To tak, jakby człowiek mógł być szczęśliwy jedynie w związku i obowiązkowo z dziećmi.
Mnie samotność strasznie przytłacza, ale z drugiej strony nie wiem czy potrafiłbym z kimś stworzyć związek, w którym oboje bylibyśmy szczęśliwi. Natomiast jeśli chodzi o dzieci, to myślę, że dla wielu ludzi jest to jedyny sposób, żeby zostawić po sobie jakiś ślad. Żeby ktoś za nimi tęsknił i ich wspominał jak już ich nie będzie. Ja absolutnie nie odczuwam takiej potrzeby i tak samo jak nie chcę mieć dzieci, nie zależy mi na tym, żeby stworzyć jakieś dzieło sztuki, dokonać wielkiego odkrycia, czy w inny sposób zapisać się w dziejach ludzkości. Ludzie boją się zapomnienia, tego że ich życie nie będzie nic znaczyło, więc w posiadaniu dzieci próbują odnaleźć to znaczenie i na siłę chcą wpajać innym taki sposób myślenia. Tylko nie są w stanie pojąć tego, że dla każdego człowieka sensem życia może być coś zupełnie innego, a niektórzy tego sensu nie są w ogóle w stanie dostrzec i odnaleźć.
I have died and will die.
It's all right. I don't mind.
Wiek: 32 Dołączyła: 17 Mar 2015 Posty: 514 Skąd: pomorskie
Wysłany: 2016-02-16, 16:52
repugnant78 napisał/a:
Ludzie boją się zapomnienia,
To niestety prawda... tak sobie ostatnio myślałam o tych wszystkich osobach które znałam a teraz nie ma już ich na tym świecie... tak strasznie wszyscy cierpieli gdy odeszli, a teraz? Teraz każdy przeszedł do zajęć dnia codziennego, już nawet rzadko słyszy się imiona tych co osób . Byli to ludzie którzy żyli obok, oddychali tym samym powietrzem, odwiedzali te same miejsca, pili z tych samych kubków i śmiali sie z nami. Po pewnym czasie życie idzie do przodu, stawiając nowych ludzi na naszej drodze, zaciera się wspomnienie o tych poprzednich. To smutne.
Jeśli chodzi o bycie singlem to myślę, że czasem ulegamy presji innych ludzi i szukamy kogoś na sile, żeby zapchać dziurę w naszym życiu, a przecież nie jest ono wybrakowane przez to, że nie ma sie drugiej połówki. Gdybym nikogo nie kochała to potrafiłabym być szczęśliwa sama. Samotność daję duże możliwości.
Tak strasznie się obwiniam Przyjacielu, że musiałeś umrzeć bym sobie o Tobie przypomniała!
a przecież nie jest ono wybrakowane przez to, że nie ma sie drugiej połówki.
Myślę, że to zależy od człowieka. Są ludzie, którzy na przykład mają bardzo dużą potrzebę bliskości i potrzebują być w związku, żeby być szczęśliwi.
Na terapii dostałam pracę domową. Mam zapytać ludzi o to, jak mnie postrzegają i za jaką osobę mnie mają... I chyba nie odważę się zapytać nikogo, bo boję się odpowiedzi .
Dawniej przejmowałem się tym, co inni o mnie myślą. Każde krzywe spojrzenie sprawiało, że miałem ochotę coś sobie zrobić. Teraz trochę z tego wyszedłem, bo znalazłem osoby, których zdanie jest dla mnie ważne.
Wśród rówieśników jestem postrzegany jako osoba wyobcowana, która otwiera się po jakimś czasie.
Każdą uwagę brałem do siebie, nawet najmniejszą i mocno przeżywałem. Teraz trochę mniej, no ale nadal tak jest. Dla obcych osób postrzegany jestem jako małomówny, niekontaktowy, wyalienowany, chociaż gdyby ktoś zagadał do mnie, to szybko bym się otworzył do rozmowy.
Myślę, że to zależy od człowieka. Są ludzie, którzy na przykład mają bardzo dużą potrzebę bliskości i potrzebują być w związku, żeby być szczęśliwi.
Chyba ktoś mnie wzywał.
Swego czasu wszystkim się przejmowałem. Ciężko było wmówić takiemu zakompleksionemu fobikowi jak ja, że fakt śmiania się na szkolnym korytarzu nie świadczy o tym, że śmieją się ze mnie. To trwało. Długo. Czasami wraca, w momentach, kiedy samoocena zaniża się do poziomu bliskiego zeru. Jednak na ogół niezbyt interesuje mnie opinia innych na mój temat. Wiadomo... są osoby dla których staram się, bądź chciałbym się starać i pokazać od tej lepszej strony(o ile taka jeszcze we mnie istnieje), ale nauczyłem się w życiu, że na niektóre sprawy nie ma się wpływu, więc nie ma się co przejmować tym, że ktoś mnie nie lubi, albo uważa za flejtucha.
Wiek: 28 Dołączyła: 30 Gru 2015 Posty: 395 Skąd: Polska
Wysłany: 2016-03-21, 21:08
Podobno za bardzo się przejmuję opinią innych, podobno sprawiam wrażenie, jakbym miała wszystko gdzieś, sama nie wiem. Chyba zachowuję się w sposób, który może niektóre osoby odpychać, chyba... najłatwiej mi powiedzieć, że wszystko mi jedno, ale tak naprawdę to sama nie wiem, za dużo sama sobie ściemniam.
W oczach innych jestem osobą, która jest wesoła, niczym się nie przejmuje i nie potrafi się złościć, bo ma wszystko w 4 literach. Kiedyś usłyszałam, że jestem gruboskórna i bez uczuć. W sumie pierwsza część to prawda, nawet jeśli mam paskudny humor to umiem żartować, obrażać się też nie obrażam, bo po co? Jednak uczucia mam, czasami nawet przejmuję się drobnostkami, ale potrafię sobie z nimi sama poradzić, powiedzmy. Wydaje mi się, że uchodzę za przyjazną i bezkonfliktową.
Wiek: 28 Dołączyła: 08 Maj 2016 Posty: 299 Skąd: mazowieckie
Wysłany: 2016-05-22, 14:12
Całkiem sporo bliskich mi osób mówi, że jest we mnie dużo chaosu. Absolutnie się z nimi zgadzam, jestem dopiero w trakcie porządkowania wszystkiego, co mam w głowie, ale myślę, że idzie mi coraz lepiej. Pisać może i potrafię składnie, ale dość często zdarza mi się wysławiać bardzo chaotycznie, zwłaszcza jeśli ciężko mi znaleźć słowa, a bardzo zależy mi na szybkim przedstawieniu swojego zdania. Myślę, że trochę wynika to z mojego ekstrawertyzmu - rzadko zatrzymuję się, żeby przemyśleć swoje odczucia, dopiero uczę się większej refleksyjności (pomaga mi w tym np. medytacja), za bardzo absorbuje mnie to, co się dzieje naokoło.
Poza tym ludzie ponoć odbierają mnie raczej jako indywidualistkę, osobę pełną energii, inteligentną, z dużą intuicją, wesołą, zarażającą uśmiechem. Miłe rzeczy Jeden z największych komplementów, jakie usłyszałam, był taki, że mam odwagę być sobą i szukam siebie wbrew oczekiwaniom innych. Ale też z drugiej strony jest ten chaos przekładający się na wszystkie sfery mojego życia i roztrzepanie.
Jestem typową enneagramową siódemką xD
Niemal przy każdej okazji słyszę, że się nie denerwuję, że nie widać po mnie żadnego stresu. Osoby z realnego otoczenia uważają mnie za spokojną osobę, ale śmiałą i z ciętym humorem.
W kontakcie internetowym bardzo często dostaję informację zwrotną, że ludzie się mnie boją lub uważają, że ich nie lubię.
Wiek: 26 Dołączyła: 29 Maj 2016 Posty: 119 Skąd: małopolskie
Wysłany: 2016-06-05, 19:07
W oczach rodziny jestem bardzo spokojną i opanowaną osobą. Twierdzą też że nie mam poczucia humoru, że nie znam się na żartach i że za mało się uśmiecham oraz że wdałam się w ojca A znajomi mówią że jestem zabawna, rzucam czasem dziwnymi tekstami, często filozofuję i miewam dziwne rozważania na temat świata i życia a innych to bawi mimo że mówię zawsze serio. Znajomi też twierdzą że za bardzo wszystko przeżywam i za dużo przepraszam. Twierdzą że najchętniej bym przeprosiła za to że zabieram zbyt dużą ilość powietrza oddychając. I często mi też mówią że niektóre rzeczy biorę zbytnio na poważnie
Wiek: 23 Dołączyła: 06 Cze 2016 Posty: 274 Skąd: Europa
Wysłany: 2016-06-28, 00:38
Ja przez nieznajomych jestem odbierana jako bardzo pewna siebie, wręcz przerażająca osoba. Taka, do której strach podejść, spojrzeć w oczy.
Za to bliscy znajomi uważają, że jestem strasznie... urocza i słodka.
Na codzień ubieram się na czarno, w metalowe koszulki, glany itede. Do tego jestem niska (161cm). Także patrząc na mnie można snuć różne myśli.
Jednak jeśli chodzi o bliższe poznanie mnie od tej niedostępnej strony, to nawet psycholog szkolny powiedział, że się nie spodziewał xD
What if I left and it made no sense
And you tell your friends and they hold your hands?
Ja przez nieznajomych jestem odbierana jako bardzo pewna siebie, wręcz przerażająca osoba. Taka, do której strach podejść, spojrzeć w oczy.
Na codzień ubieram się na czarno, w metalowe koszulki, glany itede. Do tego jestem niska (161cm).
Mam tak samo - podobno chodzę z groźną miną ale ja nawet tego tak nie widzę a że jeszcze chodzę ubrana na czarno no to w ogóle jestem mega mroczna i jak to określają ''emo''.
Wszyscy myślą, że mam mniej lat niż w moim dowodzie co za tym idzie ludzie traktują mnie bardzo z góry. Niestety moja twarz wygląda na 16-latkę.
Rodzina myśli, że denerwuję się często bez powodu oraz że sobie świetnie poradzę w przyszłości bo jestem zaradna - niestety tak nie jest.
W sumie, to mnie nie ma kto odbierać inaczej, niż jako tą uprzejmą, pomocną, uśmiechniętą, z którą można browara wypić i pogadać.
Powinnam Oscara już dawno dostać.:D
.
Jeden z największych komplementów, jakie usłyszałam, był taki, że mam odwagę być sobą i szukam siebie wbrew oczekiwaniom innych. Ale też z drugiej strony jest ten chaos przekładający się na wszystkie sfery mojego życia i roztrzepanie.
A znajomi mówią że jestem zabawna, rzucam czasem dziwnymi tekstami, często filozofuję i miewam dziwne rozważania na temat świata i życia a innych to bawi mimo że mówię zawsze serio. Znajomi też twierdzą że za bardzo wszystko przeżywam i za dużo przepraszam. Twierdzą że najchętniej bym przeprosiła za to że zabieram zbyt dużą ilość powietrza oddychając. I często mi też mówią że niektóre rzeczy biorę zbytnio na poważnie
- podobno chodzę z groźną miną ale ja nawet tego tak nie widzę a że jeszcze chodzę ubrana na czarno no to w ogóle jestem mega mroczna i jak to określają ''emo''.
