aga_myszka, tak, dokładnie o to mi chodzi, a w zasadzie również o to, że pomoc powinna przychodzić znacznie wcześniej, najlepiej już w I stadium, ponieważ wówczas szanse na uratowanie życia człowieka są największe. Skąd wzięłam podział? Jako, że pisałam pracę licencjacką na temat samobójstw i podział mam w pracy to wiem. Podział ten został wyodrębniony przez profesora Brunona Hołysta, znanego suicydologa.
Może nie wszyscy wiedzą, więc zamieszczam. Profesor wygląda tak :
A oto ów podział przedstawiony na rysunku :
aga_myszka, uważam, że przede wszystkim bardzo ważne jest, by łatwo dostępna była specjalistyczna pomoc psychologiczna, psychiatryczna, jak również duże znaczenie ma świadomość zwykłych ludzi ze społeczeństwa co do tego, żeby nie obawiali się pytać, reagować, zgłaszać swoich podejrzeń.
W ramach programu profilaktycznego (który powinien zostać opracowany i być ogólnopolski oraz ogólnodostępny) powinny być podejmowane następujące działania:
- informacyjne - czym jest samobójstwo, skąd się bierze, jakie są przyczyny,
- edukacyjne - jak należy postępować z potencjalnymi samobójcami, co można, a czego nie powinno się robić, mówić,
- integracyjne - kształcenie zdolności pracy w grupie, jako sposób na rozwiązywanie występujących problemów,
- wdrażające określone umiejętności - pokazanie, jak dokładnie (w praktyce) postępować, by odwieść człowieka od chęci pozbawienia siebie życia,
- interwencyjne - uświadomienie, że należy szukać pomocy w sytuacjach kryzysowych oraz konkretne wskazanie miejsc do tego przeznaczonych.
pomoc powinna przychodzić znacznie wcześniej, najlepiej już w I stadium, ponieważ wówczas szanse na uratowanie życia człowieka są największe.
Zgadzam się. Tylko bardzo trudno na początku dostrzec, że ktoś ma taki problem (chociaż zazwyczaj wysyła sygnały, nawet nieświadomie), taka osoba zwykle stara się to ukryć.
Ale jeśli istniałaby profilaktyka, o której mówisz to być może osoba potrzebująca pomocy sama by po nią sięgnęła, bo wiedziałaby gdzie się zwrócić.
Niby istnieją Ośrodki Interwencji Kryzysowej i wiem, że one doraźnie naprawdę potrafią pomóc. Ale na długofalową pomoc trzeba czekać bardzo długo.
Po co komu piwnica, w której nie ma dachu?
Życie ma sens, Strusiu...
/Pasja. Możesz zrobić z nią wszystko. BIEGANIE ma taki wymiar jaki mu nadasz./
Wiek: 37 Dołączyła: 15 Kwi 2011 Posty: 698 Skąd: z krańca świata
Wysłany: 2016-11-20, 22:27 Jak pomoc, gdy ktos nie chce pomocy
Kolezanka, ktora mieszka 200 ode mnie pisze mi ze mysli o samobojstwie, o tym jak to zrobic. Ma fatalna sytuacje zyciowa, jak dla mnie ma tez ciezka depresje.
Ale nie chce isc do specjalisty. Wyrzuca mi, ze mnie nie ma z nia. Ze nie moze ze mna pogadac jak kiedys gdy dzieci nie bylo.
Nie wiem jak pomoc. Boje sie, ze w koncu sie zabije, a ja nie bede w stanie nic zrobic
Nie bójcie się, moje myśli są takie malutkie, że będę je i po śmierci rzucał wam na płatkach śniegu spadających z nieba. A w lecie? Namyślę się! Przecież nie umieram jeszcze.
----------
Bierny obserwator.
Ostatnio zmieniony przez Morcades 2016-11-20, 22:59, w całości zmieniany 1 raz
Ale nie chce isc do specjalisty. Wyrzuca mi, ze mnie nie ma z nia. Ze nie moze ze mna pogadac jak kiedys gdy dzieci nie bylo.
No i sama sobie Twoja koleżanka odpowiedziała na pytanie. Zrzuca odpowiedzialność na Ciebie, że Cię nie ma, tak jakbyś nie miała prawa do własnego życia.
Mówi że Cię nie ma tyle, bo masz dzieci. Właśnie, bo masz dzieci i nie masz tyle czasu siłą rzeczy. Nie celowo chciałaś dzieci, by nie musieć swojej koleżance pomagać.
Nie osądzam, ale z deka tak to wygląda, jakby Twoja koleżanka miała takie podejście.
"Mam w sobie tyle ładu i porządku co przedszkola."
Mam całe życie by umrzeć, więc nie będe się spieszyć."
Jak pomóc osobie, która mieszka daleko? Mam z nią kontakt przez internet i telefon. Niedawno skończyła osiemnaście lat, ale sama nie jest w stanie nic zrobić. Rodzice ją biją i rodzeństwo, wyzywają od szmat itp. Dziewczyna ma myśli samobójcze. Okalecza się. Chodzi do szkoły, ale nie zawsze jest w stanie. Czy mogę zgłosić taką sprawę na policję powiedzmy anonimowo podając dowody np nasze rozmowy przez komunikator? Istnieje jakiś kontakt emailowy z ludźmi, specjalistami którym można to zgłosić, mimo, że dziewczyna mieszka na drugim końcu Polski? Jak nie pogorszyć jej sytuacji, a jej pomóc?
Nightmare,
Dobrze by było jak by ktoś się tym zajął ktoś do tego upoważniony ale nawet jak komuś o tym powiesz policji czy zgłosisz nie wiem do mops-u to jeśli nawet się tym zainteresują i tam pójdą a dziewczyna będzie się bała przyjąć pomocy z obawy przed rodziną i się wszystkiego wyprze i oni bez jej zgody, zeznań nic nie będą w stanie zrobić.
Ostatnio zmieniony przez Morcades 2016-11-21, 12:26, w całości zmieniany 1 raz
Hejka, znam ten temat z wlasnych doświadczeń życiowych, najlepsze rozwiązanie przekonać tą osobę do zgłoszenia sprawy na policji tzw założenia niebieskiej karty rodzinie. A Ty możesz jedynie powiadomić ale też nie masz gwarancji że cokolwiek zrobią jak Ty zgłosisz bo ona musi potwierdzić osobiście że tak się dzieje a osoba zastraszona zazwyczaj tego nie zrobi.
