Czasem sobie myślę, że jest we mnie coś, co odpycha innych ludzi. Moje znajomości są zwykle przelotne, trwają kilka tygodni, miesięcy i nagle kontakt się urywa. Owszem, potrafię szybko nawiązać z kimś jakąś więź, ale to wszystko jest bardzo krótkotrwałe.
Hmm, jakoś ja mam zawsze trudności z nawiązywaniem kontaktu... mogę siedzieć obok kogoś na wykładzie, albo chodzić na wspólne zajęcia, i zawsze mam wrażenie, że jakoś głupio się nie odezwać albo nie powiedzieć potem "cześć"... Ale to jest takie wymuszone i na siłę.
A czasem się zdarza, że już uda się z kimś przełamać taką barierę obcości, i wtedy idzie łatwiej. Przynajmniej od czasu, kiedy się trochę otworzyłem na takie znajomości. Od dawna jednak nie udało mi się poznać w 'realu' nikogo nowego - to znaczy spotkać, owszem, ale jeśli chodzi o utrzymanie kontaktu, to już nie. Nie licząc może ludzi z grupy na studiach, ale to trochę co innego jednak, bądź co bądź prędzej czy później musieliśmy się jakoś poznać. Myślę nawet, żeby zacząć się udzielać na jakimś portalu towarzyskim, bo naprawdę chętnie bym poznał kogoś nowego, teraz czekam nie wiadomo na co - mam liczyć na przypadek? Generalnie raczej nie stawiam się sam w sytuacjach, kiedy można nawiązać nową znajomość, mam stałe grono znajomych i nikt nowy się w nim nie pojawia.
Od dawna jednak nie udało mi się poznać w 'realu' nikogo nowego - to znaczy spotkać, owszem, ale jeśli chodzi o utrzymanie kontaktu, to już nie.
Mam podobnie
Cytat:
Myślę nawet, żeby zacząć się udzielać na jakimś portalu towarzyskim, bo naprawdę chętnie bym poznał kogoś nowego, teraz czekam nie wiadomo na co - mam liczyć na przypadek?
Generalnie miewałam jakiś czas temu podobne myśli. Z poznawianiem nowych ludzi nie miewam zazwyczaj problemów. Jeśli mam dobry dzień to nie ukrywam, że z każdym znajdę temat. Znajomych ogólnie mam całkiem sporo i jestem całkiem lubianą osobą, choć bliższych osób mam niewiele. Nie wiem od czego to zależy. Może po prostu już jestem za stara? Kiedyś jakoś nie miałam z tym problemu.
Chociaż zauważyłam też, że stopień mojej chęci "towarzystwa" jest proporcjonalny do poziomu mojego nastroju. Zdarzają mi się okresy, kiedy nie mam żadnych oporów, ale też takie, że nawet z najbliższymi ciężko mi się spotkać, a co dopiero poznać kogoś nowego. Są dni, kiedy nie lubię nikogo, kiedy idę do baru i każdy mi się wydaje be, a są dni, kiedy latam po knajpie i gawędzę ze wszystkimi i śmieję się jak głupol.
Kiedy jest tak bardzo, bardzo źle, to musisz przesunąć sobie horyzont. Nie możesz myśleć tylko o tym, że następnego dnia trzeba wstać i ćwiczyć[...] Musisz spojrzeć na tyle daleko,by odzyskanie sprawności było tylko nic nieznaczącym etapem, bo prawdziwy cel leży znacznie dalej.
Wiek: 25 Dołączyła: 03 Lut 2014 Posty: 708 Skąd: Polska
Wysłany: 2014-10-17, 17:31
Zawsze mam problem z poznaniem kogoś nowego. Choćby teraz nie dawny początek roku szkolnego, początek nauki w szkole, gdzie nikogo nie znam. Nowa klasa i trzeba by się jakoś zapoznać. Pamiętam, że nawet powiedzenie głupiego "cześć" było bardzo dużym wysiłkiem z mojej strony.
Ogólnie, kiedy przyjdzie mi zapoznać się z kimś mam wrażenie, że ta osoba od początku mnie nie lubi, że ma jakieś uprzedzenia do mnie. Często zdarzało się tak, że jak już przełamałam się, przywitałam i chciałam nawiązać jakąś rozmowę, jak zwykle brakuje tematu. Czemu tak jest, nie wiem.
Najczęściej nie chcę poznawać nikogo nowego, bo boję się reakcji tej osoby na mój wygląd, zachowanie, wszystko. No, bo po co mam ryzykować, że później zostanę wyśmiana. Dlatego trudno jest mi się otworzyć na kogoś nowego. A wszystko przez kompleksy...
Oczywiście zdarzało się też, że już po poznaniu okazało się, że ta osoba i ja np słuchamy takiej samej muzyki, mamy podobny styl i ogólnie dobrze się dogadujemy. Niestety, jak już znajdę taką osobę to kontakt nie trwa długo, pogadamy tydzień, miesiąc, a potem jakoś ta minimalna wieź, która się utworzyła, nagle znika. I nastaje cisza, a ja zostaję sama.
Odciski naszych palców na życiu innych nigdy nie znikają.
Nie potrafię poznawać innych osób, przez moją fobię społeczną ciężko mi w ogóle wyjść z domu a co dopiero odezwać się... Czasem żałuję, że niedawno postarałam się o nauczanie indywidualne, bo oprócz nauczycieli, rodziny i osób z terapii grupowej praktycznie nikogo nie znam w realu. Jedyne osoby które poznałam i potrafię jako tako z nimi porozmawiać są z internetu, przynajmniej tutaj jest mi trochę lepiej, chociaż sama do nikogo jako pierwsza nie dam rady napisać.
Wiek: 27 Dołączyła: 04 Sie 2015 Posty: 254 Skąd: Polska
Wysłany: 2014-11-10, 17:02
Ciężko mi poznawać nowych ludzi. Mam wrażenie, że czymś ich odpycham i dlatego tak się kończy. Gdy już ktoś mi kogoś przedstawi, to siedzę cicho i czekam aż ten ktosiek się odezwie. Głupio mi wtedy ale wiem, że mogę palnąć coś głupiego, żart mu się nie spodoba, lub przez wygląd na starcie nie będzie chciał się ze mną zapoznać. Moja samoocena jest straszna i psuje dosłownie wszystko.
Neverhood Mam uczucie jakbym czytał dokładnie o sobie. Nie zagłębiałem się w szczegóły, ale po pierwszym przeczytaniu mam wrażenie, że zgadza się dosłownie wszystko.
Mam teraz pytanie do was, którzy pisaliście przede mną. Co powiecie na mały eksperyment? Przy pierwszej okazji spróbujmy jednak wykazać się trochę inicjatywą i samemu spróbować utrzymać rozmowę i poznać kogoś trochę bliżej? A potem pochwalimy się wynikami? Zapewne nic z tego nie wyjdzie, ale jeśli nie będziemy się zbytnio "napalali" to możemy się tylko mile zaskoczyć. W najgorszym wypadku będzie jak zawsze.
Wiek: 29 Dołączyła: 26 Paź 2014 Posty: 103 Skąd: Europa
Wysłany: 2014-11-12, 18:13
Maksym, powiem ci, że wybiegłam trochę i zrobiłam coś takiego wcześniej. Ogólnie ludzie na studiach teraz ze mną rozmawiają i jest ok. Ale jak już parę razy wspominałam - to kończy się w budynku uczelni. Jak wracam do domu to jestem sama. Ale kto wie - może znajomości się rozwiną...
Dohito mam to samo. Na uczelni zawsze jest z kim pogadać. A jak chcę gdzieś z kimś wyjść to nie ma komu. Nie ważne czy to na spacer czy na piwo. Próbowałaś szukać znajomych poza uczelnia? Troszkę teraz próbuję tak robić. Czas pokaże jakie będą efekty
Nauczyłam się już nawiązywać nowe znajomości, chociaż lęk przed odrzuceniem na pewno długo jeszcze będzie mi towarzyszył, może zawsze. Stres odczuwam zwłaszcza wtedy, kiedy w towarzystwie nie ma ani jednej osoby, którą już bym znała.
Teraz umiem odsunąć od siebie strach, pozwolić, żeby był sobie gdzieś obok, ale go nie pokazywać.
Na początku było trudne i było chyba działaniem wbrew sobie, ale weszło mi w nawyk i przestałam źle się z tego powodu czuć. Doszło nawet do tego, że lubię poznawać nowych ludzi, przyjemność, która z tego płynie, równoważy lęk.
Wiek: 29 Dołączyła: 26 Paź 2014 Posty: 103 Skąd: Europa
Wysłany: 2014-11-13, 00:08
Maksym, próbowałam. Zajęcia dodatkowe, kluby zainteresowań, fora internetowe. Wszędzie czuje dystans do siebie, nawet jak ja sama staram sie otworzyć, być miła i kontaktowa. Nawet tu to odczuwam. Nie wiem co jest ze mną nie twk. Najwidoczniej jestem skazana na 'pozorną popularność' podczas gdy tak naprawdę płaczę z samotności... no i na piwo pójść w babskim gronie nie mogę przez to...
Bardzo się bałam, ale zauważyłam, że druga strona też może mieć obawy. Przełamałam lęk i wstyd i idę przed siebie. Staram się traktować ludzi, tak jak sama chciałabym być traktowana.
To pomaga. Poza tym zaczęłam dostrzegać więcej plusów niż minusów. Nigdy nie będę zadowolona z całego mojego zachowania, ale postanowiłam nie przejmować się tym, aż tak bardzo, co mnie umacnia w tym przekonaniu? Inne osoby, bo pośród tych, które uważając mnie za cudaka i niedorozwój społeczny, są również te, które nie zwracają uwagi na typowe standardy oceny człowieka.
Doszło nawet do tego, że lubię poznawać nowych ludzi, przyjemność, która z tego płynie, równoważy lęk.
Chciałbym móc kiedyś tak powiedzieć. A czy będzie mi dane, nie wiem.
Dohito napisał/a:
Najwidoczniej jestem skazana na 'pozorną popularność' podczas gdy tak naprawdę płaczę z samotności
Ostatnio bardzo dobrze doznałem tego uczucia. Dlaczego nawet tutaj czujesz dystans do siebie?
vulpes napisał/a:
Staram się traktować ludzi, tak jak sama chciałabym być traktowana.
W moim wypadku to nie zadziała. Niestety zostałem wychowany na ideałach, które nie mają miejsca w dzisiejszym świecie i traktując innych tak jak chciałbym być traktowany zostane uznany może nie tyle za dziwaka co ofiarę losu i nudziarza.
Wiek: 29 Dołączyła: 26 Paź 2014 Posty: 103 Skąd: Europa
Wysłany: 2014-11-16, 00:37
Maksym, nie wiem. Gdziekolwiek się znajdę to czuję się szarą masą, której się unika. Jakoś nie czuję się tu 'jak u siebie'. Wyczuwam atmosferę jak na innych forach gdzie są tzw. 'śmietanki towarzyskie' z tym, że ludzie są tu nieco milsi. Najwidoczniej nigdzie nie pasuję. Dzisiaj się zastanawiałam nad zaprzestaniem zaglądania tu i cóż... pewnie tak się stanie.
Ja od czasu gdy Norweg mi wbił nóż w serce zaczęłam poszukiwać jego ... substytutu. Poznaje ludzi na czatach i portalach randkowych, znajomość nie utrzymuje się długo gdy ludzie bliżej mi się przyjżą. Po speed datingu też nikt nie chciał się ze mną drugi raz umówić... przykre.
Mi się wydaje, że jesteśmy zbyt skomplikowani i wrażliwi dla przeciętnego wyjadacza chleba, kóey co najwyżej potrzebuje laski na poszpanowanie. Mimo wszystko coś każe mi to robić choć wiem, że efekt będzie taki jak zwykle.
