No jeśli jesteś wśród tłumu osób, którzy Cię lubią, szanują i rozumieją to nie w zupełności jesteś samotny.
Ale jeśli jesteś wśród tłumu ludzi którzy nie lubią Cię, nie rozumieją i 'plują' na Ciebie to normalne czuć się wyobcowanym...
Ja tak mam teraz wśród mojego jakże to pięknego grona znajomych.
Ostatnio zmieniony przez 2011-01-11, 21:39, w całości zmieniany 1 raz
Wiek: 33 Dołączyła: 18 Sie 2010 Posty: 2282 Skąd: zachodniopomorskie
Wysłany: 2011-01-12, 11:55
Niente napisał/a:
No jeśli jesteś wśród tłumu osób, którzy Cię lubią, szanują i rozumieją to nie w zupełności jesteś samotny.
ale możesz pomimo wszystko czuć się inna, nie potrzebna lub nie rozumiana bo to kim jesteś ukrywasz głęboko w sobie, gdyż się boisz ich reakcji. Dlatego nakładasz maskę i grasz człowieka, takiego którym byś chciała być, ale pomimo wszystko jesteś samotna. Nie wiesz komu ufać, z kim możesz porozmawiać na prawdę o ważnych sprawach, nie masz przyjaciół i gdy potrzebujesz pomocy nikt nie jest w stanie Ci jej udzielić.
"Nie jest łatwo oddać słowami... czym jest prawdziwa zabawa. Ale ogólne wrażenie z obserwacji niemal wszystkich gatunków ssaków, to wir nieskrępowanej, beztroskiej żywiołowości"
dr Jaak Panksepp
Ostatnio zmieniony przez Duszka 2011-01-12, 11:55, w całości zmieniany 1 raz
Ktoś kiedyś mówił, że najbardziej samotnym jest człowiek w tłumie
Myślę,że to prawda, bez względu na to jakim się jest i jakich ma się przyjaciół. Może jedynie czujemy się trochę lepiej, dowarościowani, odczuwamy psychiczny komfort, ale zawsze będziemy sami - sami ze swoimi myślami, sami idąc na śmierć. Po mimo,że Ci ludzie są, to nie zawsze znają nasze sądy, przemyślenia, nie wiedzą, co nas boli albo po prostu nie rozumieją.
[ Dodano: 2011-01-16, 20:51 ] duszka, w zupełności się z Tobą zgadzam.
Dołączył: 18 Gru 2009 Posty: 388 Skąd: ...w nim ta moc ?..
Wysłany: 2011-03-20, 00:41
samotny, lecz nie osamotniony... eh. Niesamowite jak myślenie człowieka zmienia się wraz z biegiem lat i zwrotami sytuacji... niesamowite jak można pożądać czyjejś obecności, jednocześnie czasem nienawidząc... Co z tego że w koło mnie jest tłum ludzi, co z tego że mam w cholere przyjaciół, skoro jedyne co we mnie jest nie tak to to, że w samotności wariuje...samotność sprawia że staje się kimś innym, wyciąga z największych otchłani to czego nie chciałbym więcej widzieć, i wprawia w życie...samotność..bliska temu słowu jest też tęsknota, tęsknota za kimś kto mógłby usiąść i patrząc jedynie rozmawiać z nami.. Tęsknota za 2 połówką duszy...
I've come to bring U hell..
Psycholog nie ocenia. Psycholog analizuje każdą opcję.
KrakóW/LubliN
Mimo wszystko, moim zdaniem wśród tłumu każdy czuje się samotny. Tłum jest bezosobowy, jedna wielka bezpostaciowa masa, patrząca przed siebie. Bezmyślne owce w stadzie.
A czy zdarza mi się być samotna w towarzystwie znajomych? Jasne, chociaż to znośniejsze niż ewidentne osamotnienie, kiedy zostaję sama ze swoimi porozrywanymi emocjami i nie mogę zająć się przysłuchiwaniu rozmowy obok mnie, nie mam gdzie odciągnąć myśli.
Zaczynaj zdania z dużej litery / Sadi.
Ostatnio zmieniony przez Sadist 2011-05-21, 16:06, w całości zmieniany 1 raz
Własnie... nierozumiani przez innych.
Jedną z właściwości tłumu jest jego zaślepienie. Dlatego czuję się w nim taka wyobcowana i inna, bo ludzie potrząc na mnie widzą tylko postać jaką przyszło mi grać. Uważają mnie za pozytywną wariatke, wiecznie uśmiechniętą i zabawną... pozory mylą. "Tłum" nigdy nie widzi prawdziwych nas. Niekiedy mam wrażenie, że ludzie nie są warci poznania prawdziwej mnie. Samotnej w tłumie, i mającej ochote rozwalić ich wszystkich karabinem maszynowym za głupie pytania "co masz taki zył humor?"
Dołączyła: 05 Maj 2012 Posty: 225 Skąd: dante's inferno
Wysłany: 2012-07-19, 00:10
Czasami czuję się jakbym nie była samotna, tylko całkowicie osamotniona. Czasami mam wrażenie, że może mnie nie ma, i tak nikt nie zauważa mnie - nawet jeśli jestem. "przyjaciele" poznikali, i chociaż ciągle kręcą się naokoło ludzie, ja czuję jakby to był świat po anihilacji nuklearnej - nigdzie nie można znaleźć żywej istoty.
I'm not crazy. My reality is just different then yours.
Wiek: 26 Dołączyła: 23 Sie 2012 Posty: 70 Skąd: podlaskie
Wysłany: 2012-08-23, 17:44
Bo prawdziwa samotność to nie taka gdy jesteś sam i czujesz się samotny, lecz taka, gdy jesteś nawet po śród tłumu to czujesz i nie możesz się od tego uwolnić...
Bezsenność to taka rzecz, że nie możesz spać, bo za dużo myślisz i za dużo myślisz, bo nie możesz spać...
Tak jak ostatnio przeczytałam taką mądrą myśl: "Najgorszą samotnością nie jest ta, która otacza człowieka, ale ta pustka w nim samym." Zgadzam się z tym w 100 procentach.
Wiek: 30 Dołączyła: 23 Sie 2012 Posty: 490 Skąd: warmińsko-mazurskie
Wysłany: 2012-08-24, 13:57
Ja podobnie jak Death_Shadow - mam przyjaciół, znajomych, w sumie nawet spoko rodzinę, ale samotność to dla mnie stan mojego umysłu. Czuję się samotna w tłumie ludzi, który mnie otacza... Nikomu nie mówię o mojej samotności, bo boję się, że nikt nie zrozumie. Przecież mam przyjaciół... taaaaa
Agresja jest dynamiczna, jak crescendo w muzyce. Zło jest nieruchome.
/ Sadi.
