[Lisabeth]

Trudno się wyrwać z samotności. Ale może nie będę mówić ogolami, a opowiem o sobie
Mi się ciężko nawiązuje bliższe więzi, przez internet oczywiście łatwiej, jeśli zaangażowanie jest obustronne. W takie zwykłe gadki szmatki o niczym, one są męczące, niekiedy są okej, ale w gruncie rzeczy nic nie wnoszą. A dopiero głębokie rozmowy powodują mniejsze poczucie samotności. Kiedy możemy powiedzieć jak naprawdę się z czymś czujemy, czego oczekujemy, kiedy jesteśmy słuchani, czego pragniemy, czego oczekujemy albo zwyczajnie jakieś szczere emocje i chęci. Dlatego mam problem z nienauralnoscią bycia uprzejmym, kiedy widzę że to nie jest szczere nawet. Jeśli wzystkie relacje sprowadzają się di grzecznościowych albo do dostosowywania tego co mówimy albo większości rzeczy co mówimy do ludzi. To czujemy się pusto. Tak zwracam się często do mojej rodziny, bo pewne sprawy są nierozwiązywalne, a nie mam ochoty słuchać jak ktoś mnie atakuje czy mówi czego ode mnie oczekujesz np. I pretensje itd, takie tam... . Więc no jeśli nie ma osoby, do której możemy powiedzieć swobodnie i szczerze coś, która wykazuje zainteresowanie i akceptację naszej osoby to jest inaczej, to poczucie samotności może w pewnym stopniu zniknąć. Ale jak wszystko opiera się na płytkich rozmowach albo innych takich mechanizmach to szybko okazuje się, że jesteśmy samotni, że nie ma nikogo z kim moglibyśmy podzielić się nawet "zaburzonymi" emocjami i myślami.

[R. de Valentin]

Nie mamy czasu dla znajomych, znajomi nie mają czasu dla nas. Mija etap szkoły, studiów, zaczyna się praca. A po pracy jesteśmy zmęczeni.