Czy widzicie/ czujecie jakiś sens i wartość tego co przeszliście?
Czy próbujecie nadać sens waszemu cierpieniu?
Czy to możliwe, żeby Wasze cierpienie miało sens i wartość? Jeżeli tak, to jak go znaleźć?
Ja osobiście na ten moment nie widzę sensu i wartości tego co przeszłam. Do szalu mnie doprowadza myśl, że ten cały ból, traumy i cierpienie było po nic i na nic; że jest to sztuka dla sztuki. Nie potrafię się z czymś takim pogodzić.
Zastanawiam się na co mi moja siła i instynkt przetrwania skoro nic z tego nie ma? Skoro to nic nie znaczy to na co, te akty odwagi i siły których dokonałam skoro dla większości nie ma to znaczenia?
Odczuwam OGROMNĄ potrzebę nadania swoim doświadczeniom wartości. Dla mnie odnalezienie jej równałoby się z większą motywacją do tego by dalej walczyć i znosić przeciwności losu.
Myślę, że gdybym już wiedziała po co to wszystko, łatwiej byłoby mi pomóc innym. Na ten moment serce mi pęka na widok cierpienia drugiej osoby i świadomość, że nie mam w sobie nic, co mogłoby jej pomóc i dać nadzieję i wiarę, że ma to wszystko sens.
Chciałabym wiedzieć jak wy to widzicie, chciałabym poznać wasze przemyślenia na ten temat...
(Ps. to nie jest post z cyklu: "Życie jest do dupy- chcę się zabić". Po prostu próbuję zrozumieć i to wszystko poukładać)
Czy widzicie/ czujecie jakiś sens i wartość tego co przeszliście?
Wartość cierpienia samego w sobie? Nie.
korba napisał/a:
Czy próbujecie nadać sens waszemu cierpieniu?
W sensie jakiegoś transcendentalnego sensu, w stylu 'Bóg mnie wystawia na próbę'? Nie.
korba napisał/a:
Czy to możliwe, żeby Wasze cierpienie miało sens i wartość? Jeżeli tak, to jak go znaleźć?
Czasem dążenie do celu wiąże się z mniejszym lub większym cierpieniem np. wyczynowe uprawianie sportu. Niemniej jednak jest to wtedy cierpienie z wyboru. Czasem cierpienie jest konsekwencją złych wyborów i wtedy ma wartość edukacyjną. Cierpienie, które nie jest ani konsekwencją (adekwatną) naszych czynów ani wyborem nie ma sensu według mnie.
Jednak na pytanie czy chciałabym mieć inne życie, wolne od cierpień, odpowiem, że nie. Nie... bo lubię siebie taką, jaką mnie moje życie uczyniło... lubię mój sarkazm, cynizm, dystans i opanowanie. Lubię moją 'zimną suczość', mściwość i blizny. Lubię moją autoagresję. Po prostu lubię.
Tak sobie myślę, że mnie do szału doprowadziłoby dopuszczenie choć minimalnej możliwości jakiegoś "wyższego celu" i sensu w cierpieniach. Utopiłabym się we własnej żółci prędzej czy później, przy okazji plując nią w innych (zwłaszcza tych mówiących mi, że "bóg/los tak chciał"). Nie ma we mnie zgody na nadanie wartości, celowości temu, co się przytrafiało, a na co nie zapracowałam swoją głupotą. Nie ma.
Akceptuję to, że doświadczenia uczyniły mnie taką a nie inną. Mogę nawet dostrzec coś, co warto rozwinąć i przekuć to na jakieś pozytywy, ale to raczej dostosowywanie się do okoliczności a nie zamierzony efekt oddziaływania przykrych doświadczeń (abym nie stała się krnąbrnym, zapatrzonym w siebie babiszonem na przykład).
Myślę że w każdym cierpieniu jest jakiś głębszy sens.
Jeśli chodzi o jakąś fortunę, los...że twoje cierpienie się zwróci w postaci dobrobytu czy coś w tym stylu to uważam że to nie prawda.
Aczkolwiek czasem nasze cierpienie czyni coś dobrego dla innych. I w moim przypadku to jest wartość i sens mojego bólu. Nawet jeśli jest ze mną tragicznie, wszystko się sypie, to staram się spojrzeć na wszystko z szerszej perspektywy i wtedy widzę że inni, często wartościowi, wspaniali ludzie zyskują dzięki temu szczęście. I to ma dla mnie sens.
Z resztą każda porażka uczy pokory, sprawia że jesteśmy tym kim jesteśmy.
widzę że inni, często wartościowi, wspaniali ludzie zyskują dzięki temu szczęście. I to ma dla mnie sens.
Kto wartościowy może zyskać szczęście dzięki Twojemu cierpieniu? W jaki sposób? I czy w ogóle można nazwać kogoś wartościowym, jeżeli ktoś czerpie szczęście z czyjegoś cierpienia..?
Jakże wspaniałym tworem jest człowiek! Może chuchać na dłonie, aby je ogrzać i dmuchać na zupę, by ją ostudzić.
Może i nie jestem adekwatną próbą na tym forum, jednocześnie cierpienie było dla mnie zawsze wyborem.
Niejednokrotnie odczuwałem ból fizyczny (wywołany np. chorobą) lub psychiczny (np. wywołany utratą kogoś dla mnie ważnego). Jednocześnie patrząc na to wszystko z perspektywy czasu ból nie zawsze oznaczał cierpienie (pojawienie się negatywnych myśli i emocji), a zawsze był dopuszczeniem do siebie możliwości jego odczuwania. Mogło to się przejawiać np przez użalanie się nad sobą, uważanie że świat jest niesprawiedliwy itd.
Teraz uważam że ból jest naturalnym odczuciem powstałym w wyniku ewolucji mającym na celu zapewnienie nam przeżycia i bezpieczeństwa.
Cierpienie z kolei wynika z napiętnowania bólu i uznania go za coś nieodpowiedniego i złego. W wyniku tego nasze poczucie sprawiedliwości wariuje ponieważ bardzo często ból nie jest karą, a konsekwencją. Nie dzieje się bo jesteśmy jacyś, dzieje się w wyniku ciągu przyczynowo skutkowego doprowadzającego do danej sytuacji.
Czy możemy uniknąć bólu? Często tak: bardzo często jest on konsekwencją naszych własnych działań, które kontrolując możemy zdecydowanie ograniczyć ilość bólu jaki będziemy odczuwać. Jednocześnie ze względu na zawiłość zależności między przyczynami i skutkiem nigdy nie uda nam się wyeliminować bólu.
Czy możemy uniknąć Cierpienia? Nie, unikanie cierpienia prowadzi do jeszcze większego odczuwania cierpienia wywołanego bólem który nas spotyka. Niestety jedyną znaną mi metodą na nie cierpienie jest akceptacja bólu i straty, co bywa bardzo trudne i przyznaję otwarcie, że nie zawsze mi się udaje.
Takie moje luźne poglądy.
Odwołując się do pytań
korba napisał/a:
Czy widzicie/ czujecie jakiś sens i wartość tego co przeszliście?
Nie wiem czy przeżyłem dużo, jednocześnie wszystko uważam za wartościowe doświadczenie, które doprowadziło do mojego rozwoju w ten czy inny sposób, niezależnie czy miało charakter pozytywny czy negatywny. Uważam że uczymy się najszybciej stykając się z nowym, więc przeżycie całego życia w szczęściu mniej mnie rozwinie niż zróżnicowane uczucia. Co więcej odczuwanie cały czas szczęścia spowoduje zmniejszenie intensywności tego uczucia.
korba napisał/a:
Czy próbujecie nadać sens waszemu cierpieniu?
Doświadczenie jak każde inne, równie wartościowe i ważne. (raczej ból niż cierpienie)
korba napisał/a:
Czy to możliwe, żeby Wasze cierpienie miało sens i wartość? Jeżeli tak, to jak go znaleźć?
Taki sam jak wszystko inne co nas spotyka. Jak go znaleźć? Sprawdzić w jaki sposób może rozwinąć Cię dana sytuacja, zamiast skupiać się na sprawiedliwości i poczuciu cierpienia. Co więcej możesz się zastanowić na jakie czynniki wywołujące twój ból masz wpływ, oraz czego musisz się dowiedzieć/zrobić aby go zniwelować, co oczywiście nie zawsze jest możliwe. Jeśli mam być szczery, jeśli właśnie cierpisz i to od dłuższego czasu zaobserwowanie tego będzie problematyczne.
Wiek: 28 Dołączył: 07 Mar 2015 Posty: 459 Skąd: śląskie
Wysłany: 2016-01-21, 23:34 Re: Sens cierpienia
Cytat:
Czy widzicie/ czujecie jakiś sens i wartość tego co przeszliście?
Jasne że tak, o ile pobudzało to do jakichkolwiek pozytywnych zmian. Jednak jeśli chodzi o cierpienie dla jakiejś idei, która nie daje żadnych realnych korzyści na przyszłość to jak dla mnie jest bez sensu. Nigdy nie rozumiałem np. żywotów świętych, którzy biczowali się, żebrali i żyli na skraju śmierci z wyboru czy dali się dobrowolnie kamieniować po to, by po śmierci w męczarniach stać się wzorem w postępowaniu. Zwłaszcza, że praktycznie nikt w rzeczywistości ich nie naśladuje. Nie widziałem w tym czegoś pożytecznego nawet wtedy, gdy jeszcze jako tako byłem praktykującym katolikiem.
Cytat:
Czy próbujecie nadać sens waszemu cierpieniu?
Kiedyś sobie wkręcałem, że jestem jakiś wyjątkowy, bo wszelkie moje niepowodzenia służą temu, by po pewnym czasie, gdy tego pecha nagromadzi się wystarczająco wiele, mój los magicznie się odmieni i nagle przyjdą o wiele lepsze rzeczy. Efekt był taki, że pogrążałem się coraz mocniej.
Cytat:
Czy to możliwe, żeby Wasze cierpienie miało sens i wartość? Jeżeli tak, to jak go znaleźć?
Tak, to możliwe, jednak uważam gloryfikowanie cierpienia za zupełnie niepotrzebne. Dla mnie ból i cierpienie ma być ostrzeżeniem, że coś zrobiłem źle i mam z tego nauczkę na przyszłość. I następnym razem w podobnej sytuacji mam zachować się inaczej. Myślę, że warto też jeszcze raz (ale już na spokojnie, bez negatywnych emocji) przemyśleć swoje wcześniejsze błędne decyzje i spróbować poszukać w nich tego, co wyszło nam na dobre.
wszystko uważam za wartościowe doświadczenie, które doprowadziło do mojego rozwoju w ten czy inny sposób
Mirodow napisał/a:
Co więcej odczuwanie cały czas szczęścia spowoduje zmniejszenie intensywności tego uczucia.
Brzmi pięknie. I niezależnie od naszego osobistego podejścia taka postawa na pewno dodaje siły i energii, kiedy akurat musimy mierzyć się z cierpieniem i nie widzimy w nim najmniejszego sensu.
Wiek: 28 Dołączyła: 30 Gru 2015 Posty: 395 Skąd: Polska
Wysłany: 2016-01-23, 15:19
Przynajmniej może się nadać na materiał pisarski, inspirację malarską.
Myślę że nasze doświadczenia mają taką wartość, jaką im nadamy. Jeżeli coś nam się wydaje właściwe, to... jest. Chyba że zmienimy zdanie. I nigdy nie wiadomo, które wspomnienie nam lub komuś innemu pomoże.
Ja nie potrzebuję sensu. Sztuka dla sztuki była zawsze dla mnie wystarczająco ciekawa.
