[YukikoSayuri]

- nad swoją asertywnością, która w tej chwili niemal nie istnieje
- nad impulsywnością
- nad przesadnymi, często destrukcyjnymi w skutkach reakcjami emocjonalnymi
- nad popadaniem w rozpacz z powodów, które obiektywnie wcale nie są takie straszne
- ogółem nad inteligencją emocjonalną
- nad cierpliwością, której mi brakuje - i w stosunku do innych, i do siebie
- nad przekonaniem, że powinnam być w stanie poradzić sobie sama ze wszystkim i proszenie o pomoc jest hańbą, plamą na honorze i utratą godności
- nad zamknięciem w sobie i izolacją od innych
- nad poczuciem wartości
- nad postrzeganiem własnej tożsamości
- nad komunikacją.

...Ta lista nie wygląda zbyt dobrze, ale przynajmniej wiem, nad czym mogę pracować, żeby zacząć żyć i żyć pełnią życia. ^^

- nad swoją asertywnością, która w tej chwili niemal nie istnieje
- nad impulsywnością
- nad przesadnymi, często destrukcyjnymi w skutkach reakcjami emocjonalnymi
- nad popadaniem w rozpacz z powodów, które obiektywnie wcale nie są takie straszne
- ogółem nad inteligencją emocjonalną
- nad cierpliwością, której mi brakuje - i w stosunku do innych, i do siebie
- nad przekonaniem, że powinnam być w stanie poradzić sobie sama ze wszystkim i proszenie o pomoc jest hańbą, plamą na honorze i utratą godności
- nad zamknięciem w sobie i izolacją od innych
- nad poczuciem wartości
- nad postrzeganiem własnej tożsamości
- nad komunikacją.

...Ta lista nie wygląda zbyt dobrze, ale przynajmniej wiem, nad czym mogę pracować, żeby zacząć żyć i żyć pełnią życia. ^^

[Surev]

-muszę być bardziej miła dla innych (teraz jestem zdecydowanie za bardzo oschła)
-chciałabym mniej przejmować się porażkami
-chociaż trochę wierzyć w pozytywne rzeczy, które ludzie o mnie mówią (te negatywne biorę do siebie, więc dlaczego tych dobrych miałabym nie brać?)
-muszę popracować nad zazdrością
-i nad analizowaniem praktycznie wszystkiego, co się wokół mnie dzieje

-muszę być bardziej miła dla innych (teraz jestem zdecydowanie za bardzo oschła)
-chciałabym mniej przejmować się porażkami
-chociaż trochę wierzyć w pozytywne rzeczy, które ludzie o mnie mówią (te negatywne biorę do siebie, więc dlaczego tych dobrych miałabym nie brać?)
-muszę popracować nad zazdrością
-i nad analizowaniem praktycznie wszystkiego, co się wokół mnie dzieje

[Aleksandros]

Wiem po sobie i obserwacjach ludzi że nie można zmienić czegoś co się przyswaja całe życie bo to (charakter) kształtuje się ciągle, bez przerwy ale w największym stopniu w dzieciństwie i latach młodzieńczych, nie można już poustawiać inaczej tego co nas buduje.

[YukikoSayuri]

Powiedziałabym, że jednocześnie tak i nie. To zależy od tego, w jakim jest się wieku i czy faktycznie chce się to zmienić. Wymaga mnóstwa pracy i wysiłku, ale czasami naprawdę warto.

Całkowita zmiana charakteru nie ma dla mnie żadnego sensu i kojarzy mi się z praniem mózgu. Zmiana tych cech, które w jakiś sposób nas blokują albo utrudniają nam satysfakcjonujące życie - dlaczego nie?

Powiedziałabym, że jednocześnie tak i nie. To zależy od tego, w jakim jest się wieku i czy faktycznie chce się to zmienić. Wymaga mnóstwa pracy i wysiłku, ale czasami naprawdę warto.

Całkowita zmiana charakteru nie ma dla mnie żadnego sensu i kojarzy mi się z praniem mózgu. Zmiana tych cech, które w jakiś sposób nas blokują albo utrudniają nam satysfakcjonujące życie - dlaczego nie?

[sadgirl]

[Morcades]

Przestać się przejmować opinią innych... Tym, że mnie oceniają.
Przestać zaprzeczać, kiedy ktoś mówi mi coś miłego i uwierzyć, że to co mówi, jest prawdą.
Nie bać się przyszłości.
Walczyć z perfekcjonizmem .

[Fenoloftaleina]

Muszę popracować nad asertywnością, walczyć z moim pracoholizmem i perfekcjonizmem. To na pewno. A także przestać tak bardzo brać do siebie, co myślą o mnie inni ludzie i mniej przejmować się porażkami, które przecież każdemu się zdarzają...

[Yaki]

Całkowita zmiana charakteru według mnie nie jest możliwa (bo zawsze pewne poglądy mogą to blokować, a poglądów od tak tym bardziej się nie zmieni), owszem można zmienić kilka cech... Ale nie całego charakteru. No chyba że pod wpływem jakichś wydarzeń, wtedy taka zmiana jest możliwe, w innym przypadku nie.

[antymon]

Oczywiście, że tak. charakter wypracowuje się do ok. 30 roku życia. Co parę lat, powiedzmy 5, ulega on zmianie polegającej nie na nabywaniu nowych cech, ale większym wpływie na nasze życie jednych, a mniejszym innych i wynikającej z otoczenia w jakim żyjemy - bo ono też mam bardzo duże znaczenie. Co ciekawe, my nie odbieramy tej zmiany charakteru i nasze otoczenia najbliższe również nie - po prostu niektóre cechy są bardziej lub mniej widoczne, natomiast łatwo to zaobserwować spotykając kogoś po kilku latach.

[Yaki]

[Chochlik]

[antymon]

Tyle że słodzenie napojów cukrem nie jest cechą charakteru, inaczej mój uległ całkowitej zmianie.
Zakładam, że kogoś jednak w jakiś sposób się znało, nie tylko pobieżnie. Ja zmiany charakteru wśród znajomych obserwuję - nie są to duże wachania jeśli ktoś drastycznie nie zmnienił stylu życia, ale szczerze nie wiem co w tym moim stwierdzeniu jest odważne. Po prostu pewne cechy stają się bardziej dominujące, tak więc prawdziwym jest wg mnie również, że ludzie się nie zmieniają. Jeśli ktokolwiek rozumie co mam na myśli

[Feather]

Moja lista zmian jest długa, ale to co najważniejsze, muszę przestać się objadać.

[shady]

Oj za dużo wymieniania... Ale głównie przestać patrzeć co pomyślą inni, ale z kolei starać się nawiązywać kontakty z ludzmi, pokonywać fobie i lęki, nie zamartwiac się wszystkim, przestać płakać nad tym czego nie mogę zmienić...

[Ejber]

Żeby zacząć lepiej rozumieć i traktować ludzi.