[Zniczek]

Pewnie by nie uwierzyli w to że mnie już nie ma. Przecież zawsze taki uśmiechnięty i w ogolę jak to się mogło stać? Tak szczerze nie wiem jaka była by reakcja mamy, siostry czy rodziny, mam wrażenie że nie obchodzi ich to co się ze mną dzieje. Więc w końcu przeszli by do tego na porządek dzienny. Ale tak naprawdę, to nikt z nas nie wie jaka była by reakcja.

Pewnie by nie uwierzyli w to że mnie już nie ma. Przecież zawsze taki uśmiechnięty i w ogolę jak to się mogło stać? Tak szczerze nie wiem jaka była by reakcja mamy, siostry czy rodziny, mam wrażenie że nie obchodzi ich to co się ze mną dzieje. Więc w końcu przeszli by do tego na porządek dzienny. Ale tak naprawdę, to nikt z nas nie wie jaka była by reakcja.

[flower]

Mama i rodzeństwo pewnie by to bardzo przeżyli ale kiedy emocje by już opadły, myślę że odczuliby ulgę. Domyślali się, że się tu męcze chociaż pewnie nie podejrzewają że aż tak bardzo.

[ame]

Ciężko stwierdzić co by czuli. Każdy żyje swoim życiem i zapewne rodzina pogrązyłaby się w smutku ale z mijającym czasem ból i smutek by ustał.

Ciężko stwierdzić co by czuli. Każdy żyje swoim życiem i zapewne rodzina pogrązyłaby się w smutku ale z mijającym czasem ból i smutek by ustał.

[panna_zuzanna]

Bardzo mnie ciekawi jak zareagowali by wszyscy, z którymi mam jako-taki kontakt. Wiadomo, rodzice mimo wszystko by strasznie to przeżyli. Mąż też... może by coś zrozumieli i przestali myśleć o mnie jak o najgorszej kobiecie na świecie, może by tęsknili... Nie wiem, ale chciałabym mieć taką moc po śmierci, żeby sobie na to popatrzeć.

[Zakręcona]

Rodzice, chyba mocno by to przeżyli, na pewno nie spodziewaliby się takiego obrotu sprawy. Rodzeństwo, chyba by się jakoś mocno nie zdziwili, już uważają mnie za osobę z problemami psychicznymi. Znajomi: pewnie to byłby szok, bo w sumie ukrywam, że coś jest nie tak przed nimi. chociaż niekiedy mówię im, zahaczam o takie tematy jak śmierć, samobójstwo itd. gdy z nimi rozmawiam. A reszta społeczności jak to bywa, myśleli by, że to taka spokojna, cicha osoba była.

[annamaria777]

Może chciałabyś porozmawiać na priv? Sama bardzo tego potrzebuję.

Może chciałabyś porozmawiać na priv? Sama bardzo tego potrzebuję.

[Mayu]

Moi rodzice bardzo by to przeżywali, a najbardziej mama. Moja mama po mojej śmierci pewnie by trafiła do szpitala psychiatrycznego. Nie wytrzymałaby psychicznie. Nie wiem jak z moim tatą, ale też pewnie by mnie opłakiwał tak jak cała rodzina.

Moi rodzice bardzo by to przeżywali, a najbardziej mama. Moja mama po mojej śmierci pewnie by trafiła do szpitala psychiatrycznego. Nie wytrzymałaby psychicznie. Nie wiem jak z moim tatą, ale też pewnie by mnie opłakiwał tak jak cała rodzina.

[Ejber]

Pewnie w mojej rodzinie był by żal, smutek, pytania bez odpowiedzi. A u znajomych szok, niedowierzanie, pustka.

[Bartek]

Byliby zaskoczeni, załamani, że niby dlaczego, przecież nic się nie działo. Kilka osób, które wiedzą pewnie by się w końcu zorientowało, że to nie było tylko gadanie. Może żałowaliby, że nic nie zrobili. Może.

[CandleTea]

Przyjaciele i rodzina - normalna żałoba, ból, może pojedyncze osoby byłyby naprawdę załamane, że już nigdy mnie nie zobaczą, ale przeżyłyby to jakoś.
Mój chłopak by się kompletnie załamał, poziom jego bólu przekraczałby możliwości mojej obecnej wyobraźni. Możliwe, że zrobiłby to samo. I tylko to mnie tu trzyma w tym momencie.

[Niedotykalna]

Myślę, że moi rodzice rozpiliby się już na dobre i nie widzieliby sensu w niczym. Zwłaszcza matka. Właściwie to nie wiem czy by to przeżyła. Między nami jest toksyczna i trudna więź - ale jednak bardzo silna.

[Doniczego]

Mój tato miałby to w dupie, nawet by się pewnie nie ogarnął, że mnie nie ma. A nikogo innego nie mam, także no

Mój tato miałby to w dupie, nawet by się pewnie nie ogarnął, że mnie nie ma. A nikogo innego nie mam, także no

[Kruk]

Wybuchną śmiechem...

Wybuchną śmiechem...

[akleks]

Znowu mieliby wyrzuty, że nie poradzili sobie ze mną, że mnie nie zrozumieli, tym bardziej nic nie zrobili. Szukaliby błedów jakie popełnili, a ojciec bardziej zamienił znów to wszystko w złość. Odbiłoby to się na moim rodzeństwie. Zapewne przez pewien czas napięta atmosfera, stres i smutek. Ale tak w gruncie rzeczy, nic by to nie zmieniło. Wciąż życie by się toczyło. Pogrążeni w sztucznej żałobie i smutku.

[WysokieLoty]

Mój mąż popełnił samobójstwo. Reakcje bliskich znam więc z autopsji.
Wszystko zdarzyło się już jakiś czas temu, ale nikt z nas nie może dojść do siebie po tym co się stało. I nie jest to udawana żałoba, a prawdziwa rozpacz.
Wielkie wyrzuty sumienia nie opuszczą mnie na pewno do końca życia.
Przez ten cały okres przerobiliśmy wszystkie uczucia, o których piszecie.
Czas nie leczy ran.....Nigdy nie będzie już dobrze.