[Cappy]

Dzisiaj na spotkaniu z psychologiem, psycholog powiedział mi, że jego wg niego mogę mieć PTSD. Oczywiście powiedział, że to tylko jego przypuszczenie więc to jeszcze nic pewnego. Kto tak naprawdę diagnozuje PTSD? Możecie powiedzieć coś więcej o tym zaburzeniu? W Internecie jest to bardzo uogólnione a ja potrzebuję tego łopatologicznie. Jeszcze nie miałam sesji w piątek bo nie miałam jak za nią zapłacić....

[WhiteBlankPage.]

Cappy, psycholog nie wyjaśniał Ci czym jest PTSD? Pytam z ciekawości po prostu.
Mam nadzieję, że wkrótce będziesz miała możliwość skorzystania z sesji

[Krzysiu]

A rozwijał jakoś wątek?
PTSD, czyli zespół stresu pourazowego, jest to zaburzenie wynikające z traumy, zatem zmiany w psychice spowodowane mrocznym przeżyciem. Polega na tym, że gdy doświadczasz czegoś, co Ci przypomina sytuację traumatyczną, pojawiają się silne objawy lękowe i występują przebłyski, zatem bardzo intensywne wspomnienia. Nadto może to zachodzić bez żadnej zrozumiałej przyczyny, a do tego towarzyszą czasami bezsenność, anhedonia (niemożność czerpania przyjemności z czegokolwiek) czy myśli samobójcze.
Tak „stereotypowo”, to dotyczy rzecz głównie żołnierze na wojnie, więźniowie poddawani torturom i inne osoby, które widziały rzeczy przerastające możliwości obronne przeciętnego umysłu. W Twoim przypadku przyczyną mogą być, tak bym strzelał, problemy w rodzinie czy też zaburzenia paranoiczne, bo jeśli czujesz, że wszyscy chcą Cię skrzywdzić, to nie dziwota, że to stresuje.
Zazwyczaj skutecznym sposobem na znalezienie stresora jest przyjrzenie się myślom i zauważenie, do jakich kwestii szczególnie mocno nie chcesz wracać. Jeżeli coś Cię tak przeraża/obrzydza, że nie potrafisz o tym mówić czy nawet myśleć, to zapewne o to może chodzić.

[Cappy]

Ta hipoteza psychologa nie daje mi spokoju...

<<< Dodano: 2020-11-19, 19:26 >>>

I to jednak nie jest PTSD. Czuję się ubezwłasnowolniona i nie mogę podjąć żadnej decyzji. Hipoteza mojego zakładowego psychologa spełzła na niczym.

[Krzysiu]

Cappy, oj, po czym to poznałaś?

[Cappy]

Krzysiu, psycholog tak stwierdził po tym co mu powiedziałam.

[Krzysiu]

Cappy, a zaproponował jakąś alternatywną diagnozę?

[Cappy]

Krzysiu, nie zaproponował. To zakładowy psycholog, stwierdził tylko,że to nie ptsd. Nawet nie pytałam go o nic więcej. Zasugerował podjęcie psychoterapii. Psychoterapeutów już przeszłam online ale to tylko jednorazowo.

[L.M.]

Zaproponowano mi EMDR. Ktoś ma jakieś doświadczenie z tym? A może wiedzy do podzielenia się?

[Vanilla]

L.M., moja terapeutka przez kilka tygodni robiła mi EMDR. Jak mi tłumaczyła o co w tym chodzi to trąciło mi mocno jakąś medycyną alternatywną. Ale później nawet moja psychiatra przyznała, że może mi pomóc, więc w końcu się zgodziłam. Faktycznie uspokaja, po każdej wizycie wychodziłam w lepszym humorze i bez lęków. Co do jakiegoś działania długoterminowego... nie wiem. Może trochę "słabiej" reaguję na rzeczy związane z traumą, ale lęki nadal mi się pojawiają (chociaż rzadziej i nie wiem czy to skutek terapii czy jednak bardziej leków).

No i wszystko to jest kwestia indywidualna. Mój kolega z tą samą terapeutką zaczynał EMDR, ale szybko okazało się, że jego PTSD jest zbyt duże i EMDR nie przynosi żadnych rezultatów. Nie mniej jednak uważam, że warto spróbować.

[L.M.]

Vanilla, o, to ciekawe.
I w sumie dobrze wiedzieć, że trauma może byc na to zbyt mocna. Zdaje mi się, że mogę się w takim razie nie przebić.

[Euphoriall]

PTSD po poronieniu w I trymestrze?
Ponoć bardzo częste, choć byłam zdziwiona, bo wcale nie jest tak że " to przecież początek ciąży był, co by było, gdyby to się stało koło 7 miesiąca, albo urodzić martwe dziecko, to dopiero tragedia".
Każde jest. Nie miałam czasu przejść do fazy radości i przygotowań, tylko w fazie euforii dostałam jak kastetem w pysk.
I jakoś mi normalniej, nie jestem histeryczką.

[księżycowa]

Euphoriall,
Przytulam mocno. Bardzo mi przykro, że Cię to spotkało, sama zawsze się tego obawiałam...

Cytat:

bo wcale nie jest tak że " to przecież początek ciąży był, co by było, gdyby to się stało koło 7 miesiąca, albo urodzić martwe dziecko, to dopiero tragedia".

Oczywiście, że nie. Ciężko mi pojąć czemu ludzie wciąż wartościują czyjeś przeżycia, emocje i stany. Brakuje tylko "inni mają gorzej". Każdy ma jakoś i to jego jakoś je priorytetem i jest prawdziwe bo jest jego.

[Euphoriall]

księżycowa, dzięki.

[kova84]

No wiadomo. Jak przechodzi przez to masa osób, to żadna tragedia. Tylko jak przypalone ciasto - zdarzyło się, to spróbuj jeszcze raz, dzień jak co dzień. Nie chcę wyjść na jakiegoś seksistę, bo staram się taki nie być, ale czytałem, że statystycznie właśnie kobiety najkrytyczniej oceniają inne kobiety, a faceci facetów.

Bardzo mi przykro z tego powodu Masz prawo przeżywać tak jak potrzebujesz i nie oglądać się na opinie innych, tak jak to pisze księżycowa. Trzymaj się.