[sickman]

Czy często czujecie (lub czuliście się) gorsi lub niewystarczający dla osoby, z którą łączy Was jakaś relacja? I niekoniecznie chodzi mi tu o związek uczuciowy. Mam tu też na myśli zwykłą przyjaźń.

Czy często czujecie (lub czuliście się) gorsi lub niewystarczający dla osoby, z którą łączy Was jakaś relacja? I niekoniecznie chodzi mi tu o związek uczuciowy. Mam tu też na myśli zwykłą przyjaźń.

[Czarny Pan]

sickman, Jasne, że tak, ale wiadomo że nie ma ludzi idealnych, jeśli ktoś akceptuje nas takich jakich jesteśmy to nie ma się co obawiać

[EverPaiin]

Przeniosłam temat do odpowiedniejszego działu.

[sickman]

Czasem zastanawiam się, czy to akceptacja, czy czyjeś dobre serce wymieszane z odrobiną litości sprawia, że ktoś nas toleruje. Wiem, to pewnie trochę chore i niesprawiedliwe, ale nie mogę się oprzeć takiemu wrażeniu w niektórych moich relacjach z pewnymi osobami.

Czasem zastanawiam się, czy to akceptacja, czy czyjeś dobre serce wymieszane z odrobiną litości sprawia, że ktoś nas toleruje. Wiem, to pewnie trochę chore i niesprawiedliwe, ale nie mogę się oprzeć takiemu wrażeniu w niektórych moich relacjach z pewnymi osobami.

[Arche]

Często mam takie poczucie, że może... Nie zasługuję na czyjąś uwagę, cudzy czas.
Pozwalam odejść takiej osobie i nie zatrzymuję, nawet kiedy pragnę jej uwagi i obecności, bo mam takie poczucie bycia "gorszego sortu". Mam pewność, że konkretna osoba zasługuje na kogoś bardziej wartościowego niż ja

[sickman]

Arche, zawsze tak było, że ilekroć poznałem kogoś fajnego, moje niskie poczucie własnej wartości sprawiało, że czułem się wobec takiej osoby jak śmieć. I chyba tak się też musiałem zachowywać, bo w końcu te osoby się ode mnie odwracały, widząc jak bardzo skupiam się na własnej beznadziejności… Teraz znajduję się w identycznej sytuacji. Choć to tylko znajomość internetowa. Tym razem jednak próbuję walczyć sam ze sobą. Bo wiem, że jeśli znowu zacznę uciekać, to stracę kogoś niesamowicie wartościowego, do kogo przez 4 lata nie miałem nawet odwagi prywatnie zagadać. Dopiero ta osoba zrobiła to pierwsza. Mimo to, mnie nadal ciągnie w stronę autodestrukcji, bo wiem, że jestem tylko znajomością na odległość, a ten ktoś w każdej chwili może sobie znaleźć w realu kogoś milion razy lepszego ode mnie. I znowu mnie ciągnie, by od tej osoby uciec, zanim się jej znudzę.

Arche, zawsze tak było, że ilekroć poznałem kogoś fajnego, moje niskie poczucie własnej wartości sprawiało, że czułem się wobec takiej osoby jak śmieć. I chyba tak się też musiałem zachowywać, bo w końcu te osoby się ode mnie odwracały, widząc jak bardzo skupiam się na własnej beznadziejności… Teraz znajduję się w identycznej sytuacji. Choć to tylko znajomość internetowa. Tym razem jednak próbuję walczyć sam ze sobą. Bo wiem, że jeśli znowu zacznę uciekać, to stracę kogoś niesamowicie wartościowego, do kogo przez 4 lata nie miałem nawet odwagi prywatnie zagadać. Dopiero ta osoba zrobiła to pierwsza. Mimo to, mnie nadal ciągnie w stronę autodestrukcji, bo wiem, że jestem tylko znajomością na odległość, a ten ktoś w każdej chwili może sobie znaleźć w realu kogoś milion razy lepszego ode mnie. I znowu mnie ciągnie, by od tej osoby uciec, zanim się jej znudzę.

[Czarny Pan]

Niestety ludzie przychodzą i odchodzą nie koniecznie że byliśmy gorsi tylko tak po prostu, to normalne, nie możemy też nabyć sobie kogoś sympatii, muszą nas akceptować takich jakimi jesteśmy.

[sickman]

No tak, to tylko nasza, głupia potrzeba bycia dla kogoś kimś jedynym i wyjątkowym.

No tak, to tylko nasza, głupia potrzeba bycia dla kogoś kimś jedynym i wyjątkowym.

[shady]

Także tak mam. Bardzo często. Czuję się gorsza i już tak do tego przywykłam, że ja muszę czuć się gorsza. Potem właśnie pojawia się przekonanie, że jest tyle osób lepszych ode mnie, że po co ktoś ma sobie właśnie mną zawracać głowę. Przecież każdy ma lepsze zajęcia niż rozmowa ze mną, nie zasługuję na poświęcanie mi czasu. Zawsze towarzyszy mi takie poczucie, że mogłabym być lepsza, bardziej zaangażowana, ale nie umiem, a nawet jakbym była, to to poczucie pewnie wciąż by mi towarzyszyło.

[sickman]

Czasem udaje mi się to uczucie przezwyciężyć. Np. gdy uda mi się rozmowa z tą osobą, gdy oboje mamy dobry humor, chęć do żartowania, gdy nie ma żadnych nieporozumień między nami. Drobne nieporozumienia już powodują zachwianie pewności siebie. Do tego jeszcze złe wydarzenia z mojego realnego otoczenia — to one najbardziej sprawiają, że czuję się nikim. Wtedy mam ochotę uciec od tej osoby. Ale tak uciekłem już co najmniej kilkanaście razy, tracąc szansę na wartościowe znajomości, które mogłyby trwać do dzisiaj, gdyby nie moje zachowanie. Stąd dziś wiem, że to nie jest wyjście. Nie wiem tylko, co jest dobrym wyjściem.

<<< Dodano: 04-06-2017, 20:05 >>>

I znowu to samo. Znów mam ochotę uciec od tej osoby, w poczuciu bycia gorszym i niedopasowanym do niej. Choć wewnątrz tli się przekonanie, że gdybym tylko był normalny, mógłbym być z tą osobą na całe życie. Chyba pora je całkowicie zgasić, bo normalny nigdy nie będę.

Czasem udaje mi się to uczucie przezwyciężyć. Np. gdy uda mi się rozmowa z tą osobą, gdy oboje mamy dobry humor, chęć do żartowania, gdy nie ma żadnych nieporozumień między nami. Drobne nieporozumienia już powodują zachwianie pewności siebie. Do tego jeszcze złe wydarzenia z mojego realnego otoczenia — to one najbardziej sprawiają, że czuję się nikim. Wtedy mam ochotę uciec od tej osoby. Ale tak uciekłem już co najmniej kilkanaście razy, tracąc szansę na wartościowe znajomości, które mogłyby trwać do dzisiaj, gdyby nie moje zachowanie. Stąd dziś wiem, że to nie jest wyjście. Nie wiem tylko, co jest dobrym wyjściem.

<<< Dodano: 04-06-2017, 20:05 >>>

I znowu to samo. Znów mam ochotę uciec od tej osoby, w poczuciu bycia gorszym i niedopasowanym do niej. Choć wewnątrz tli się przekonanie, że gdybym tylko był normalny, mógłbym być z tą osobą na całe życie. Chyba pora je całkowicie zgasić, bo normalny nigdy nie będę.

[Namelost]

Ja tak mam, ale nie z powodu chłopaka, a raczej jego byłej. Chodzi z nami do jednej szkoły i cóż, mam wrażenie, że była 100000 razy lepsza jako dziewczyna. Uchodzi za bardzo ładną, do tego jest szkolną prymuską i stypendystką, tańczy, gra w gry komputerowe, ogólnie jest strasznie lubiana. Mój chłopak mówi mi, że jej nie cierpi i już od dawna nic do niej nie czuje, ale ja mam przed nią i tak straszny kompleks, tym bardziej, że raz w emocjach wygarnął mi, że wygląda lepiej niż ja. Co prawda potem to odwołał i przeprosił, ale chociaż to było dawno nie mogę o tym zapomnieć.

[Cappy]

Ja często tak mam. Nie wiem czy chodzi o moje urojenia czy o coś innego ale czuję się gorsza niż inni ludzie tylko dlatego, że czegoś nie umiem zrobić.