[Reifu]

[Euphoriall]

[Niedotykalna]

[Lantan]

Przyznałam się jednej osobie. Mojej aktualnej najlepszej przyjaciółce. Zrobiłam to pod wypływem impulsu. Wiedziałam, że ona wcześniej robiła to samo, bo mówiła mi o tym sama nie raz. Mimo to sama powiedziałam jej dopiero, gdy zrobiłam to zbyt głęboko i spanikowałam. Napisałam wtedy do niej i tak się dowiedziała. Było to pewnie przynajmniej rok po tym jak dowiedziałam się o niej.

Druga przyjaciółka dowiedziała się częściowo przez przypadek, częściowo we dwie jej wyznałyśmy. Pani nr 1 wzięła mnie na rozmowę na pewnej imprezie parę dni po wcześniej wspomnianym zajściu, by pogadać na poważnie. Obie byłyśmy już poważnie pijany i z rozmowy mało co pamiętam, a ponoć gadałyśmy ponad pół godziny. Ostatecznie pani nr 2 znużona tym, że co chwilę ją spławiamy postanowiła nas wyrwać z naszego "plotkarskiego kącika" i tak częściowo zobaczyła, usłyszała i jakoś się dowiedziała.

Czy żałuję? Częściowo oczywiście, każdego dnia nienawidzę siebie bardziej. Z drugiej strony kocham je i cieszę się, że są w tym ze mną. Zrozumieją mnie, gdy rzuci komentarzem na temat moich za długich rękawów, a czasem nawet zażartują z tego w jakiś delikatny sposób. No i mam kogoś kto codziennie kibicuję, bym wyszła z tego nałogu.

[meggi]

Kiedys wiedzialy tylko osoby, ktore przypadkiem zobaczyly. Jednej osobie tylko sama powiedzialam.
W doroslym zyciu nikomu nie mowilam. Ostatnio poruszylam ten temat podczas mitingu DDA. Czuje sie tam na tyle bezpieczie, by o tym mowic.

[Jeff_the_dealer]

Nikomu się nie przyznałem, więc zrobię to tutaj, Kiedy jestem wkurzony to biję się pięściami po twarzy, zostają siniaki. Wszyscy myślą że ciąglę się z kimś biję. Kiedyś moja forma AA to było wychodzenie w samej bieliźnie na mróz i stanie dopóki nie ochłonąłem

[hektor]

Ja się przyznałem jednej koleżance z pracy, która sama się zainteresowała ranami na ręce. Przez prawie rok próbowała mi jakoś pomóc z tego wyjść i zacząć żyć, ale bez powodzenia. Teraz dalej jestem z tym sam, ale bardziej uważam żeby nikt nie zauważył czegoś, zwłaszcza Ona.

[shady]

Niecały rok temu bałam się strasznie powiedzieć chłopakowi o problemie - no więc nic się tym nie zniszczyło, a rozmowa wyszła sama i nie musiałam za dużo mówić. Na początku trochę mnie zmartwiła reakcja typu "ooh", jakby takie obojętne "nie spodziewałem się", ale z czasem widząc sam moje problemy, powiedział, że będzie mu przykro kiedy znów się jakoś "wyładuję" na sobie, ale zrozumie to. Zrozumienie, ale takie prawdziwe, to najważniejsze chyba czego potrzebuję.
Oprócz niego wie jeszcze moja była przyjaciółka, która zbytnio się nie przejęła, dwie znajome dowiedziały się przypadkiem, no i mama oraz brat, także niezamierzenie. Wstydzę się swoich problemów i nie umiem o nich rozmawiać.

[m.]

Ja rok temu przyznalalam się swojemu chłopakowi, ale dopiero po tym jak sam zauważył moje blizny. Nie wiem czy sama poruszylabym ten temat. Tylko przy nim mogę swobodnie chodzić w krótkim rękawku. Ale nadal nie powiedziałam mu dlaczego to robiłam.