Pytanie, jak rozumiemy chorobę psychiczną. Zaburzenia to jeszcze nie choroby, dobrze myślę? W sensie... dopiero orzeczenie o niepoczytalności daje łatkę choroby?
Arya, jak wiadomo nie ma jasno określonej granicy pomiędzy zdrowiem a chorobą psychiczną. Więc w sumie powinna być komisja psychiatrów i psychologów, która jeśli stwierdzi jednogłośnie o niepoczytalności, to wtedy powinno to być uznane. Bo przecież jedna osoba czy dwie mogą się pomylić, każda taka sprawa powinna być bardzo dokładnie rozpatrzona.
Moje zdanie co do eutanazji - śmiertelne choroby - tak. Samobójcy? Jak będę w lepszym stanie to się wypowiem bo teraz nie mam czystych, obiektywnych myśli na ten temat.
Kiedyś z całego serca popierałem eutanazję, dzisiaj jestem zdecydowanie przeciw. Ludziom należy pomagać, a nie tylko umożliwiać im ucieczkę od problemów.
Wciąż wrzucam syf na kartki jak Pollock
Nie rozumieją mojej sztuki, niech się pier...
Ludziom należy pomagać, a nie tylko umożliwiać im ucieczkę od problemów.
Jak chcesz pomóc człowiekowi w terminalnym stadium raka, na którego już nie działają środki przeciwbólowe?
Ewentualnie jak byś pomógł temu noworodkowi?
naturalnie należy zabić to dziecko oraz tego chorego człowieka
Nie wiem dlaczego ludzie mylą eutanazję, która z zasady jest na życzenie z przymusowym zabijaniem ludzi spełniających określone kryteria zdrowotne. Czasem komuś nie można pomóc, ale ta osoba chce żyć i ma do tego prawo, a czasem ta osoba nie chce żyć i dlaczego nie miałaby mieć i do tego prawa? I nie odpowiedziałeś na moje pytanie - w jaki sposób byś pomagał, skoro mówisz, że trzeba w takich sytuacjach pomagać?
No przecież przyznałem się do błędu, nie wiem dlaczego dalej próbujesz mi udowodnić jaki to niemądry jestem że chciałbym żeby ludzie żyli zamiast umrzeć.
Mam liberalne poglady i w gruncie rzeczy jestem za tym zeby ludzie robili co tylko chca ze swoim zyciem... Inna sprawa ze nie zawsze stac ich na trzezwy oglad rzeczywistosci i dlatego czasem lepiej jest próbować pomóc aż do skutku zamiast po prostu pozwolić uciec.
Nie sprecyzowałem po prostu w jakim przypadku eutanazja powinna być, według mnie, zakazana. Do tej pory wizerunek osoby podejmujacej sie eutanazji byl rownoznaczny z osoba chora psychicznie a nie ze zdeformowanym niemowleciem. Przepraszam za ignorancje.
Wciąż wrzucam syf na kartki jak Pollock
Nie rozumieją mojej sztuki, niech się pier...
Nie wiem skąd pomysł, że próbuję Ci udowodnić, że jesteś niemądry. Nie nawiązałam nawet dalece w mojej wypowiedzi do Twojej inteligencji.
Pollock napisał/a:
Do tej pory wizerunek osoby podejmujacej sie eutanazji byl rownoznaczny z osoba chora psychicznie
To ciekawe co piszesz, biorąc pod uwagę, że w wielu krajach, gdzie dopuszczalna jest eutanazja, choroba psychiczna jest lub była czynnikiem dyskwalifikujących taką osobę. Ja na przykład nigdy takiego wizerunku osoby decydującej się na eutanazję nie miałam. Z czego wynika to Twoje założenie, że osoba decydująca się na eutanazję jest chora psychicznie?
Nie interesuję się tematem eutanazji i nie mam tak obszernej wiedzy jak Ty, słyszałem ostatnio po prostu o przypadku pedofila, który nigdy nie skrzywdził żadnego dziecka ale zmaga się ze swoją seksualnością i dlatego chce się poddać eutanazji, na co wstępnie wyrażono zgodę i będzie musiał stanąć przed paroma komisjami, które ostatecznie wszystko przyklepią.
Skoro na coś takiego wyraża się zgodę, to pewnie też psychoza maniakalno-depresyjną czy cuś w tym rodzaju też się załapie, bo to podobnie obezwładnia człowieka. Taki przyjąłem tok rozumowania, jak widać błędny i na tym poprzestańmy.
Scarlet Halo napisał/a:
Nie wiem skąd pomysł, że próbuję Ci udowodnić, że jesteś niemądry. Nie nawiązałam nawet dalece w mojej wypowiedzi do Twojej inteligencji.
Swoim stylem pisania wzbudzasz we mnie wrogość do Twojej osoby. Rozumiem że próbujesz dyskutować na poziomie, chłodno i opierając się na faktach, nie rozumiem, dlaczego chcesz to robić na forum dla ludzi chorych psychicznie.
Nawiązanie do inteligencji wyszło mi trochę impulsywnie, rozumiałem je jako te Twoje dalsze tłumaczenia pomimo tego że zwróciłem honor - przyznaję jednak, że napisałem to tak, żeby to było dla Ciebie gorzkie zwycięstwo. Przepraszam, nie będę więcej dyskutował jeśli nie upewnię się że nie dysponuję pożądaną wiedzą.
Dziesięć razy chciałem napisać żebyś się zabiła razem z tym dzieckiem i chorym, więc doceń moją cierpliwość i skończ.
[ Komentarz dodany przez: Żurawek: 2016-06-13, 04:38 ] Twój zwrot do Scarlet w ostatnim zdaniu tego postu jest bardzo nie na miejscu. Każdy ma tu prawo do merytorycznej dyskusji i wyrażania swojego zdania, ale obrażanie ad personam, co widzę w ostatnim zdaniu i namawianie do popełnienia samobójstwa czy odebrania życia w inny sposób łamie regulamin i godzi w dobre obyczaje forum. Zwróć proszę następnym razem uwagę na ton, a w razie gdy temat budzi w Tobie niepotrzebne negatywne emocje, masz możliwość dodania go do ignorowanych.
<<< Dodano: 2016-06-13, 07:27 >>>
Przepraszam, mam problem z pprzyznawaniem sie do bledu
Wciąż wrzucam syf na kartki jak Pollock
Nie rozumieją mojej sztuki, niech się pier...
Ostatnio zmieniony przez Żurawek 2016-06-13, 04:39, w całości zmieniany 2 razy
słyszałem ostatnio po prostu o przypadku pedofila, który nigdy nie skrzywdził żadnego dziecka ale zmaga się ze swoją seksualnością i dlatego chce się poddać eutanazji, na co wstępnie wyrażono zgodę i będzie musiał stanąć przed paroma komisjami, które ostatecznie wszystko przyklepią.
Skoro na coś takiego wyraża się zgodę, to pewnie też psychoza maniakalno-depresyjną czy cuś w tym rodzaju też się załapie, bo to podobnie obezwładnia człowieka.
Nie znałam tej sprawy, ale udało mi się odnaleźć informacje na ten temat w sieci. Sprawa dotyczy Belgii, państwa, które obecnie ma najbardziej liberalne przepisy dotyczące eutanazji. Rzeczony pedofil przez 17 lat próbował wyleczyć swoje zaburzenie preferencji seksualnej, ale niestety bezskutecznie. Deklarował, że jest ono dla niego źródłem wstydu i cierpienia w co nie mam najmniejszego problemu uwierzyć. Jego decyzja o zakończeniu własnego życia jest zupełnie racjonalna i raczej nie wydaje się wskazywać na występowanie zaburzeń percepcji rzeczywistości porównywalnych z fazami ostrymi choroby afektywnej dwubiegunowej. Niemniej jednak faktycznie z racji dalece liberalnego prawa zdarzały się w Belgii przypadki eutanazji z powodu choroby psychicznej, której nie udało się wyleczyć pomimo wielu lat leczenia, są to jednak przypadki jednostkowe, gdzie medycyna w tym psychiatra okazała się bezsilna, a nie reguła, stąd uznawanie, że przeciętna osoba poddająca się eutanazji to człowiek w epizodzie depresyjnym nie odzwierciedla rzeczywistości.
Maja, ta sprawa jest już zakończona i Belgijka wycofała się ze swojej decyzji. Stwierdziła, że ostatnie dwa tygodnie przed zaplanowaną datą eutanazji były dla niej 'znośne' i chciałaby lepiej to zjawisko zrozumieć. [źródło + film dokumentalny o niej nakręcony przez The Economist]
Niektórzy widzą w tym dowód na to, by nie zezwalać na eutanazję osób chorych psychicznie. Ja tutaj widzę siłę w prawie do posiadania wyboru. Dziewczyna miała prawo wybrać i podjęła decyzję w zgodzie ze sobą. Kompletna władza nad własnym życiem, obejmująca prawo do zakończenia go na własnych warunkach, stanowi pełnię wolności człowieka. Zmiana decyzji o eutanazji wcale nie jest rzadka (prawie 1/4 osób zakwalifikowanych z powodu choroby psychicznej ostatecznie nie zdecydowała się na śmierć). Ważne, że istnieje wybór.
Polecam obejrzeć dokument o niej.
Ostatnio zmieniony przez Scarlet Halo 2016-06-13, 19:23, w całości zmieniany 1 raz
Wiek: 35 Dołączyła: 31 Maj 2016 Posty: 111 Skąd: mazowieckie
Wysłany: 2016-06-13, 19:23
Okej, przepraszam, nie śledziłam dalej tej historii.
Mnie to po prostu przeraziło, ponieważ zobaczyłam w tej historii siebie. To było pół roku po tym, jak zaczęło być lepiej. Pomyślałam, że na jej miejscu spokojnie mogłabym być ja jeszcze pół roku wcześniej. Przerażało mnie to właśnie dlatego, że przekonałam się, że można sobie poradzić 'nawet' z myślami 's'.
Jak widać jednak w tej historii - decyzja o zezwoleniu na eutanazję w przypadku chorób psychicznych nie jest dobrym pomysłem.
Swoją drogą ja nie rozumiem tego, że ta dziewczyna chciała angażować w swoją śmierć innych ludzi.
Jeśli miała myśli samobójcze tak długo, to nie ogarniam, czemu nie popełniła samobójstwa. Prosząc o eutanazję obciąża emocjonalnie mnóstwo osób... Osób, które pamiętałyby, że przyłożyły rękę do śmierci drugiego człowieka... Dla mnie to nie w porządku.
Jak widać jednak w tej historii - decyzja o zezwoleniu na eutanazję w przypadku chorób psychicznych nie jest dobrym pomysłem.
Dlaczego?
Maja napisał/a:
To było pół roku po tym, jak zaczęło być lepiej. Pomyślałam, że na jej miejscu spokojnie mogłabym być ja jeszcze pół roku wcześniej. Przerażało mnie to właśnie dlatego, że przekonałam się, że można sobie poradzić 'nawet' z myślami 's'.
Procedura kwalifikacji trwa dość długo, żeby upewnić się, że nie nastąpi poprawa, a pragnienie zakończenia życia nie jest efektem chwilowego kryzysu.
Maja napisał/a:
Jeśli miała myśli samobójcze tak długo, to nie ogarniam, czemu nie popełniła samobójstwa.
Próbowała wielokrotnie.
Maja napisał/a:
Prosząc o eutanazję obciąża emocjonalnie mnóstwo osób... Osób, które pamiętałyby, że przyłożyły rękę do śmierci drugiego człowieka... Dla mnie to nie w porządku.
To jest dość złożona sprawa. W dokumencie są wypowiedzi jej bliskich, którzy mówią, że chcą po prostu być przy niej. Mają nadzieję, że zmieni zdanie, ale imperatywem jest dla nich wspierać ją i akceptować jej wybór. Kiedy mój partner zmagał się z myślami samobójczymi, to miałam dokładnie taką samą postawę jak jej bliscy i zdecydowanie nie wolałabym aby on zmagał się z tą kwestią sam za moimi plecami. Chciałam wiedzieć. Rozważałam nawet 'dwupak'. Chciałam być uprzedzona, gdyby zdecydował się zakończyć swoje życie. Mogłam go zmusić do tego, aby żył. Mogłam wykorzystać jego miłość do mnie... wiedziałam co powinnam powiedzieć/zrobić, żeby z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością skutecznie wymusić na nim dalsze życie, ale nie chciałam. Chciałam aby żył dlatego, że tego chce, a nie dlatego, że ja go zmuszam i uważam, że było to słuszne. Teraz wiem, że żyje dlatego, że naprawdę tego chce.
Wiek: 35 Dołączyła: 31 Maj 2016 Posty: 111 Skąd: mazowieckie
Wysłany: 2016-06-13, 19:45
Scarlet Halo napisał/a:
Maja napisał/a:
Jak widać jednak w tej historii - decyzja o zezwoleniu na eutanazję w przypadku chorób psychicznych nie jest dobrym pomysłem.
Dlaczego?
Ponieważ stan tej dziewczyny nie był 'nie do poprawienia'. Skoro sama doszła do tego, że jest jej lepiej i woli jednak żyć. Na szczęście doczekała do tego momentu. Jej cierpienie nie było trwałe, chociaż żyła z tymi myślami przez wiele lat.
Cytat:
Maja napisał/a:
To było pół roku po tym, jak zaczęło być lepiej. Pomyślałam, że na jej miejscu spokojnie mogłabym być ja jeszcze pół roku wcześniej. Przerażało mnie to właśnie dlatego, że przekonałam się, że można sobie poradzić 'nawet' z myślami 's'.
Procedura kwalifikacji trwa dość długo, żeby upewnić się, że nie nastąpi poprawa, a pragnienie zakończenia życia nie jest efektem chwilowego kryzysu.
Trwa długo, a jednak dziewczynę zakwalifikowano. A potem okazało się, że poprawa nastąpiła.
Cytat:
Maja napisał/a:
Prosząc o eutanazję obciąża emocjonalnie mnóstwo osób... Osób, które pamiętałyby, że przyłożyły rękę do śmierci drugiego człowieka... Dla mnie to nie w porządku.
To jest dość złożona sprawa. W dokumencie są wypowiedzi jej bliskich, którzy mówią, że chcą po prostu być przy niej. Mają nadzieję, że zmieni zdanie, ale imperatywem jest dla nich wspierać ją i akceptować jej wybór. Kiedy mój partner zmagał się z myślami samobójczymi, to miałam dokładnie taką samą postawę jak jej bliscy i zdecydowanie nie wolałabym aby on zmagał się z tą kwestią sam za moimi plecami. Chciałam wiedzieć. Rozważałam nawet 'dwupak'. Chciałam być uprzedzona, gdyby zdecydował się zakończyć swoje życie.
Mi chodzi nie o bliskich, którzy mogą reagować bardzo różnie. Chodzi mi o te osoby, które dokonywały samego aktu zabicia tej dziewczyny.
