[atrophia]

1. Kim jest dla Ciebie matka?
Jest człowiekiem, mimo iż z reguły zachowuje się nieludzko. Nie wybrałam sobie jej. Ona zresztą również by mnie nie wybrała, zakładając, że wiedziałaby, że będę jaka jestem. Nie umiem jej zepchnąć poza margines, pomimo, że sama już dawno z obrębu i bycia poza marginesem jej życia "wyrosłam". Jest osobą, przez którą pierwszy raz znienawidziłam siebie i jednocześnie osobą, którą najbardziej potrzebuję kochać. Zabrała mi znacznie więcej, niż to, czym mnie obdarzyła, a jednocześnie i tak do końca życia będę miała wrażenie, że i to, czym mnie obdarzyła było większym, niżeli na to zasługiwałam. Jej łzy sprawiają, że czuję się obrzydliwym błotem. Zbyt uczepiła się mnie od najmłodszych lat parentyfikacja, bym mogła patrzeć na nią inaczej.

2. Czy jest dla Ciebie autorytetem?
Tego nie wiem. Wiem, że nie chcę być nigdy taka jak ona. Nie chcę być taką samą hipokrytką, idealistką, manipulantką i fanatyczką religijną, jaką jest. Za to chcę być autorytetem dla niej, by i ona nie musiała być taka.

3. Czy jest godna do naśladowania?
To zaskakujące, jednak inni z reguły mówią, że jak najbardziej.

4 Jaką rolę pełni w twoim życiu?
Jest najbardziej wyrazistą, głęboką rysą w głowie.
Nie ufam jej i staram się nie pozwolić sobie jej ufać. Od najmłodszych lat, do których jestem w stanie sięgnąć pamięcią, staram się ją ciągle zadowalać. To naprawdę dziwne, że przez tak długi okres czasu nie udało mi się to ani raz.
Kocham ją za to, że jest. Nie za to, jaką jest osobą. I nie umiem się odciąć ani zdystansować emocjonalnie, nieważne do czego by mnie ta udręka nie doprowadziła.

5 Jakie masz wobec niej uczucia?
Każde. Wszelkie, jakie istnieją. Zbyt różne.

6. Czy jesteś z niej dumny?
Chciałabym mieć jakikolwiek sensowny powód ku temu, którego nie muszę kreować na siłę, tylko dlatego, że tak wypada.[/code]