[Gość]

Podobno każdy ma granice ile lat szczęścia na tym świecie wybrałby ale wiedząc że po tych latach umrze. Dokładnie chodzi mi o to że gdyby ktoś zaoferował ci taki "pakt": przez najbliższe 40 lat będziesz szczęśliwy ale następnego dnia po tych 40 latach umrzesz, to podejrzewam że większość osób by taką ofertę przyjęła. Ale gdyby ktoś zaoferował rok szczęścia ale po roku śmierć to mało kto by przyjął. Gdzie jest granica ile lat szczęścia przyjęlibyście gdybyście potem mieli umrzeć? 30? To wydaje się też rozsądne? 20? 10? Gdzieś ta granica musi przebiegać i dla każdego jest ona gdzie indziej. Na ile lat wyznaczylibyście waszą granice?

[anieyo]

Osobiście? Starczył by mi rok. Ale rok prawdziwego szczescia, 100% zdrowia. Niestety nauczyłam się patrzeć na szczęście nieco inaczej, bo wiem ze w każdej chwili ktoś na górze może je szybko przekreślić zostawiając w szpitalu na ostatnie moje dni. W każdym razie 1 rok jest dla mnie wystarczający jeżeli mówimy o czymś co wspomniałam wcześniej.

[Złośnica]

Takiego beztroskiego, pełnego szczęścia, niezmąconego żadnym "ale" byłym i obecnym? Takiego absolutnego?

Daj mi dzień.

Takiego beztroskiego, pełnego szczęścia, niezmąconego żadnym "ale" byłym i obecnym? Takiego absolutnego?

Daj mi dzień.

[CandleTea]

Trzydzieści. Może trzydzieści pięć. Więcej nie chcę, bo straszliwie przeraża mnie starość, a w te 30-35 lat zdążyłabym zrobić to, co chcę zrobić, ale kompletnie nie mam siły w obecnej sytuacji.
Dodam jeszcze, że nie potrzebuję nawet stuprocentowego szczęścia "z nieba". Po prostu chcę mieć siłę na samodzielne dążenie do celów, życie i bycie szczęśliwą.

[Aniam]

Rozumiem, że chodzi tutaj o szczęście rozumiane jako brak zmartwień i problemów, czyste doświadczanie szczęścia. W takim wypadku nie chciałabym ani jednego takiego dnia. Niezależnie od tego, czy byłby to dzień, tydzień, rok, czy 50 lat, zapewne wtedy nie chciałabym umierać. Świadome rozstawanie się z takim życiem musiałoby być koszmarem. Już wolałabym takiego życia w ogóle nie doświadczyć.

Rozumiem, że chodzi tutaj o szczęście rozumiane jako brak zmartwień i problemów, czyste doświadczanie szczęścia. W takim wypadku nie chciałabym ani jednego takiego dnia. Niezależnie od tego, czy byłby to dzień, tydzień, rok, czy 50 lat, zapewne wtedy nie chciałabym umierać. Świadome rozstawanie się z takim życiem musiałoby być koszmarem. Już wolałabym takiego życia w ogóle nie doświadczyć.

[Alice Liddell]

Hm... Tydzień. Po tych siedmiu dniach niech się dzieje co chce.

Hm... Tydzień. Po tych siedmiu dniach niech się dzieje co chce.

[Scarlet Halo]

[Chochlik]

Zastanawia mnie, czy znajomość daty swojej śmierci nie uniemożliwia przeżywania pełni szczęścia. Jest super, ale gdzieś z tyłu głowy wiem, ze za parę dni, czy miesięcy już nie będzie, że "moje dni są policzone".

Zastanawia mnie, czy znajomość daty swojej śmierci nie uniemożliwia przeżywania pełni szczęścia. Jest super, ale gdzieś z tyłu głowy wiem, ze za parę dni, czy miesięcy już nie będzie, że "moje dni są policzone".

[Gość]

Chochlik, dziwne że jak sie nie wie to ludzie tak jakby wogóle nie myśleli że kiedyś umrą. Może nawet jutro. Ale tego nie wiedzą. Czy lepsze nie wiedzieć czy czasem sie jutro nie umrze czy wiedzieć że sie umrze za 10 lat?

[Chochlik]

[Gość]

Chochlik, jest historia buddyjska o królu który miał gdzieś wyjechać, a miał brata który został w pałacu i wiedząc że nie ma króla to chciał na chwile usiąść na tronie i poczuć jak to jest. Więc usiadł, ale (skracając) to był podstęp gdyż król nie wyjechał napradwe, więc wszedł do sali tronowej i widząc brata siedzącego kazał go uwięzić bo za siadanie na tronie była kara śmierci, a był to sprawiedliwy król i musiał ukarać nawet własnego brata. Ale że to jego brat to powiedział mu tak: "Niestety musze cie zabić bo prawo tak nakazuje, ale jako że jesteś moim bratem to dam Ci tydzień czasu. Możesz w tym czasie korzystać z nałożnic, jeść, pić, bawić sie w pałacu, ale za równy tydzień cie zabije".

Po tygodniu król wchodzi do komnaty w której był jego brat i pyta go "i jak? bawiłeś się? jadłeś i piłeś? doznawałeś rozkoszy?" A brat odpowiada "Jakże mogłem sie cieszyć i bawić? Siedziałem i myślałem co będzie po tych dniach i że zginę". Król odpowiedział: "Czemu więc wcześniej nie rozmyślałeś o śmierci skoro wiedziałeś że też kiedys umrzesz? a zamiast tego bawiłeś sie, jadłeś, piłeś itp.

Ogólnie w historii chodzi o to żeby być ascetycznym i religijnym a nie hedonistycznym bo nikt nie wie kiedy umrze. Więc już w starożytności było to dostrzegane że przeciętny człowiek nie zastanawia sie nad śmiercią.

[Chochlik]

[anieyo]

Osobiście się nie zgodzę. Znając datę swojej śmierci można być szczęśliwym. 4 lata temu dostałam diagnozę i informację "masz rok życia" (fakt, że minęły 4 lata a żyję pominę) jednak wspominam ten rok mojego życia jako jeden z najlepszych, ponieważ właśnie ta świadomość, że dni są policzone potrafi dać siłę aby cieszyć się każdym szczęśliwym momentem co daje ogromną siłę do odnajdywania szczęścia "w nieszczęściu".

[Chambers]

Około roku, dwóch. Chciałbym wtedy zarobić jak najwięcej pieniędzy dla swoich najbliższych. Pieniądze szczęścia nie dają? Gówno prawda.
A po uzbieraniu kwoty mógłbym wreszcie na coś się przydać rodzinie i pewnej osobie.

[ Komentarz dodany przez: Axxie: 2015-07-11, 00:48 ]
Czyżby BB aż tak na Ciebie wpływało?

Około roku, dwóch. Chciałbym wtedy zarobić jak najwięcej pieniędzy dla swoich najbliższych. Pieniądze szczęścia nie dają? Gówno prawda.
A po uzbieraniu kwoty mógłbym wreszcie na coś się przydać rodzinie i pewnej osobie.

[ Komentarz dodany przez: Axxie: 2015-07-11, 00:48 ]
Czyżby BB aż tak na Ciebie wpływało?

[shady]

Z jednej strony, ciężko byłoby żyć ze świadomością, że za ileś tam dni umrę, jak już wyżej ktoś pisał, ale z drugiej chciałabym zobaczyć jak to szczęście smakuje. Doświadczyć go. Dlatego myślę, że wzięłabym jakiś rok, może dwa. Więcej raczej nie.