U mnie samoocena ostatnio trochę wzrosła ale w czasach nastoletnich była poniżej poziomu rowu mariańskiego. Nigdy nie umiałam dokładniej określić z czego to wynika. Już w szkole podstawowej czułam się inna, wyobcowana.
Nie lubię gdy ktoś mnie komplementuje - zawsze mam wtedy wrażenie, że robi to po to by się później ze mnie śmiać.
Wszystko wali się a ja nie mogę biec
może ten deszcz udaje łzę
minie ten sen
i będzie okay
Może to i straszno i smieszno, ale zorientowałam się, że mam niską samoocenę dopiero kilka lat temu, nawet jeśli żyje z nią chyba przez całe życie. Po prostu przyszło mi do głowy "nie no, człowiek chyba nie może być aż takim gównem?". Przed byłam przekonana, że tak właśnie jest. Ba. Nadal wewnętrznie wierzę w to, że wszystko, co robię jest źle, że jestem obrzydliwa, że nikt pewnie nie chciałby mnie tknąć patykiem, że głupia, że niedostatecznie dobra, ani zła, że psychol, że, że, że.
Skąd? Jest kilka przyczyn no i kocham udowadniać to sobie dzień za dniem.
"Człowiek w ogóle tak potrafi: zastąpić realne iluzją. I żyć w całkowicie wymyślonym świecie.
To w zasadzie przydatna cecha"
Wiek: 18 Dołączył: 02 Mar 2019 Posty: 195 Skąd: łódzkie
Wysłany: 2019-08-01, 13:54
Rozmowa o mojej samoocenie zawsze powodują u mnie łzy. Wypełniałam jakieś dwa miesiące temu test pierwszych myśli i zaczęliśmy to omawiać. Pierwsze punkty dotyczyły mojego wyglądu i nie mogłam już ciągnąć tego dłużej. Za każdym razem patrząc w lustro czuję obrzydzenie. Często jest tak, że jedno spojrzenie na siebie powoduje u mnie potok łez, ale przecież nie tylko wygląd zalicza się do samooceny. Uważam, że jestem leniwa. Mało inteligentna. Obojętna na innych. Niemiła. A wszystko to przez ludzi otaczających mnie. Patrzę na siebie przez pryzmat tego, jak oceniają mnie inni. Dotychczas nie myślałam, że tak może być, ale kiedy ktoś mi to uświadomił, mówiąc mi o tym wprost, bez owijania w bawełnę, w końcu to zrozumiałam. Nie mam pojęcia jak to zmienić. Nie wiem też, jak nabrać pewności siebie do pewnych działań. Ehh
Like a streetlight
In the middle of the lonely night, I still just look bright
In the middle of the lonely night, I try my best to smile
Mam strasznie niską samoocenę. Pewnie wynika to z mojej nieśmiałości, no i tych wszystkich zdarzeń, przez które m.in. jestem teraz na oddziale. Czuję, że od tych paru lat jestem nikim. Kimś kto nie ma tak naprawdę po co i dla kogo żyć. Kto nie widzi sensu w tym co robi. I tego nie cierpi. A sen wydaje się zawsze czymś ciekawym, odskocznią od tego czegoś co nazywam życiem. Ostatnio praktycznie nie mam poczucia własnej wartości, czuję, że na wszystkich płaszczyznach leżę, i jestem w ogromnym tyle od innych. I nie chodzi tu o jakieś gonienie za karierą itd. Chodzi mi o takie podstawowe rzeczy jak przyjaźń, miłość, znajomi, chęć do życia, czerpanie przyjemności z prostych rzeczy.
Czuję się jak taki cień. Jak ktoś kto nie powinien tu być, a jednak jest. Czy te przeżycie jest tu w ogóle potrzebne. Dla mnie świat jest straszny. Miejsce w którym słabych się poniża i męczy na każdym kroku, a ludzkie życie jest mniej warte, od chociażby markowej torebki. Przeraża mnie to. Przytoczę wypowiedź pewnego filmowego detektywa: "Ernest Hemingway powiedział, że świat jest piękny i warto o niego walczyć. Zgadzam się z tą drugą częścią."
Ja chyba nie zgadzam się z żadną częścią. Nie wiem czy potrafię w ogóle poczuć się tu warty.
Ja mam problem z niską samooceną. Do tego mam inne zaburzenia osobowości i nie umiem sobie z tym poradzić. Nie wiem z czego to wynika, zapewne z tego, że nie umiem sobie poradzić z pewnymi rzeczami.
You know you did me wrong (mmm)
Just one more cup of coffee 'fore I go (mmm)
I know I better stop and cut the show (mmm)
I'll leave you all the memories and go, I'ma go
Moja samoocena to sinusoida. Było dobrze, dzięki ciężkiej pracy nad tym, dzięki staraniu się, uśmiechanie do siebie trochę na wyrost. Ostatnio jest tragicznie, nie wiem nawet do końca czemu właściwie.
<<< Dodano: 2020-04-05, 01:03 >>>
Właściwie to zaczyna być coraz gorzej. Ale walczę. Zakręciłam sobie włosy, umalowałam się, zrobiłam sobie zdjęcia. Wrzuciłam na relację fb. Dostałam wysyp wiadomości, że jak ładnie, że mi pasuje. I serduszka, które poscreenowałam... Samej sobie też mi się podobało, na chwilę było lepiej, czułam się lepiej. A potem upięłam włosy i zmyłam makijaż.
Mój stosunek do mojej samooceny jest bardzo... ambiwalentny. Z jednej strony uważam się za osobę inteligentną i bardzo samoświadomą, na pewno bardziej niż statystyczny człowiek, a jednak wiem, że to niedostateczny wynik w stosunku do moich możliwości. Uważam, że jestem na niższym poziomie niż mogłabym czy chcę być. Niedostatecznie inteligentna, mądra, bystra. (Mam nadzieję, że nie zabrzmiałam tutaj arogancko, nie było to moją intencją.)
Taka wysoko postawiona poprzeczka sprawia, że moja samoocena jest na żałośnie niskim poziomie, wciąż czuję się niedostatecznie dobra we wszystkim.
Staram się z tym walczyć zwiększając swoje kompetencje w różnych dziedzinach życia czy więcej czytając, ale jest to doprawdy wymagającym wyzwaniem z moją upośledzoną pamięcią i koncentracją.
Well, isn't it comforting to know that being miserable is still better than being an idiot?
Dołączę się, mogłabym napisać to samo o sobie. Stawianie sobie wysoko poprzeczki i niska samoocena są u mnie kluczowym problemem - słowa mojej terapeutki. Z tego powodu wciąż poddaję ocenie własne poczynania i wszystko nigdy nie jest good enough.
Dołączę się i powiem ,że mam podobne zdanie o sobie.
Podobnie jak Ty Antipoison, mam wysoko postawioną poprzeczkę ,ciągle czuje się niedostatecznie dobry w tym co robię ,a gdy coś nie wyjdzie to moja niska samoocena dochodzi do głosu.
Również podobnie staram się(co jakiś czas,okresowo) jak mnie najdzie zwiększać swoją widzę w przeróżnych dziedzinach ,od sportu przez epitafia po zagłębianie się w różne mało istotne tematy które potrafię wynaleźć znikąd ,ale moja głowa mówi mi; "Hej! Ta wiedza Ci się przyda!" choć sam nie wiem do czego .
Ostatnio odkryłam coś, z czego nie jestem zadowolona Myślałam, że jak ktoś ma niską samoocenę, to jeśli pracuje nad sobą, to zyskuje i zyskuje i wbija kolejne levele tego skilla. Bang! Level 14.
Tymczasem okazuje się, że jeśli się odpuszcza w pewnym momencie pracę nad sobą i przekraczanie strefy komfortu, bo człowiek myśli, że już jest dobrze i może się odprężyć, to te levele... one się cofają
Wiek: 22 Dołączyła: 31 Sie 2017 Posty: 429 Skąd: śląskie
Wysłany: 2020-05-22, 12:56
Moja samoocena skacze i spada.
Ciągle próbuję ją naprawić, bo wiem, że źle tak o sobie myśleć, ale... Tak jest prościej. Każdą moją porażkę mogę tłumaczyć tym, że jestem słaba i do niczego się nie nadaję. Mając jakąś samoocenę nie mogłabym tak myśleć i w tym problem, że nie wiem, co miałabym robić. Zaakceptować porażkę i iść dalej? Ale jak to?! Przecież ciągle mi coś nie wychodzi, tak się nie da żyć!
Może też mam za wysoką poprzeczkę, Ale... Nie wydaje mi się, obniżam ją sobie, a nadal nie wychodzi. Huh, mimo wszystko, staram się i może kiedyś uda mi się pozytywnie o sobie myśleć.
Szara Eminencja, napiszesz coś więcej o tych cofających się levelach?
Mi się w moim przypadku wydaje, że kiedyś zaskoczył pstryczek z zero na jeden (a nie wbijanie leveli) i odprężenie go nie przestawiło z powrotem na zero.
Hmmm... Po prostu jak się ma słabszy okres i nie ćwiczy się umiejętności powiązanych z samooceną w stylu olewanie wewnętrznego krytyka, czy asertywność, to się wychodzi z wprawy i nagle człowiek zastaje siebie totalnie zahukanego
To tak jak z lękiem społecznym. Jak się ma do tego skłonność i przestaje się wychodzić z domu (bo np. kwarantanna), to potem po wyjściu okazuje się, że lęk wrócił i trzeba się z nim oswajać na nowo.
.
Myślałam, że jak ktoś ma niską samoocenę, to jeśli pracuje nad sobą, to zyskuje i zyskuje i wbija kolejne levele tego skilla. Bang! Level 14.
