[Holycarrot]

Sama już nie wiem. Nawet nie pamiętam jak to się u mnie rozwijało. Kiedyś robiłam to spokojnie. Często zapłakana ale jednak starałam się pozostać spokojna. Wystarczyło kilkanaście standardowych cięć i było po sprawie. Potem było co raz gorzej. Nie zauważyłam kiedy zaczęłam robić to nałogowo bez żadnego umiaru. Byle by bolało, jak najgłębiej się da. Teraz doszłam już do takiego etapu, że nawet to nie jest w stanie przynieść mi jakiegokolwiek ukojenia. Nie ważne jak głęboko i boleśnie by to było.

[PanFoster]

Ja często mówię sobie " tylko kilka płytkich nacięć, góra 3-4 ", ale w momencie, gdy zaczynam, wychodzi 30-40 cięć... Nie potrafię przerwać, jak przestanę, dopóki dana część ciała nie pokryje się krwią w całości.

[Naamah]

[toxic]

[Naamah]

toxic, tak. Czułam, że jestem pod samym dnem. Nie chciałam nigdy więcej widzieć siebie takiej. A najgorsze było to, że w takim stanie musiałam spojrzeć w oczy bliskiej osobie.
Jeżeli osiągnąłeś coś, co tak opisujesz to może jest to dobry czas, żeby tak jak ja w końcu się spiąć i zawalczyć tak dla odmiany o siebie... Aby za te pięć lat (mnie ostatnio tyle minęło bez Aa) poczuć się naprawdę dumnym z tego ile się osiągnęło, ile miało się siły by się w porę zatrzymać...

Nie mówię oczywiście, że to ma być od razu tyle. Na początek miesiąc to jest wielki sukces. Wiem i pamiętam jak ciągnie, jak tego brakuje. Trzeba jedynie odpowiadać sobie na jedno i to samo pytanie; "Czy chcę upaść tak nisko, jak za ostatnim razem, kiedy straciłem/łam kontrolę?"

Potraktuj tamto wydarzenie, jak znak, że autoagresja nie jest po naszej stronie i nigdy nie była. A istnieje po to, żeby nas zeszmacić, zniszczyć i ściągnąć pod samo dno.

toxic, tak. Czułam, że jestem pod samym dnem. Nie chciałam nigdy więcej widzieć siebie takiej. A najgorsze było to, że w takim stanie musiałam spojrzeć w oczy bliskiej osobie.
Jeżeli osiągnąłeś coś, co tak opisujesz to może jest to dobry czas, żeby tak jak ja w końcu się spiąć i zawalczyć tak dla odmiany o siebie... Aby za te pięć lat (mnie ostatnio tyle minęło bez Aa) poczuć się naprawdę dumnym z tego ile się osiągnęło, ile miało się siły by się w porę zatrzymać...

Nie mówię oczywiście, że to ma być od razu tyle. Na początek miesiąc to jest wielki sukces. Wiem i pamiętam jak ciągnie, jak tego brakuje. Trzeba jedynie odpowiadać sobie na jedno i to samo pytanie; "Czy chcę upaść tak nisko, jak za ostatnim razem, kiedy straciłem/łam kontrolę?"

Potraktuj tamto wydarzenie, jak znak, że autoagresja nie jest po naszej stronie i nigdy nie była. A istnieje po to, żeby nas zeszmacić, zniszczyć i ściągnąć pod samo dno.

[Nightingale]

Zwykle wydawało mi się, że panuję nad tym i mogę przestać w każdej chwili, miewałam kilkumiesięczne, a nawet raz i roczne przerwy, lecz ostatniej wiosny coś się zmieniło. Było tak, że jeśli się danego dnia się nie pochlastałam, to łatwiej się denerwowałam i miałam obsesyjne myśli na ten temat. Pomagało tylko wzięcie do ręki nożyczek i histeryczne drapanie się do krwi, aż strumieniami spływało.

[Bast]

Przestałam kontrolować się, efekt? - mam skaryfikację na pół uda... Żegnajcie krótkie spodenki Zawsze wiedziałam kiedy przestać, tak jakbym miała awaryjny hamulec w głowie, a teraz? Wzięłam nóż i pach!

[Niedotykalna]

Kiedy się okaleczałam - nie kontrolowałam tego. To było jak amok, szał. Brałam cokolwiek ostrego i wbijałam w ciało. Efekt? Mnóstwo blizn, także tych po szyciu, bo niestety większość nadawała się tylko do szycia.
Ale nauczyłam sobie z tym radzić. "Zamieniłam" okaleczanie się na wysiłek fizyczny. Z tym, że ja choruję na zaburzenia odżywiania, więc to miało trochę inny wymiar i do dziś katuję się ćwiczeniami. Ale z samookaleczeniami udało mi się skończyć.

[Bast]

[Niedotykalna]

Miałam na myśli samookaleczenia typu cięcie. Katowanie się wysiłkiem fizycznym to inna rzecz. Z tym niestety nie potrafię jeszcze skończyć Najgorsze, że mam poważną kontuzję stawu skokowego od biegania. A biegam dalej pomimo bólu

[Naamah]

[biały królik]

Czasem zupełnie tego nie kontroluję. Chciałabym obiecać, że będzie mniej cięć czy już nie będę, ale to nie takie łatwe. Są dwa momenty, których nie kontroluję. Jednym jest mocny strach, kiedy bezwiednie tnę palce i usta. To jak odruch. Nawet nie zauważam kiedy to robię. Może i nacięcia nie są głębokie, ale jednak. A drugim jest ten, kiedy przez to co przeżywa, nie widzę już kompletnie nic, a każdy kolejny dzień wydaje się zupełną abstrakkcją, jak smoki czy spotkanie psa z trzema głowami i skrzydłami na dodatek. W takich momentach przestaje pracować zdrowy rozsądek i pojawia się destrukcyjna melancholia, której nie jestem w stanie się przeciwstawić. Bywa, że zjawia się bez problemów i trosk życiowych, ale wtedy da się ją odgonić.

[Nina]

Dopiero parę dni temu miałam poczucie,że tym razem nacięcia niewiele dają. Z bliżej niewyjaśnionych powodów, początkowo nie czułam bólu. Ale wystarczyło trochę spirytusu i wszystko wróciło do normy. Zazwyczaj kaleczyłam się pod wpływem silnych emocji i na oślep, potem zaczęłam ciąć na spokojnie.

[gruszka95]

Coraz częściej trace nad tym kontrole... Ukojenie przychodzi za pozno.. dopiero gdy reka wyglada jak po spotkaniu z kosiarką a dlon jest cala we krwi... Nie wiem czemu tak sie dzieje... Pamietam pierwsze 3-4 ciecia... potem jakby spirala samoagresji... tysiac mysli na minute...

[Mustela Nivalis]

Utrata kontroli zawsze u mnie była skorelowana z szałem, nagromadzeniem różnorodnych emocji, które znajdowały ujście sprawdzonym kanałem. Czarne dziury w pamięci, białe plamy w życiorysie, doły w budżecie. Okresy wycięte z życia, o których istnieniu przypominały jedynie kolejne rany, debet na koncie i dewastacja otoczenia. To całkiem zabawne, że tym razem przytrafiło mi się to przy jednoczesnej pełnej świadomości tego, co się dzieje, zupełnie na chłodno, tak, jakby ten dzień od początku był oczywistą porą na osiągnięcie szczytu. Albo dna. Wszystko jedno. Wszystkie zmysły działały, pełna świadomość, brak premedytacji - ciało zupełnie bezwiednie, niczym sterowane odgórnie, samo dyrygowało całym procesem, nie potrzebując myśli, słów, łez, "motywatorów", wspomnień, niczego. To było takie dziwne. Zupełnie na trzeźwo. Czysto. Ani dławiąca się emocjami, ani ich pozbawiona, skrupulatna istota godna politowania zastyłga niemalże w jednej, najwygodniejszej pozycji do AA.

Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Nie potrzebowałam. A w kilka godzin nie oszczędziłam kawałka skóry na nogach. I paru innych częściach ciała też. Przeraża mnie to bardziej, niż uszkodzenia dokonane w szale. Nie chodzi o to, że to "naj" ze wszystkich epizodów, tylko o zderzenie pełnej świadomości od początku do końca z zupełnym brakiem nadzoru nad przebiegiem procesu.