Hm... Od jakiegoś dłuższego czasu złapałam jako tako dobry kontakt z ludźmi.
Przyjaciele, dzwonią czasami do mnie, żeby się pozwierzać, poużalać.
I wychodzi nawet tak... Że na jakichś spotkaniach otwierają się przede mną obcy ludzie....
Przykładem może być np. moja nowa klasa. Już miesiąc po zapoznaniu się z nią, znałam sekrety ponad połowy osób.
Sporo osób powierza mi swoje sekrety. Raz jedyny coś wygadałam i było to w podstawówce.
Jaki jest mój stosunek do tego? Hm... Wysłuchuję tego, co dana osoba ma mi do powiedzenia... I staram się radzić w granicach swoich możliwości. W sumie to lubię, gdy ludzie mi ufają... Lubię słuchać, rozmawiać...
Wiek: 34 Dołączyła: 18 Gru 2009 Posty: 10445 Skąd: świat
Wysłany: 2010-01-02, 10:28
Wysłuchać zawsze wysłucham ale jak jestem w złym nastroju to uprzedzam że na wysłuchaniu moja pomoc się niestety skończy. Jak jestem wkurzona to ciężko mi coś racjonalnego doradzić i robię się cyniczna, złośliwa. Czasem słucham żeby zapomnieć o własnych problemach ale nigdy się nie angażuję emocjonalnie w problemy drugiej osoby. To przeszkadza racjonalnie myśleć a poza tym na co mi to aby się jeszcze czyjeś problemy do siebie brać.
Przejęcie kontroli nad światem za pomocą łyżeczki i waty cukrowej
Na przypale, albo wcale - o tym będą musicale!
Jak widelcem kompot jesz.
no cóż do wysłuchiwania jestem pierwsza. z reguły zawsze mam na to czas i chętnie słucham. pomijam fakt, że nikt nie ma mi nic do powiedzenia.
raczej nie pocieszam, ponieważ nie jestem w tym dobra. wolę doradzić, powiedzieć co bym zrobiła ja i tak dalej.
umiem wysłuchiwać, często to robię, jak umiem, to pocieszę, jak umiem, to doradzę, jak nie umiem żadnej z tych dwóch rzeczy, to przytulę <pomijając to, że wirtualnie>... a osobiście rzadko dosyć się zwierzam.
Był czas, kiedy ludzie bardzo często mi się zwierzali. Czas, kiedy byłam chodzącym wulkanem optymizmu, którym zarażałam wszystkich dookoła. Teraz... Nadal są osoby, które mnie wybierają na powiernika. Potrafię wysłuchać; jeśli umiem, to pomogę i doradzę. Jeśli nie umiem, to chociaż przytulę. Musi być ze mną bardzo źle, żebym odmówiła komuś rozmowy...
A ja uhm, nie umiem wysłuchiwać. Staram się jak mogę, próbuję coś mądrego, co by i mi pomogło, powiedzieć, ale zawsze mam wrażenie, że zachowuję się jak kretyn D:
Po prostu przerost chęci nad umiejętnościami.
Ja słucham i nie przeszkadza mi jak ktoś mówi chociaż czasem odmawiam gdy mam wielkie problemy u siebie i jest mi cholernie źle i muszę się przespać.
potrafię odebrać późno w nocy telefon by kogoś wysłuchać.
działania? to zależy od tego czego oczekuje osoba. Zazwyczaj uspakajam ją i daje jej racjonalne pomysły by nie czyniła niczego pochopnie i że musi ochłonąć a potem dopiero działać.
Co czuję? to zależy kto i co mówi... czasem złość że ktoś krzywdzi tych ludzi czasem pustkę i nic nie mogę zaradzić. Ale zawsze jestem otwarta ale to subiektywna ocena
A ja uhm, nie umiem wysłuchiwać. Staram się jak mogę, próbuję coś mądrego, co by i mi pomogło, powiedzieć, ale zawsze mam wrażenie, że zachowuję się jak kretyn D:
Po prostu przerost chęci nad umiejętnościami.
Cal, głupoty prawisz w tym momencie I, żeby nie było, mówię to z autopsji
Jak już niektórzy zauważyli lub nie... Słucham. Staram się z całych sił. Pomóc, doradzić, potrzymać za rączkę.
Odmawiam wysłuchania gdy:
1. Sama sobie nie radzę.
2. 500 raz sprawa dotyczy tego samego, a rozmówca nie zrobił nic aby sytuację rozwiązać mimo moich sugestii i wartko płynącego czasu.
Odmawiam pomocy gdy:
1. Ktoś oczekuje ode mnie zrobienia czegoś, co śmiało mógłby zrobić sam. Oczekuje wyręczenia. Wtedy jak już wysłucham i usłyszę prośbę należy spodziewać się solidnego opierd....nia.
We wszystkich trzech sytuacjach często spotykam się z fochem, obrażaniem, co mnie niezmiernie wkurza i robię się BARDZO nieprzyjemna.
Słuchając staram się złapać równowagę między empatią a obiektywizmem.
Co do podejmowanych działań: robię to co uważam za słuszne i sprawiedliwe. W 99,9999% przypadków sprawa nie rozchodzi się na nikogo więcej poza mną i rozmówcą. W pozostałym ułamku o sprawie dowiaduje się:
1. Policja
2. Zaufany człowiek rozmówcy, który jest bliżej niego niż ja i może podjąć działanie, gdy ja mam związane ręce.
To dotyczy tylko spraw życia i śmierci i nie ma od tej zasady odstępstw.
Chyba nie powiem do kogoś kto ma myśli samobójcze żeby mi d*py nie zawracał...
Tracy napisał/a:
A wiedzą, że Ty potrzebujesz pomocy?
Nie. Chodziło mi bardziej o ten zbieg okoliczności. Jak u mnie się wali to 544198 wiadomości, a jak zaciesz na mordzie i pełno optymizmu, chęci do pomocy to żywej duszy nie widać.
Chyba nie powiem do kogoś kto ma myśli samobójcze żeby mi d*py nie zawracał...
Zapewne - w tym jedynym wypadku akurat nie. Również w tym jedynym wypadku - sorry - ale nie ma co biadolić, że masz problemy, jeśli w grę wchodzi czyjeś życie. Chyba, że też masz ochotę się zabić, wtedy jest to dyskusyjne.
To nie przytyk, broń bosz...
Nie lubię owijać w bawełnę.
sanderka1000 napisał/a:
Nie. Chodziło mi bardziej o ten zbieg okoliczności. Jak u mnie się wali to 544198 wiadomości, a jak zaciesz na mordzie i pełno optymizmu, chęci do pomocy to żywej duszy nie widać.
Ej, nie cierpię tego powiedzenia, ale... takie jest życie.
BTW. Masz nas. ?le Ci? Wyślij do kogoś PW.
Czy bedzie miał zaciesz, czy też będzie mu się waliło, odpowie Ci. Masz tylu użytkowników do wyboru.
Ostatnio zmieniony przez Tracy 2010-02-18, 09:20, w całości zmieniany 1 raz
I, żeby nie było, mówię to z autopsji 
