[Shadow]

[Cezar00]

[QuinnNightmare]

Mam dokładnie to samo! Psychiczny ból... z początku jest najgorszą rzeczą na świecie, ale w miarę upływu czasu staje się czymś dziwnie wspaniałym i satysfakcjonującym. Sama nie raz łapałam się na tym, że robiąc coś, moje myśli wirują tylko wokół tego, jak mocno znowu zj***ę, jak mocno będzie boleć, jak okropnie będę się czuć... i z premedytacją do tego dążyłam. Z początku ryczałam jak bóbr, a potem śmiałam się i szczerzyłam, dosłownie pławiąc się w tym, jak bardzo jest źle. To jest właśnie mój największy problem z jakim tułam się po różnych forach. Chcę cierpieć, chcę dawać cierpienie, a jednocześnie chcę o wszystkich dbać i być dla nich ważna. I znów wraca do nieznośne uczucie, jakbym miała w środku drugiego człowieka.

Nawet teraz, niby wszystko się skończyło, wygrałam z depresją, ale jednak... czuję dziwną tęsknotę za bólem. Sama nie wiem jak sobie z tym poradzić i nawet nie wiem już, czy to coś złego. W końcu kiedy raz to poczujesz, nie potrafisz już powiedzieć sobie ,,muszę się tego wyzbyć".

Po wielokropku stawiamy spację. | Sourlie

[Leo]

Mam ochotę cierpieć. To jakoś dziwnie wygląda na ekranie, no ale... Nie wiem dlaczego, chyba uważam, że nie zasługuję na to, co mam

[Iryzacja]

Może jest w tym jakaś niezrozumiała, masochistyczna przyjemność, ale w mojej subiektywnej opinii czasem cierpienie się przydaje. W takim stanie człowiek tworzy najlepsze dzieła.

[Leo]

Niee.. Nie wydaje mi się. Raczej uważam, że jestem zbyt nędzną istotą aby doświadczyć szczęścia. Coś bardziej w ten deseń

[Inertia]

[Nekomimi]

Jeśli chodzi też o cierpienie fizyczne, czy liczy się chęć i lubienie chorowania? Jeśli tak, to zaliczam się.

[bloodyunicorn]

Zawsze lubiłam chorować, nie wiem czemu. Nawet przed własną operacją się cieszyłam. Wydaje mi się że to przez moje rozpaczliwe pragnienie uwagi, które ma korzenie już w moim wczesnym dzieciństwie, ale czy ja wiem? Chorując na anoreksję chciałam jak najmniej zwracania uwagi na mój fatalny stan fizyczny, ale jednak podobało mi się to. Podobało mi się yo, że nie miałam siły wejść po schodavh, że za każdym razem, kiedy wstawałam z łóżka robiło mi się ciemno przed oczami i często się autentycznie przewracałam, że było mi ciepło tylko kiedy kąpałam się niemal we wrzątku. Teraz? Nadal kocham chorować fizycznie. Psychicznie bardzo chciałabym wyzdrowieć; psychiczny ból mnie wykańcza, ale jednocześnie boję się tego i tego nie chcę, bo czuję się jakby moje choroby psychiczne były moją wizytówką, dało mi to dużo doświadczenia. Chcę być szczęśliwa, ale nie zdrowa.

[Adenium]

bloodyunicorn, pracując nad zdrowieniem psychicznym zmieniasz także swoje podejście do bycia zdrowym fizycznie. Terapia daje to, że bardziej rozumiesz siebie i nie musisz chorować by być w centrum zainteresowania., że zainteresowanie innych można uzyskać w zdrowszy sposób - np. rozmawiając, spędzając z kimś czas.
Kiedyś może zdarzyć się tak, że i nad Twoją chorobą fizyczną przejdzie ktoś obojętnie...

bloodyunicorn, pracując nad zdrowieniem psychicznym zmieniasz także swoje podejście do bycia zdrowym fizycznie. Terapia daje to, że bardziej rozumiesz siebie i nie musisz chorować by być w centrum zainteresowania., że zainteresowanie innych można uzyskać w zdrowszy sposób - np. rozmawiając, spędzając z kimś czas.
Kiedyś może zdarzyć się tak, że i nad Twoją chorobą fizyczną przejdzie ktoś obojętnie...

[bloodyunicorn]

Adenium, mam taką nadzieję że terapia mi to wszystko ułatwi, dopiero ją zaczynam, więc jeszcze dużo przede mną. Z tego niestety zdaję sobie sprawę, ale nie wiem do czego byłabym w stanie się posunąć żeby tą uwagę otrzymać i nieco się tego boję, jeszcze nie miałam tak "drastycznej" sytuacji...

[Adenium]

bloodyunicorn, nie wydaje się dobrym pomysłem zastanawianie się jak daleko możesz się posunąć, bo do czegokolwiek byś się nie posunęła Twoje otoczenie może być z czasem coraz bardziej zmęczone Twoją postawą przez co oddalać się od Ciebie i jeszcze trudniej może być Ci później odbudować zdrowe relacje czy też budować nowe relacje.

bloodyunicorn, nie wydaje się dobrym pomysłem zastanawianie się jak daleko możesz się posunąć, bo do czegokolwiek byś się nie posunęła Twoje otoczenie może być z czasem coraz bardziej zmęczone Twoją postawą przez co oddalać się od Ciebie i jeszcze trudniej może być Ci później odbudować zdrowe relacje czy też budować nowe relacje.

[bloodyunicorn]

Adenium, to na pewno. Na ten moment jestem nieprzewidywalna, robię wiele rzeczy bardzo impulsywnie, ale liczę że dzięki terapii uda mi się to zmienić.