[silhouette]

[jo_aśka]

myślę, że najlepiej będzie jeśli przytoczę cytat z książki z której korzystałam.

Chrześcijaństwo
"w chrześcijaństwie Jezus poprzez swoje cierpienie, przez zadane rany
bierze na siebie przewiny ludzkości i zbawia ją od zła.
Chrześcijańscy męczennicy po części identyfikując się z Jezusem
wystawiali się na skrajne cierpienie fizyczne, poszcząc aż do zupełnego wycieńczenia
i w inny sposób umartwiając się. Chcieli w ten sposób czynić pokutę
i uwolnić się od potrzeb i żądz cielesnych albo przynajmniej wzgardzić
nimi. Wierzyli i nadal wierzą, że dzięki temu osiągną wyższą formę istnienia
i zbliżą się do Boga.
Wzmianki o osobach, u których pojawiały się na ciele w określonych
odstępach czasu rany takie jak u Chrystusa (stygmaty), sięgają nawet XX
wieku. Stygmatycy byli za to czczeni i uznawani za świętych. Między XIII
a XX wiekiem opisano około trzystu takich przypadków. Z tego dwieście
sześćdziesiąt dziewięć stanowiły kobiety.
Pierwszy był św. Franciszek z Asyżu (1224 r.), który po długim okresie
postu i medytacji w klasztorze miał wizję Chrystusa, a następnie doświadczył
jego ran na swoim ciele.
Do najbardziej znanych stygmatyczek należały Luiza Lateau (1868 r.),
wiejska dziewczyna z Belgii, i Teresa Neumann von Konnersreuth (początek
XX wieku), którą badało wielu lekarzy i psychiatrów. Obie doświadczały co
jakiś czas "zmienionych stanów świadomości", kiedy to miały wizje męki
Chrystusa. Wierzyły, że cierpią takjak on. Dowodem tego były ich rany, którym
towarzyszyły inne fizyczne objawy mające podłoże psychiczne,jak czasowa
utrata wzroku, głuchota, różne rodzaje paraliżu i zaburzenia miesiączkowania.
Spierano się, czy to one same zadawały sobie rany czy w grę wchodziły
ich zdolności do autosugestii, autohipnozy, czy też" tajemne, ukryte siły".
Dzisiaj te zjawiska, nazywane reakcjami konwersyjnymi", przypisuje
się raczej zaburzeniom psychicznym.
Innym charakterystycznym zjawiskiem w krajach chrześcijańskich
byli biczownicy (flagelanci). Biczownicy byli ludźmi świeckimi. Po raz
pierwszy pojawili się w 1260 roku w Perugii (Włochy). W XIV i XV byli już
w całej Europie Zachodniej.
Mężczyźni biczowali się dwa razy dziennie w miejscach publicznych,
najczęściej przed kościołami, obnażając górną część ciała. Czynili to,
aż z ran popłynęła krew. Kobiety biczowały się w zamkniętych kościołach
modląc się i śpiewając psalmy i pieśni pokutne. Początkowo czczono biczowników,
ponieważ sądzono, że umartwiając się w ten sposób odwracają
od ludzi plagi i śmierć.
Ruch biczowników powstał w związku z wielkimi epidemiami dżumy
w XII wieku oraz społecznymi niepokojami późnego średniowiecza.
Później biczownicy zaatakowali Kościół i kler; w końcu ruchu zakazano
(1417 r.). Zwalczany, długo jeszcze dawał o sobie znać w różnych miejscach
Europy."