I chyba dużo zależy od tego do jakiego stadium w dół się dojdzie i czym ta depresja jest spowodowana. Bo każdy człowiek i każda choroba jest inna.
I od tego właśnie każda osoba cierpiąca na depresję powinna zacząć, od znalezienia przyczyny jej choroby. Według mnie to już połowa sukcesu, pozostaje szczera chęć zmiany tego stanu i działanie. Myślę, że z depresji da się wyjść.
Doszukanie się przyczyny depresji w wielu przypadkach mogłoby jeszcze bardziej pogrążyć osobę, która na nią cierpi. Mimo, że znając przyczynę łatwiej ją wyleczyć, to poprzez odszukiwanie przypomnieć można sobie wiele złych rzeczy z życia i automatycznie załamać się jeszcze bardziej.
"- Pokaż mi blizny.
- Dlaczego?
- Chce zobaczyć ile razy mnie potrzebowałaś, a mnie nie było."
Mimo, że znając przyczynę łatwiej ją wyleczyć, to poprzez odszukiwanie przypomnieć można sobie wiele złych rzeczy z życia i automatycznie załamać się jeszcze bardziej.
Tylko, że bez znalezienia przyczyny leczy się jedynie objawy, co NIE SKUTKUJE, bo przyczyna wciąż pozostaje nieruszona i może co najwyżej na chwilę zasypiać. Rozpracowanie przyczyny w większości zaburzeń i chorób psychicznych jest koniecznym warunkiem do zmiany. Oczywiście wiąże się to z cierpieniem, ale tylko czasowym - bo terapia pomaga się z nim uporać.
Po co komu piwnica, w której nie ma dachu?
Życie ma sens, Strusiu...
/Pasja. Możesz zrobić z nią wszystko. BIEGANIE ma taki wymiar jaki mu nadasz./
Pomożecie mi na pw ? Nie mogę niestety założyć nowego tematu, a potrzebuję pomocy. Mianowicie moja przyjaciółka ma schizorenię i nie daje sobie z nią rady, chce się zabić. Mój były chłopak (obecnie przyjaciel) zawsze był radosny, szczęśliwy. Nigdy nic sobie nie robił, nigdy nie miał depresji. Wczoraj zaczął mi pisać że jego życie jest bez sensu i też chce się zabić. Ja już nie daję rady. nie wiem jak im obojgu pomóc. Proszę was o pomoc !
Jestem parę dni po pierwszej wizycie u psychiatry. Aż do dzisiaj tliła się we mnie taka iskierka nadziei, że przez jakiś czas będę brała leki i wszystko będzie ok. Ale jeśli tak będzie już zawsze? Nie chcę przeżyć życia uciekając przed tym poczuciem beznadziei. Chcę tylko być jak inni. I nie mam siły. Lekarka powiedziała mi, że u mnie depresja i te wszystkie zaburzenia lękowe wiążą się i w dużej mierze wynikają z mojego charakteru. Mam rozumieć, że jestem "skazana" na to co się teraz wokół mnie (czy raczej: w mojej głowie i nie tylko) dzieje? Poczułam się skreślona...
Bo ja wiem, czy inni rzeczywiście udają... Zazdroszczę im choćby tego, że czasem potrafią mieć wy****ne, a ja tak nie potrafię. I zastanawiam się wtedy, co jest nie tak, że to, co dla mnie jest problemem, przeszkodą, dla innych jest tylko niezbyt istotną informacją. No jak to jest...?
Nie wiedzieć czemu ta wizja świata, w której wszyscy przeżywają to samo przeraża mnie jeszcze bardziej. Znam osoby, które (tak bez żadnych wspomagaczy) potrafią być szczęśliwe. Ja sama (czasem) też. No i przecież nie zawsze było tak, jak jest. Chciałabym tylko wierzyć, że nie zawsze tak będzie, ale ostatnio nieprzyjemne myśli dopadają mnie nawet przy tej jednej, jedynej osobie, która zawsze im zapobiegała.
Nie ma osoby która by nie patrzyła wstecz ze smutkiem i w przyszłość ze strachem. Każdemu się to zdaża, tylko każdy inaczej sobie z tym radzi. Jedni lepiej drudzy gorzej.
Ale bagno... bagno się czuje, wlewa się w każdą szczeline ciała. W bagniej jedyna przyszłość jaka istnieje to ta nieuchronna kończąca się śmiercią. Jedyna przeszłość która istnieje to ten moment w którym się człowiek poślizgnął. I szarpanie się w czasie teraźniejszym.
Siedzę, jestem, oddycham i egzystuję w tym bagnie. Najgorsze są jednak bagniste wieczory. Człowiek wypełnia je czynnościami, przedmiotami, ułudami, które powinny znaczyć coś przecież, lecz nawet takiemu socjopacie jak ja przyjdzie się mylić. Bo ogromna potrzeba tego drugiego, najważniejszego człowieka jest silniejsza. Jeden człowiek w bagnie, z którym to już nie będzie bagno. Ale nie ma. Człowieka nie ma. Jest tylko samotność sama ze sobą będąca. Wieczory, które spędza się rozmawiając z odbiciem w lustrze, bo i cóż pozostaje? Światu mam mówić cokolwiek? Skoro do świata, do ludzi jak do ściany? Nieczułość wielka i niezrozumienie... ''Pomocy!'' chciałoby się krzyczeć, ale już teraz odechciewa się nawet krzyku bo i tak wiadomo, że nikt go nie usłyszy. Pomocy...
''Ktoś znów wczoraj mówił mi
-Trzeba przecież kochać coś by żyć
Mieć gdzieś jakiś własny ląd
Choćby o te dziesięć godzin stąd...''
A dla mnie najtrudniejsze są noce... Nikt nie słyszy, jestem tylko ja i wszystkie moje strachy. Nocą wszystko jest bardziej przerażające, a myśli mniej łaskawe. A zmuszanie się do snu nic nie daje.
Mimo, że znając przyczynę łatwiej ją wyleczyć, to poprzez odszukiwanie przypomnieć można sobie wiele złych rzeczy z życia i automatycznie załamać się jeszcze bardziej.
Mój psychiatra powiedział mi, że żeby zbudować coś nowego trzeba stare wyburzyć. Wyburzanie bywa bolesne, hałaśliwe. Z pewnością się ubrudzisz. Żeby zacząć od nowa nie można zostawiać starych fundamentów bo nowe może potem ulec zniszczeniu. Trzeba przewalcować wszystko co było. Zniwelować do zera. Dopiero wtedy można zacząć budować nowe, lepsze.
Wiek: 32 Dołączyła: 05 Maj 2016 Posty: 190 Skąd: wielkopolskie
Wysłany: 2016-05-06, 20:13
Myślę, że da się wyjść, ale jest to bardo trudne. Przynajmniej mam taką nadzieję, że da się wyjść. Tyle, że nie wystarczą leki, trzeba wypracować to wszytsko, zmierzyć się z tym i zdawać sobie sprawę, że to co się z nami dzieje to choroba, to nie my i trzeba to cholerstwo zwalczyć.
"- Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół. Jeśli chcesz mieć przyjaciela, oswój mnie!"
