Wiek: 27 Dołączyła: 18 Paź 2014 Posty: 5179 Skąd: Polska
Wysłany: 2016-03-26, 01:38
A u mnie ta pustka to akurat kwestia braku uczuć jakichś konkretnych, a nie braku celu, bo cel mam, marzenia też. Mam dla kogo żyć i w ogóle. Ale pustam w środku jak wydmuszka...
Ludziom najtrudniej się przyznać, że ich życie nie ma żadnego znaczenia. Żadnego celu. Żadnej treści.Opowieść Podręcznej M. Atwood 23.10.15r.
To jest najgorsze uczucie, jakiego w życiu doświadczyłem. Nie było nic gorszego i bardziej dołującego od tego poczucia, że powinienem coś, *** , czuć, ale... nic nie ma w sercu. Ani krzty smutku, ani kropli łez.
Smutek przynajmniej pozwala czuć się człowiekiem, wrażliwym na świat, czyli po prostu jakimś, po prostu człowiekiem, jednym z wielu i wyjątkowym jednocześnie, a nie tylko apatyczną, chłodną świnią, która nie potrafi przejąć się tym, że wieloletnia przyjaciółka zamierza odebrać sobie życie.
Tu nie klniemy. Zło.
Ostatnio zmieniony przez 2016-06-12, 00:05, w całości zmieniany 1 raz
Kiedyś wydawało mi się, że pustka jest cudowna, stan idealny, blablabla.
Nie, nie jest.
Pustka to najgorsze co ostatnio mnie spotyka. Jak jestem zajęta, to jej tak nie odczuwam. Przychodzi czas, gdy nie mam co robić, ona atakuje. Tak zwyczajnie. Ani to smutek, ani to złość... Nie ma we mnie nic.
Rozpaczliwie próbuję wtedy wywołać w sobie jakieś uczucia, przespać to, albo się czymś zająć. Chociaż... Rzadko mam siłę wtedy żeby coś robić.
To jest bardzo, bardzo trudne.
Nie daj się aby to zapanowało nad Tobą całkowicie, mi się nie udało i trwa to już kilka lat.Mam nadzieję tylko, że kiedyś się skończy, nie ważne już w którą stronę.
"Jak tu żyć? Kiedy iść nie mamy już dokąd i po co,
O czym śnić? Kiedy najgorsze koszmary przychodzą nocą"
Mam nadzieję tylko, że kiedyś się skończy, nie ważne już w którą stronę.
Może jednak ważne? Przecież nie z tej pustki woziłeś moją córkę, kiedy była w dużej potrzebie. A gdyby Cię nie było, to co? Skąd wiesz, czy może jutro nie będzie podobnej potrzeby i bez Ciebie komuś świat się zawali?! Trzymaj się i nie daj się!!!
Ostatnio zauważyłem u siebie coś co chyba można nazwać "pustką". Nie mam ochoty na nic, nawet na to co jeszcze nie dawno sprawiało mi jakąś tam radość. Nie mam poczucia, że chciałbym coś robić, spotkać się z kimś, czy uprawiać jakiś sport, czy grać na konsoli czy jakaś przejażdżka samochodem. Odpuszczam kolejne zainteresowania i tak jakby usuwam się w cień, ale jednocześnie nie czuję się zwykle tak źle żeby się okaleczać, co robię znacznie rzadziej niż jeszcze niedawno.
Już nie pamiętam jak to jest do czegoś dążyć w pracy czy ogólnie w życiu. Dziwnie się czuję gdy ktoś mówi o swoich planach na przyszłość (zmianie pracy, kupnie mieszkania, wakacjach). Dla mnie to wszystko jest obojętne, w ogóle mnie nie interesuje.
Czy to początek końca? Jakaś część mnie chyba chce żeby tak było.
"Nie mamy snów, lecz majaki.
Nie mamy myśli, lecz szał.
Dlatego los byle jaki.
Dlatego głos łka, jak łkał."
@hektor
A może to po prostu jesienna depresja ? Zmieniająca się pogoda, brak chęci do intensywnego spędzania czasu może organizm potrzebuje troszkę czasu na zregenerowanie sił po upalnych wakacjach i niedługo wszystko wróci do normy. Możliwe, że jesteś tylko przemęczony, tylko nie pozwól się sobie za bardzo rozleniwić, skup się na sobie i żyj z całych sił
Ahhh długo tu nie wchodziłem już nie wiem na czym mi zalezy, jestem rozbity i chce mi się płakać, do dziś miałem kumpla (zaczął studia) niestety mieliśmy tyle wspólnych planów on swoje realizuje a ja czuję ze stoję jak kołek,zdał maturę dostał się na uniwerek, czuję że dziś straciłem jedynego przyjaciela który mnie jeszcze rozumiał i dlatego czuję pustkę i samotność, nie to że życzę mu źle każdemu życzę najlepiej tylko nie rozumiem co robię źle w swoim życiu że tym bardziej co chce dojść do swojego planu wszystko się mi pierniczy, staram się być uczciwy żyć pełnią życia a teraz jakby cała pompa ze mnie zeszła i chce mi się płakać
,,Gorąca woda przelana do wielkiej kadzi,stygnie bardzo wolno.
Ale wystarczy porozlewać ją do mniejszych naczyń,
A wychłodzi się błyskawicznie.
Ostatnio zmieniony przez Adriaen 2016-10-03, 11:57, w całości zmieniany 1 raz
Wiem, co to znaczy.
już nie wiem na czym mi zalezy, jestem rozbity i chce mi się płakać, do dziś miałem kumpla (zaczął studia) niestety mieliśmy tyle wspólnych planów on swoje realizuje a ja czuję ze stoję jak kołek,zdał maturę dostał się na uniwerek, czuję że dziś straciłem jedynego przyjaciela który mnie jeszcze rozumiał i dlatego czuję pustkę i samotność, nie to że życzę mu źle każdemu życzę najlepiej tylko nie rozumiem co robię źle w swoim życiu że tym bardziej co chce dojść do swojego planu wszystko się mi pierniczy, staram się być uczciwy żyć pełnią życia a teraz jakby cała pompa ze mnie zeszła i chce mi się płakać 