[Pomocna123]

[meme]

Staram się pamiętać, ilu ludzi chce, żebym żyła - nie na odwrót. Myślę o tym, jak Olcia i Adaś cieszą się, kiedy do nich przyjdę. Myślę, ile zostawiłabym spraw niedokończonych i niespełnionych ambicji.

Przede wszystkim powtarzam sobie, że to moja choroba, a nie ja.

[PanFoster]

Kiedyś na imprezie poznałem prawdziwe oblicze mojego " przyjaciela ". Paskudna historia. Przyjaciółka akurat gdzieś wyszła. Ja całkowicie zdruzgotany ( i pijany ) wyszedłem o 1 w nocy w miasto ( impreza była w najpaskudniejszej części miasta ) pisząc jej tylko sms'a, żeby jakby co mi po prostu wybaczyła. Zostałem przyprowadzony przez kumpla po 15 minutach. I zobaczyłem siedzącą na mrozie w samej sukience moją przyjaciółkę. Zapłakaną i roztrzęsioną. Jak mnie zobaczyła przytuliła mi tak mocno i z takim uczuciem jak nigdy. Było mi tak strasznie głupio, zobaczyłem jakim jestem w tym momencie egoistą.
Tą sytuację przypominam sobie zawsze i wychodzę z przyjaciółką na spacer

[anetk0]

Witam, jestem tu nowa..sama nie wiem jak pisać i co pisać. spróbuje jakoś po kolei. kilka lat temu pierwszy raz pomyslalam o samobójstwie. pociełam sobie wtedy rękę..i poczułam taki wstyd, taki żal do siebie, taką bezradność..jak ja mogłam sama sobie taką krzywdę zrobić?! i przysięgłam sobie że nigdy więcej nic sobie nie zrobie. ale to były tylko słowa..od tamtej pory systematycznie o tym myslałam...tak jakby pierwsza myśl zawładnęła rozumem i już się nie dało jej wyrzucić. wracała po mimo tego że jej nie chciałam. towarzyszy mi do dziś. od tamtej pory jeszcze kilka okropnych wielkich blizn pojawilo się na moich nadgarstkach, kilka razy wymiotowalam po lekach, raz stracilam po nich przytomność. i co? i dalej chce skończyć ale się boję. boję się chyba tych porażek, tego że tyle razy żegnałąm ukochanego i dalej żyłam. jest mi wstyd nie dlatego że chce się zabić tylko dlatego że nie umiem tego zrobić, to nie daje mi spokoju. siedzi gdzieś w mojej głowie i tylko czeka aż będe miała chwilę słabośći. nic mi nie wychodzi. moj byly facet i terazniejszy utwierdzają mnie że moje życie to dno. ja jestem dnem. nie wiem jak sie pozbierać jeśłi uważam siebie za zero. jak można żyć, jeśli się sama siebie nie szanuje? staralam się szanować, leczę się od dłuższego czasu...ale to nic nie daje. może na chwile jestem w lepszym humorze, ale co z tego jesli malutki bodziec może ten humor sprowadzić na same dno... nie wiem już jak sobie z tym radzić, i nie rozumiem dlaczego niektórzy mogą żyć normalnie, bez takich myśli i z szacunkiem do siebie.

Witam, jestem tu nowa..sama nie wiem jak pisać i co pisać. spróbuje jakoś po kolei. kilka lat temu pierwszy raz pomyslalam o samobójstwie. pociełam sobie wtedy rękę..i poczułam taki wstyd, taki żal do siebie, taką bezradność..jak ja mogłam sama sobie taką krzywdę zrobić?! i przysięgłam sobie że nigdy więcej nic sobie nie zrobie. ale to były tylko słowa..od tamtej pory systematycznie o tym myslałam...tak jakby pierwsza myśl zawładnęła rozumem i już się nie dało jej wyrzucić. wracała po mimo tego że jej nie chciałam. towarzyszy mi do dziś. od tamtej pory jeszcze kilka okropnych wielkich blizn pojawilo się na moich nadgarstkach, kilka razy wymiotowalam po lekach, raz stracilam po nich przytomność. i co? i dalej chce skończyć ale się boję. boję się chyba tych porażek, tego że tyle razy żegnałąm ukochanego i dalej żyłam. jest mi wstyd nie dlatego że chce się zabić tylko dlatego że nie umiem tego zrobić, to nie daje mi spokoju. siedzi gdzieś w mojej głowie i tylko czeka aż będe miała chwilę słabośći. nic mi nie wychodzi. moj byly facet i terazniejszy utwierdzają mnie że moje życie to dno. ja jestem dnem. nie wiem jak sie pozbierać jeśłi uważam siebie za zero. jak można żyć, jeśli się sama siebie nie szanuje? staralam się szanować, leczę się od dłuższego czasu...ale to nic nie daje. może na chwile jestem w lepszym humorze, ale co z tego jesli malutki bodziec może ten humor sprowadzić na same dno... nie wiem już jak sobie z tym radzić, i nie rozumiem dlaczego niektórzy mogą żyć normalnie, bez takich myśli i z szacunkiem do siebie.

[Balance]

[anetk0]

chyba tak...boję się być sama. boję sie cierpienia po rozstaniu. dzisiaj już słyszłąma jakie moje życie jest od niego. usłyszałąm tez że to tylko i wyłącznie moja wina że sama sobie je spiep* może i racja. nikt nie będzie wiecznie wspierał osoby która non stop myśli zle i chce się zabić. ja rozumiem że jego to wykańcza. i nie mam mu tego za złe że mnie nie wspiera. to jest moja wina.

chyba tak...boję się być sama. boję sie cierpienia po rozstaniu. dzisiaj już słyszłąma jakie moje życie jest od niego. usłyszałąm tez że to tylko i wyłącznie moja wina że sama sobie je spiep* może i racja. nikt nie będzie wiecznie wspierał osoby która non stop myśli zle i chce się zabić. ja rozumiem że jego to wykańcza. i nie mam mu tego za złe że mnie nie wspiera. to jest moja wina.

[Balance]

.. odrazu, nie wiem czemu, ale nasunęło mi się "Ale Pier@#%25". Przepraszam.

Jaka Twoja wina? Co? Gdzie? Jak? To nie jest Twoja wina, taka już jesteś a jak on tego nie rozumie to się uwolnij.

[Scarlet Halo]

[Balance]

Emaleth, To zależy, naprawdę, to nie jest takie proste. Czasami osoba która pomaga czerpie z tego przyjemność bo po prostu woli dawać (bez skojarzeń) niż brać, czuje się potrzebna. Z kolei ta osoba cierpiąca też może się "cieszyć" że ktoś ją nieustannie wspiera, że komuś zależy. Ale rożnie to bywa, nie jestem jakimś ekspertem, związki są rożne.

[anetk0]

ja sie osobiscie przekonałam że faktycznie nie da się długo z taką osobą żyć. nawet jeśli kocha to nie jest masochistą. na pewno czuje się tak źle przede wszystkim wtedy kiedy on mi tyle przykrych słów powie...ale może i ja za dużo ich mówię. nie wiem czy mam siłę siię rozstać. boję się okropnie tego bólu...tej tęsknoty i niemocy ;(

ja sie osobiscie przekonałam że faktycznie nie da się długo z taką osobą żyć. nawet jeśli kocha to nie jest masochistą. na pewno czuje się tak źle przede wszystkim wtedy kiedy on mi tyle przykrych słów powie...ale może i ja za dużo ich mówię. nie wiem czy mam siłę siię rozstać. boję się okropnie tego bólu...tej tęsknoty i niemocy ;(

[Scarlet Halo]

[anetk0]

wtedy będe czuła się jeszcze gorzej... bo już probowałam się rozstać...ale nie mogłam tego znieść że go nie ma i wpadałam w zupełną rozpacz. najczęściej wlaśnie wtedy sięgam po teki albo robię sobie inną krzywdę wiem, że i jemu jest ze mną ciężko...najchętniej chciałabym zniknąć żeby już nikomu nic nie psuć i nie przeszkadzać. jest ciężko w większośći...choc są dni kiedy czuje się nawet dobrze...ale to jest takie koło zamknięte. czuje się źle jak mi coś odwala i zaczynam robić sobie krzywdę. czuję się źle z tym jaka jestem, i bardziej się utwierdzam w tym że muszę umrzeć. ale jak przez kilka dni jest dobrze, czuje się ze sobą lepiej to wtedy nagle jakiś impuls i bach! znowu dół i odwalanie...i tak w kółko. sama przez siebie czuję się ze sobą źle. ale nie potrafię nad tym panować

wtedy będe czuła się jeszcze gorzej... bo już probowałam się rozstać...ale nie mogłam tego znieść że go nie ma i wpadałam w zupełną rozpacz. najczęściej wlaśnie wtedy sięgam po teki albo robię sobie inną krzywdę wiem, że i jemu jest ze mną ciężko...najchętniej chciałabym zniknąć żeby już nikomu nic nie psuć i nie przeszkadzać. jest ciężko w większośći...choc są dni kiedy czuje się nawet dobrze...ale to jest takie koło zamknięte. czuje się źle jak mi coś odwala i zaczynam robić sobie krzywdę. czuję się źle z tym jaka jestem, i bardziej się utwierdzam w tym że muszę umrzeć. ale jak przez kilka dni jest dobrze, czuje się ze sobą lepiej to wtedy nagle jakiś impuls i bach! znowu dół i odwalanie...i tak w kółko. sama przez siebie czuję się ze sobą źle. ale nie potrafię nad tym panować

[PanFoster]

Ja tam jestem zbyt leniwy by cokolwiek sobie zrobić

[anetk0]

aha

aha

[Ella]

Radzę sobie w dosyć prosty sposób. Wmawiam sobie "Jutro to zrobię, jutro, ale nie dziś" i tak codziennie. Właściwie, jest to u mnie sposób na większość złych rzeczy, które planuję. Zrobię je jutro, ale nie dziś.