[Niedotykalna]

Nightmare, przynajmniej w krakowskim i warszawskim szpitalu uniwersyteckim trwa to tyle. To są bardzo rzadkie zaburzenia i bardzo specyficznę. Łatwo je pomylić z innymi. Chociaź zaburzenia osobowości często się nawzajem przenikają i trzeba wybrać jedne jako dominujące. Tego nie robi się ambulatoryjne i nie spotkaląm się by diagnozę tą pośtawiono po krótszej niż 8-10 tyg hospitalizacji.

[tup_tuś]

Mnie diagnozowana na dziennym psychiatrycznym i też po około 8 tygodniach usłyszałam taką diagnozę...

Mnie diagnozowana na dziennym psychiatrycznym i też po około 8 tygodniach usłyszałam taką diagnozę...

[TOM]

Ja też po ośmiu, dziesięciu tygodniach zostałam zdiagnozowana.

[readog]

U mnie zwykle pierwszym objawem jest totalne rozkojarzenie. Nagle okazuje się że nie pamiętam czy przed chwilą coś zrobiłam, totalne przerażająca pustka w głowie, przez którą nie jestem w stanie się przebić. Później nadwrażliwość - nagle słyszę rzeczy na które normalnie nie zwracam uwagi, i takie mam hmm szczegółowe widzenie. Jakby nadwrażliwość wzroku, zaczynam się skupiać na choćby rysach na stole które zawsze omijałam. Tak mnie zaczyna przerażać ten stan, że zaczynają się paranoiczne myśli. Derealizacja i depersonalizacja. Bardzo dużo emocji. Nie polecam.

Może to głupio brzmi ale milo że ktos też ma to zdiagnozowane bo wcześniej nikogo takiego nie znałam i czułam się w tym bardzo samotna.

[Euphoriall]

[Niedotykalna]

Derealizacja i depersonalizacja występują w wielu zaburzeniach osobowości, ale w dysocjacyjnych są na tyle częste i silne, że uniemożliwiają normalne funkcjonowanie.

[Euphoriall]

Niedotykalna, mi cały czas lekarka mówi o dekompensacjach/dysocjacjach, to jedno i to samo tylko dysocjacja to pojęcie psychologiczne a dekompensacja medyczne.
Dlatego to mnie ciekawi, kiedy zaczynam się Z.O dysocjajcyjne a kiedy schizotypowe.

[Niedotykalna]

Szamanka, myślę, że to zależy od głębokości i występowania psychoz w ogóle. W dysocjacyjnych nie ma tak silnych psychoz, są jedynie dekompensacje psychotyczne - a to już dwa różne pojęcia.

[Euphoriall]

Niedotykalna, no skoro mam dekompensacje psychotyczne bo właśnie tam mi mówią psycho i psychiatra... to zgupłam

[Niedotykalna]

Dekompensacje są związane z zaburzeniami osobowości, epizody psychotyczne i pełne psychozy ze schizofrenią bardziej. Ale i w schizofrenii zdarzają się dekompensacje psychotyczne. Ch** by wyczuł, o co biega.

[Cerv]

Hmm. Dopiszę się tutaj. Cierpimy na zespół oderealizacji-depersonalizacji i objawy desocjacyjne nieokreślone. Zasadniczo w głowie Host od dziecka byłą Historia (taka opowieść) i koło 12-13 roku życia czuła się pusta, a kolejne osoby z opowieści wchodziły swoimi emocjami w jej ciało. Szczyt był koło 16-17 roku życia kiedy to już było niemożliwe do kontrolowania. Historia włączała się kiedy chciała ale nie jak głosy tylko jak serial, bajka etc. Około 21 rż Host samej już nie bylo, właśnie wtedy po terapii zaczęła odbudodywać siebie. Jakiś czas temu postaci z Historii zaczęły do niej mówić na zasadzie dzielenia się myślami. Plus gwałtowne przełączania na poziomie emocji. Nie tracimy świadomości. Oczywiście cała diagnoza w kierunku schizofrenii ale nie stwierdzono jej tylko coś z pogranicza dysocjajci i osobowości mnogiej (przy której jednak następuje oddzielenie kolejnych tożsamości - nie wiedzą o sobie, my zaś mamy coś w rodzaju kolektywu, kręgu.)

Obecnie największe oddzielenie jest od Ciała. Tożsamość związana z Ciałem (Host) jest jedną z wielu w środku, ale większość tożsamości jest męska. Ech, trudno to wytlumaczyć Bardzo utrudnia funkcjonowanie.

[chiroptera]

Zdarza mi się dysocjować w trudniejszych sytuacjach od jakichś 5 lat; przynajmniej tyle pamiętam. Zawieszam się, czasem w środku rozmowy. Uczucie jest, jakby... hmm, ego się rozmyło. Jakby twoje zmysły nadal funkcjonowały, organizm istniał, ale nie było w tym ciebie (depersonalizacja?). Zupełne odcięcie od emocji, wspomnień, osądów. Stupor. Trans. Dziwny rodzaj otępienia.

Wczoraj wystarczyła jedna zła wiadomość, właściwie błaha – wyłączyłam się. Nie pamiętam, kiedy ostatnio zdysocjowałam na tak długo. Przez kilka godzin szłam przed siebie, kilometr za kilometrem, wpatrzona tępo w jeden punkt. Nie mogłam się wybudzić z tego stanu (a może nie chciałam?). Mam wrażenie, że jakby ktoś zrobił mi w tym czasie MRI, to mój mózg wykazywałby niziutką aktywność.

Jakiś miesiąc temu tak bardzo wpadłam w ten stan, że na kilka chwil "wyłączył" mi się wzrok. Zamroczyło mnie (trochę jakbym gwałtownie wstała, tyle że grzecznie siedziałam przy stole). Dziwne to było.

Bardzo łatwo wymazuję negatywne przeżycia ze wspomnień. Mój umysł zamienia je na bezemocjonalne symbole albo zupełnie wypiera. Do pewnego stopnia ta dysocjacja jest zdrowa – przydatny mechanizm obronny – ale czasami mnie wkurzają te dziury w pamięci.

Kusi mnie uciekanie w te stany, ale wiem, że to nie jest dobre. Tylko zmniejszają spójność osobowości. I jak mam wyciągać wnioski z przeszłości, kiedy powymazywałam znaczące wydarzenia?

[Euphoriall]

Dostałam zadanie od terapeutki:
Sybil

[eithné]

Znalazłam temat o zanikach pamięci i zapominalstwie, ale nie do końca pokrywa się to z tematem, który chciałabym poruszyć. Jeśli było to przepraszam i proszę o złączenie, bo nie znalazłam takiego wątku.

Zastanawiam się czy ktoś z Was doświadczył tak zwanych "dziur w pamięci" związanych z depresją lub traumatycznymi wydarzeniami?
Jak to u Was wygląda?
Czy w procesie terapeutycznym staraliście się odtworzyć wspomnienia, które gdzieś uciekły, czy może jest to niemożliwe?


Opowiem, jak wygląda to u mnie, bo mi z życia uciekło bardzo, bardzo wiele miesięcy. Większość z nich nawet nie jest związana z traumą, ale rzeczywiście towarzyszyły im silny stres i depresja.

Nie pamiętam wielu wydarzeń z dzieciństwa, później mam dziury w okresie podstawówki. Całe gimnazjum to jedna wielka pustka - pamiętam do jakiej szkoły chodziłam, z kim się przyjaźniłam, co mniej więcej działo się z moim zdrowiem psychicznym... i tyle. Równie dobrze ktoś mógłby mi to opowiedzieć w dwóch zdaniach.
Kolejnych dziur doświadczyłam dopiero na studiach i przedstawia się to podobnie do wydarzeń z gimnazjum, choć na mniejszą skalę. "Uciekały" mi dni lub tygodnie, chyba tylko raz straciłam kilka miesięcy.

Prawie zawsze orientuję się, co się mniej więcej działo za sprawą pojedynczych wspomnień pozbieranych na przestrzeni kilku lat, ale nie potrafię przywołać chronologii, emocji ani szczegółów.

Ktoś ma podobnie, wie z czego to wynika i jak to leczyć ?

Znalazłam temat o zanikach pamięci i zapominalstwie, ale nie do końca pokrywa się to z tematem, który chciałabym poruszyć. Jeśli było to przepraszam i proszę o złączenie, bo nie znalazłam takiego wątku.

Zastanawiam się czy ktoś z Was doświadczył tak zwanych "dziur w pamięci" związanych z depresją lub traumatycznymi wydarzeniami?
Jak to u Was wygląda?
Czy w procesie terapeutycznym staraliście się odtworzyć wspomnienia, które gdzieś uciekły, czy może jest to niemożliwe?


Opowiem, jak wygląda to u mnie, bo mi z życia uciekło bardzo, bardzo wiele miesięcy. Większość z nich nawet nie jest związana z traumą, ale rzeczywiście towarzyszyły im silny stres i depresja.

Nie pamiętam wielu wydarzeń z dzieciństwa, później mam dziury w okresie podstawówki. Całe gimnazjum to jedna wielka pustka - pamiętam do jakiej szkoły chodziłam, z kim się przyjaźniłam, co mniej więcej działo się z moim zdrowiem psychicznym... i tyle. Równie dobrze ktoś mógłby mi to opowiedzieć w dwóch zdaniach.
Kolejnych dziur doświadczyłam dopiero na studiach i przedstawia się to podobnie do wydarzeń z gimnazjum, choć na mniejszą skalę. "Uciekały" mi dni lub tygodnie, chyba tylko raz straciłam kilka miesięcy.

Prawie zawsze orientuję się, co się mniej więcej działo za sprawą pojedynczych wspomnień pozbieranych na przestrzeni kilku lat, ale nie potrafię przywołać chronologii, emocji ani szczegółów.

Ktoś ma podobnie, wie z czego to wynika i jak to leczyć ?

[Euphoriall]

eithné, wyparcie organizm stosuje przy stresie więc może tu jest problem. A i poczytaj temat o zaburzeniach dysocjacyjnych. Tu na forum jest takowy. Może to nie to samo, ale coś w ten deseń.