[L.M.]

I jak zareagowała?

[Cappy]

L.M., była poruszona. I jednocześnie zła, że przed nią to ukrywam. Powiedziałam jej ostatnio o wszystkim, nawet o tym co ukrywam i o tym, że mam myśli samobójcze. Też była poruszona i wyzwała mnie że nie wiedziała o tym wcześniej. Teraz się zastanawiam jak powiedzieć o tym lekarzowi.

[Krzysiu]

Cappy, może tak samo, jak babci?

[Cappy]

Krzysiu, to trudne.

[Krzysiu]

Cappy, jak i całe życie…

[cynthia]

Nauczyłam się rozmawiać o tym z bliskimi. Kiedyś nie potrafiłam, byłam za bardzo zamknięta w sobie.
Z jednej strony niby nie powinnam o tym rozmawiać, bo jedynie martwię rodzinę. Z drugiej strony jak o tym porozmawiałam, to poczułam jak spadł mi wielki kamień z serca.

Nauczyłam się rozmawiać o tym z bliskimi. Kiedyś nie potrafiłam, byłam za bardzo zamknięta w sobie.
Z jednej strony niby nie powinnam o tym rozmawiać, bo jedynie martwię rodzinę. Z drugiej strony jak o tym porozmawiałam, to poczułam jak spadł mi wielki kamień z serca.

[atrophia]

Do pewnego momentu żałowałam, że powiedziałam komukolwiek. Aktualnie coraz łatwiej mi się zdobyć na podrabianie korzystne sformułowania na temat samopoczucia, gdy już ktoś spyta. Przyzwyczaili się do milczenia, nietreściwych odpowiedzi, znacznie szybciej, niż ja do ich wyglądu w wiadomościach na telefonie czy dźwięku.
Głupie "jest w miarę" zostawia inny posmak w emocjonalnych zakrętach umysłu, niż dawniej. Taki nowy kierunek w tak samo nasilonych wyrzutach sumienia. Brzydzę się sobą. Jednak znowu to czuję, tą idiotyczną gotowość na to, by za poprzestać całemu marnemu procesowi. Może i chciałabym porozmawiać z jedną osobą szczerze o tym, jak bardzo nabrudzone mam na temat własnej śmierci w głowie, jednak nie potrafię. Nie sądzę, by to jakkolwiek obeszło.
Coraz ciszej stąpam po życiu, starając się jedynie zadowolić drugą stronę, nie siebie. Pewnie nieudolnie, więc poprzestaję na wbudowywaniu cichej cegiełki spokoju o mnie, do jego życia.
Po całym ciele skaczą plany na dobicie. Nic się nie zmienia, tak samo żywię się własnymi wyzwiskami i tym ciążącym, zaciskającym się na klatce piersiowej uczuciem. Znów czuję, że nie wytrzymam i mam gulę w gardle. Trochę się kończę, trochę boli ten jeden brak zainteresowania. Szczerze to nie wiem, co ze mną będzie. Ani trochę.

[Comein]

Bardzo bym chciała komuś powiedzieć. Wcześniej miałam o tyle szczęście, że niektórzy byli już wyczuleni na moje stany i dopytywali, gdy ja nie potrafiłam się otworzyć. Teraz wszyscy są przekonani, że jestem projektem skończonym, uzdrowionym, wysokofunkcjonującym. Prawda jest taka, że wszystko wróciło ze zdwojoną siłą i odczuwam kosmiczne cierpienie i mam znów zalew myśli o nieżyciu.
Nie potrafię pogadać o tym szczerze. Stać mnie jedynie na żarty i mgliste sugestie. Może dlatego, że wcześniejsze rozmowy prowadziły donikąd?

[chiroptera]

Boję się mówić o tych myślach partnerowi, nie chcę, żeby zabrzmiały jak szantaż ani zdystansowały go do mnie. Ale są takie głośne, takie natrętne... Nie potrafię już ich ignorować, więc jak mam być z partnerem szczera?

[Sweden]

chiroptera, dlaczego te myśli są, jak je zmniejszyć? Co zrobić by odpuściły i nie były dla Ciebie tak natrętne?

Ja nie mówię. Muszę je ogarnąć w sobie, bo powiedzenie nie przyjmie się dobrze. I w ogóle nie wiążę tego ze szczerością lub brakiem szczerości. Czasem mówię, że mi smutno/źle i czego (jakich reakcji, zachowania) w danym momencie życia potrzebuję bardziej.

[takajakinne]

chiroptera, co byś poradziła osobie w Twojej sytuacji?
Może czasami nie trzeba wszystkiego mówić? Albo mówić niekoniecznie partnerowi?

[aga_myszka]

[chiroptera]

Rozmawiałam z nim wczoraj po tym, jak się rozkleiłam. Teraz po Waszych postach nie wiem, czy dobrze zrobiłam. Zmartwiłam go. Może powinnam była zachować to na terapię, a jemu odpowiedzieć o uczuciach i potrzebach jak Ty, Sweden.

[void]

[chiroptera]