[Boruta]

[Reaper]

Syriusz, Takich ludzi niestety wszędzie jest na pęczki.

[nictakiego]

Samotnik, Cezar00, ja stosowałam tą metodę, ale w trochę inny sposób.
Od zawsze czułam się gorsza od innych, jednak razem ze zmianą szkoły postanowiłam zmienić coś ze swoim życiem i jakoś poprawić to, jak otoczenie mnie traktuje.
I możecie pomyśleć, że to jest głupie, ale... Zaczęłam wszystkim mówić, że jestem super. Mamie, tacie, dziewczynom z klasy. Zachowywałam się tak, jakbym naprawdę myślała, że jestem "fajna" i po pewnym czasie naprawdę się taka stałam, bo otoczenie w to uwierzyło. Trwało to więcej niż kilka dni, ale w moim przypadku się udało

[Samotnik]

[Cezar00]

[Presja]

Ja staję przed lustrem i mówię sobie "Ale masz ładne oczy! Ale masz ładny uśmiech! Widać efekty ćwiczeń!" I dzięki temu czuję się lepiej

[Fearless]

Staram się wierzyć w komplementy.
Myślę o ludziach, którzy są mi bliscy - uważam, że są super. Gdybym sama była niefajną osobą, to czy takie super osoby chciałyby się ze mną zadawać? Tak na logikę sobie mówię
Myślę o realnych dowodach na to, że nie jestem głupia (z tym mam często problem), czyli wyniki w pracy i na studiach.
Chodzę od czasu do czasu na medytację grupową, gdzie stałą kwestią podczas medytacji jest zdanie "Twoje ciało to drogocenny dar. Szanuj je i kochaj"
Staram się dbać o siebie, bo wiadomo - zadbana kobieta = ładna kobieta.
Staram się myśleć o swoich zachowaniach z wyrozumiałością, zamiast je sobie wypominać.

W skrajnych sytuacjach, gdy napada mnie przekonanie, że i tak jestem beznadziejna, kieruję się do najbliższych osób i przytulam się do nich.

[Astral]

Fake it till you make it. Po prostu próbuję się stać, kim chciałabym być. To całkiem niezła gra.

[użytkownik]

Astral, ktoś próbował kiedyś wpoić mi tą taktykę. Na mnie nic nie działa.

Astral, ktoś próbował kiedyś wpoić mi tą taktykę. Na mnie nic nie działa.

[Mamona]

Ja mam to samo. Nie potrafię udawać kogoś, kim nie jestem, a jednocześnie... mam wrażenie, że cały czas udaję. Udaję, że wszystko jest ok, a życie jest piękne. Czuję się fałszywa, dwulicowa. Mam wrażenie, że po prostu jestem skazana, żeby być mniej ważną i gorszą od innych. Nie potrafię nic na to poradzić.

[Astral]

Ach... ja potrafię. Bo nie mam wyraźnego obrazu siebie... może? W sumie to jestem dla siebie zagadką i moja gra z wyobraźnią jest do pewnego stopnia próbą znalezienia jakieś tam mojej prawdy. Dlatego nieważne, jak się zmieniam, nie czuję się fałszywa... Coś takiego. Lmfao.

[Smutasny]

Ja cęsto staram się podnieść swoją samoocenę pomagając innym. Jakoś wtedy człowiek czuje się bardziej potrzebny i wogóle...

[Luk.ash]

Ja cokolwiek robię.. Czy to dobre, czy też złe rzeczy.. Zawsze czuję się potwornie i bezużytecznie.

[użytkownik]

[Hedum]

Kiedy czuję się jak kupa kupy... Najczęściej piszę do kogoś i o tym mówię. Wtedy ta osoba, znająca mój tok myślenia, zaczyna opowiadać mi o swoich problemach. Wtedy trybiki w głowie mi się przestawiają, przestaję zupełnie myśleć o sobie i staram się pomóc osobie z którą rozmawiam.
Poza tym dobrze działa na mnie moja twórczość, kiedy daję to komuś do sprawdzenia i czekam na opinię.
Gdy opinia jest pozytywna, cieszę się jak dziecko, że coś mi się dało. Gdy pojawia się krytyka i wytykanie błędów, od raz zabieram się do poprawek i cieszę się, że ktoś mi wytknął te błędy. Jest to dowód na to, że przyjaciele mnie wspierają, bym była coraz lepsza w tym co robię.