[to_nie _ja]

Cappy, z jednej strony mówisz, że Cię kontrolują i decydują za Ciebie, a z drugiej strony nic takiego nie robią. Jak to jest?

[Cappy]

to_nie _ja trudno to wytłumaczyć.

[to_nie _ja]

Cappy, w to nie wątpię, ale możesz spróbować. Mówisz, że kontaktują się z Tobą tylko wtedy, kiedy muszą (czyli niezbyt często), ale też traktują Cię jak niepełnosprawną. Czy gdyby uważali Cię za osobę, która z niczym sobie nie radzi, tak rzadko by się do Ciebie odzywali? A może jednak pozwalają Ci na samodzielność a kontaktując się z Tobą i dużo pytając utwierdzają się w przekonaniu, że robią dobrze dając Ci pewną swobodę? Może ich zachowanie wynika z troski, a Ty odbierasz to jako atak?

[Cappy]

to_nie _ja, Nie wiem dlaczego nie odpisałam.
Może dlatego trudno mi to wszystko wytłumaczyć. Nie odzywają się do mnie rzadko,dzwonią kiedy tylko mogą, każde z nas zarówno ja jak i oni mogą wykonać telefon. Wydaje mi się,że to szpony mojej choroby robią z nich takich potworów.

[to_nie _ja]

Cappy, mam rozumieć, że jednak nadmiernie Cię kontrolują? Wcześniej mówiłaś, że dzwonią tylko wtedy, kiedy muszą. Jak więc jest naprawdę?
Twoja choroba sprawia, że są potworami, czy może jednak powoduje, że to Ty postrzegasz ich jako potwory?

[Cappy]

Moja choroba zmienia chyba moje myślenie. Nie potrafię odróżnić fikcji od rzeczywistości i wypisuję pierdoły. to_nie _ja,

[krzywdaurojona]

Doszłam do wniosku że nie lubię mojej matki i nawet jej tak nie chcę nazywać. I nadal mnie korci uderzyć ją paskiem tak jak ona używała go na mnie. Nie potrafię patrzeć na to jak zajmuje się wnuczkiem bo mam z tyłu głowy to jak traktowała mnie i siostrę. Nie powierzyłabym jej żadnego dziecka.

Doszłam do wniosku że nie lubię mojej matki i nawet jej tak nie chcę nazywać. I nadal mnie korci uderzyć ją paskiem tak jak ona używała go na mnie. Nie potrafię patrzeć na to jak zajmuje się wnuczkiem bo mam z tyłu głowy to jak traktowała mnie i siostrę. Nie powierzyłabym jej żadnego dziecka.

[księżycowa]

Dotarło do mnie wczoraj, że czego bym nie zrobiła, to i tak nie będzie wystarczająco.

[Cappy]

Nie jest dobrze. Mam wrażenie, że cokolwiek bym nie zrobiła, jest dla niej źle i nie po jej myśli.

[Nekomimi]

Cappy, co jest? Duże wymagania...?

---

U mnie jest tak, że mam jej dosyć. Tak poważnie dosyć. W pewnym momencie nie wytrzymam i coś jej zrobię, a już tym bardziej, jeśli będzie dalej zadawała takie pytania i próbowała mnie uwiązać "na smyczy".

[Cappy]

Nekomimi, ja się czuję na smyczy cały czas. I chyba za duże wymagania.

[OnlyHuman]

Miałem kiedyś znajomą, która nie mogła jeść jajek, to było coś jak uczulenie. I ona miała taki nawyk, że prosiła nowo poznanych ludzi, żeby opisali jej jak smakują jajka. Chciała wiedzieć, bo to jeden z takich podstawowych smaków, a ona nie miała nigdy okazji go spróbować. Sęk w tym, że nikomu się nie udało. Bo jak opisać jak smakują jajka? No, jak jajka.
Ta historia przypomniała mi się ostatnio, gdy usiłowałem wytłumaczyć rodzinie, jak się czuję. Czemu się tak zachowuję. Co dzieje się w mojej głowie. Ale wiem, że mi się to nigdy nie uda. Ilu słów bym nie użył, nie wytłumaczę tego smaku osobie, która nigdy go nie spróbowała. No po prostu się nie da.
Nie to, żebym życzył im zakosztowania go. Tylko boli mnie, że dla nich to już zawsze będzie wydziwianie. Chcę, żeby mnie zrozumieli. Żeby przestali to uważać za mój wybór.

[chiroptera]

Eh, ledwo dwie doby w domu rodzinnym spędziłam, a już się dowiedziałam, że:
a) bez tych wszystkich leków byłabym zdrowsza;
b) mój ateizm to rebelia i powinnam go ukrywać, bo inaczej „przysparza to mamie kłopotów”.
Poza tym nie znoszę, jak ciągle ktoś czegoś ode mnie chce... Zmęczona jestem. I chęć pocięcia się wraca jak bumerang. Wrrr...

[Delphi]

chiroptera, przyjedź do mnie, mam dla ciebie pracę.

[Krzysiu]

chiroptera, dlatego zamiast ateizmu polecam pastafarianizm, o.