzmat mojej złości, moich zawiedzionych oczekiwań. Nie dostałam od niej tego, co dostać powinnam jako dziecko... i już nie dostanę, bo jest za późno, już nie jestem dzieckiem... ale wciąż mam szansę na inną relację z nią... wciąż mogę coś od niej otrzymać... i chyba jakaś część mnie nadal tego pragnie... tylko to wymaga pogodzenia się z przeszłością... co wcale nie jest łatwe ani przyjemne... ja potrzebowałam 3 lat i dwóch terapii... a jak to jest z Wami? Jak wyglądają Wasze dorosłe relacje z rodzicami?

Ten temat pewnie bardziej trafi do nieco starszych użytkowników (czyli pełnoletnich)... Zastanawiam się czy według Was da się i warto pogodzić się z zaniedbaniami, czasem krzywdami wyrządzonymi przez rodziców i starać się o jakieś dobre relacje z nimi? Mi zajęło trzy lata przetrawienie mojej złości do matki za wiele, wiele rzeczy... Denerwowało mnie, że się zmieniła... że jest po części taka jaką potrzebowałam aby była parę lat temu... że przestała się wyżywać a zaczęła bardziej rozmawiać... to było dla mnie nie do przeżycia, że nie mogła tak zmienić się tą dekadę wcześniej aby mi pomóc zamiast mnie tylko pogrążać... i dopiero po czasie dotarły do mnie słowa mojego terapeuty "no co pani teraz czeka? na to, że ona umrze?". I myślę, że teraz we własnych oczach pozwoliłam jej się zmienić... pozwoliłam sobie patrzeć na nią bardziej realistycznie, a nie przez pryzmat mojej złości, moich zawiedzionych oczekiwań. Nie dostałam od niej tego, co dostać powinnam jako dziecko... i już nie dostanę, bo jest za późno, już nie jestem dzieckiem... ale wciąż mam szansę na inną relację z nią... wciąż mogę coś od niej otrzymać... i chyba jakaś część mnie nadal tego pragnie... tylko to wymaga pogodzenia się z przeszłością... co wcale nie jest łatwe ani przyjemne... ja potrzebowałam 3 lat i dwóch terapii... a jak to jest z Wami? Jak wyglądają Wasze dorosłe relacje z rodzicami?

[Camaleao]

Ciężki temat.
Odpiszę. Na pewno, ale zajmnie mi to trochę czasu.

Ciężki temat.
Odpiszę. Na pewno, ale zajmnie mi to trochę czasu.

[megi-s]

Emaleth, z ojcem nie mam żadnych relacji i nie chce mieć. Dla mnie ten człowiek nie istnieje. Przez niego mam porytą psychikę. A matka... też powiem, że nie dostałam tego co potrzebowałam.. Czasami tak bardzo chciałam się czasem przytulić. A jak to wyglądało? Kładłam głowę na jej ramieniu a ona po prostu nic, ani drgnęła, nie objęła...nic. To też dotyczyło mojej siostry. A teraz łapię się na tym, że jak mój syn się przytula to robię to samo, ale mówię sobie - chwileczkę, ja tak nie chcę. Owszem trzeba jej oddać, że finansowo mi pomogła, ale wolałabym umieć okazywać uczucia. Dopiero nie dawno dowiedziała się co się ze mną dzieje. Moja siostra tylko wiedziała, ale nie mówiła bo ją prosiłam. Powiedziałam sama. Dowiedziała się co mnie boli po ok 10 latach. Zawsze był tekst- ty się wykrzyczysz i jest ci lepiej- g***o prawda.

[Lina Inverse]

Nie jestem pełnoletnia, ale i tak chciałabym się wypowiedzieć.
Nie wyobrażam sobie, żebym miała pogodzić się z rodzicami. Nie i już. Przez nich nauczyłam się, że nie warto wierzyć w ludzi, można polegać tylko na sobie. I byłoby to całkiem dobre, gdyby nie fakt, że lubili mnie niszczyć i w końcu siebie także nie miałam.
Ojciec alkoholik, matka zimna jak lód. Nie nauczyli mnie jak wyładowywać emocje, przez ojca pierwszy raz pocięłam się w wieku 11 lat, na pewno mieli swój wkład w mojej wyleczonej już bulimii. Niczego od nich już nie chcę, zapewnienie mi materialnego szczęścia nie równa się zaspokajaniu moich potrzeb.
Gdyby nie oni, może potrafiłabym kochać i mówić o emocjach w twarz. W moim domu za takie rzeczy obrywało się emocjonalnie.

Dlatego właśnie nie chcę mieć dzieci. Czuję, że jako matka byłabym szczęśliwa, ale nie chcę przenosić zachowań z mojego domu na kolejne pokolenie, wychowywać następną kalekę emocjonalną... Ech.

Nie jestem pełnoletnia, ale i tak chciałabym się wypowiedzieć.
Nie wyobrażam sobie, żebym miała pogodzić się z rodzicami. Nie i już. Przez nich nauczyłam się, że nie warto wierzyć w ludzi, można polegać tylko na sobie. I byłoby to całkiem dobre, gdyby nie fakt, że lubili mnie niszczyć i w końcu siebie także nie miałam.
Ojciec alkoholik, matka zimna jak lód. Nie nauczyli mnie jak wyładowywać emocje, przez ojca pierwszy raz pocięłam się w wieku 11 lat, na pewno mieli swój wkład w mojej wyleczonej już bulimii. Niczego od nich już nie chcę, zapewnienie mi materialnego szczęścia nie równa się zaspokajaniu moich potrzeb.
Gdyby nie oni, może potrafiłabym kochać i mówić o emocjach w twarz. W moim domu za takie rzeczy obrywało się emocjonalnie.

Dlatego właśnie nie chcę mieć dzieci. Czuję, że jako matka byłabym szczęśliwa, ale nie chcę przenosić zachowań z mojego domu na kolejne pokolenie, wychowywać następną kalekę emocjonalną... Ech.

[megi-s]

[Scarlet Halo]

[Lina Inverse]

[ekspresja]

[BlackLily]

Hm. Ja mam wrażenie że mam problem nie z tym, żeby wybaczyć, ale żeby się w ogóle na rodziców pogniewać o coś. Jest wiele sytuacji w relacji z moją matką, które sprawiły i sprawiają mi ból, które burzą moją jako-taką, ledwo ustaloną wewnętrzną stabilność. Czy mam do niej o to żal, czy się gniewam? Nie, nie gniewam się. Mam poczucie, że ona sama jest mocno zraniona przez życie i sama cierpi, nawet nie zawsze mając tego świadomość. Nawet do bólu już się przyzwyczaiłam. Ciężko mi tylko z tym, że po kontaktach z rodziną moja samoocena znów się rozsypuje. Nie mówią tego wprost, ale ja czuję, co myślą: to moja wina. Moja wina, że jestem taka dziwna; że nie w każdą niedzielę jestem w kościele; że nie jeżdżę na rodzinne uroczystości; że nie wyprowadzam psa itp - cokolwiek. To ja - to moja wina. Gdyby jeszcze tylko od tego było im lepiej, że zrzucą wszystko na mnie, a oni będą żyli szczęśliwie... przynajmniej uznałabym, że warto. Warto było znosić cały ten chaos, ból i moją własną głupotę. Ale im nie jest lepiej. Nie wiem zatem czy umiem się pogodzić z przeszłością. Może z przeszłością tak, ale nie ze sobą.

[Barcis]

[BlackLily]

Ok, Barcis, szanuję to co mówisz. Natomiast wiem, co mówią wprost do mojej siostry. Wiem też co mówili do mnie ('ty anorektyczko', 'skończysz w szpitalu', 'powinnaś się leczyć', 'znowu tego nie zrobiłaś!', 'ty zawsze zapominasz', 'no wiesz, przecież powinnaś była..., 'jak mogłaś' itp) Wczoraj zaś moja matka powiedziała, żebym u niej w pracy nie przyznawała się że jestem jej córką. Hm, tak, faktycznie chyba mają o mnie dobre zdanie, a reszta wynika tylko z mojej niskiej samooceny Wybacz tę ironię, zamknę się zaraz i przestanę gadać głupoty. pa

[dead_eternity]

Ja nie umiem sie pogodzić z tym, co było, bo dalej jest tak samo. Pomimo tego, ze nie mieszkam z rodzicami, nienawidzę ojca i wątpię, by to się kiedyś zmieniło. Ciężko zmienić nastawienie do kogoś, kto sam się nie zmienią i nie widzi swoich błędów.

Ja nie umiem sie pogodzić z tym, co było, bo dalej jest tak samo. Pomimo tego, ze nie mieszkam z rodzicami, nienawidzę ojca i wątpię, by to się kiedyś zmieniło. Ciężko zmienić nastawienie do kogoś, kto sam się nie zmienią i nie widzi swoich błędów.

[Barcis]

BlackLily nie gadasz głupot, to Ja przedwcześnie oceniłem sytuacje, za co przepraszam.
A o te ironię sie nie obraziłem

[Samael]

Nie jestem pełnoletnia, ale w tej sprawie też mogę się wypowiedzieć.
Nigdy się z tym nie pogodzę, za dużo się wydarzyło. W sumie bardzo żałuje, że nie zdążyłam ojcu powiedzieć, że nie mam pretensji (bo wybaczam to zbyt wielkie słowo)może nie miałabym takich wyrzutów sumienia, był strasznym s***synem, ale i tak był dla mnie ważny (no i był lepszy od matki, przynajmniej nie musiałam się martwić czy mnie nie wyrzuci z domu) . Nie wierzę w to, że matka się zmieni, myślałam, że teraz choć z nią będzie lepiej jest tylko gorzej. Pewnie wydaje Wam się, że tak tylko mówię, że jak dorosnę to na pewno zmienię zdanie, ale jestem pewna, że nie. ?lady na psychice zawsze zostaną i wspomnienia, które nie dadzą mi żyć.
Zawsze będę to pamiętać. I mimo, że już Go nie ma to mam pretensje, za zniszczone dzieciństwo, za to, że nie ma dnia kiedy nie modliłabym się, żeby się więcej nie obudzić, za to, że wolał się zapić niż żyć dla mnie.

Nie jestem pełnoletnia, ale w tej sprawie też mogę się wypowiedzieć.
Nigdy się z tym nie pogodzę, za dużo się wydarzyło. W sumie bardzo żałuje, że nie zdążyłam ojcu powiedzieć, że nie mam pretensji (bo wybaczam to zbyt wielkie słowo)może nie miałabym takich wyrzutów sumienia, był strasznym s***synem, ale i tak był dla mnie ważny (no i był lepszy od matki, przynajmniej nie musiałam się martwić czy mnie nie wyrzuci z domu) . Nie wierzę w to, że matka się zmieni, myślałam, że teraz choć z nią będzie lepiej jest tylko gorzej. Pewnie wydaje Wam się, że tak tylko mówię, że jak dorosnę to na pewno zmienię zdanie, ale jestem pewna, że nie. ?lady na psychice zawsze zostaną i wspomnienia, które nie dadzą mi żyć.
Zawsze będę to pamiętać. I mimo, że już Go nie ma to mam pretensje, za zniszczone dzieciństwo, za to, że nie ma dnia kiedy nie modliłabym się, żeby się więcej nie obudzić, za to, że wolał się zapić niż żyć dla mnie.

[thunderstruckk]

Czy pogodziłam się z przeszłością? Nie mam zielonego pojęcia. Nie myślę o tym , przez co kiedyś przeszłam. Ale jednak wydaje mi się, że ma to jednak ogromny wpływ na to, jaka jestem teraz i na moje reakcje. niestety nie wiem dlaczego. Bo zwyczajnie nie pamiętam. Pamiętam uczucia. Nie pamiętam powodów. Nie pamiętam wydarzeń. Pamiętam tylko , że "coś" było.

edit by Evi.
lit.