Wiek: 23 Dołączyła: 06 Cze 2016 Posty: 274 Skąd: Europa
Wysłany: 2016-08-12, 11:45
Jak wyglądała pierwsza wizyta?
Przyszłam z tatą, lekarz pytał o sytuację rodzinną, choroby itd. Potem wyprosił tatę i pytał mnie. Miliony pytań. Jak się czuję, jak długo się to utrzymuje, jakie mam kontakty z ludźmi itd. Stwierdził mniej-więcej, co mi dolega, przepisał leki, pokierował do ośrodka terapeutycznego i zlecił wizytę za 2 tygodnie. Także chyba w miarę dobrze.
What if I left and it made no sense
And you tell your friends and they hold your hands?
Wiek: 26 Dołączyła: 21 Sie 2016 Posty: 47 Skąd: zachodniopomorskie
Wysłany: 2016-08-21, 01:34
Pierwsza wizyta u psychiatry polegała na tym, że Pani pytała mnie o kilka ogólnych rzeczy (ile mam lat, czy jestem wdową, z kim mieszkam itp.), ale także o to, dlaczego zdecydowałam się na wizytę i co mi dolega. Generalnie nie wspominam tych wizyt miło, na szczęście po tej kobiecie udałam się prywatnie do innej, która znacznie bardziej mi przypasowała.
Niezbyt przyjemnie.Pytania, pytania, pytania, za dużo pytań.Po krótkim wywiadzie powiedział że muszę iść do szpitala psychiatrycznego.Oczywiście o autoagresji nie powiedziałem. Chciałem jak najszybciej stamtąd uciec.Zraziłem się na tyle że już chyba do innego nie pójdę.Chociaż wiem że nie poradzę sobie sam to aktualnie wole niszczyć się dalej niż się przełamać.
"Jak tu żyć? Kiedy iść nie mamy już dokąd i po co,
O czym śnić? Kiedy najgorsze koszmary przychodzą nocą"
Pierwsza i każda inna była naprawdę miła, a to za sprawą lekarki. Wizyta odbyła się na uniwersytecie w centrum obsługi studenta. Lekarka była młoda, bardzo miła i ciepła. Opowiedziałam jej wszystko płacząc. Wysłuchała mnie cierpliwie. Każdą wizytę wspominam pozytywnie.
Pierwsza moja wizyta była bardzo nieprzyjemna. Pojechałam do lekarza, z rodzicami, miałam wtedy 16 lata, czekałam w poczekalni 3h (prywatnie bez umawiania na godziny ). W poczekalni wszyscy zachwalali lekarza, że taki miły, wspaniały itd. Lekarz był kompletnym burakiem. Zadawał tylko pytania, o stan mojego zdrowia fizycznego i o choroby fizyczne, ani razu się na mnie nie spojrzał, wciąż był zapatrzony w biurko. Nie brał na poważnie tego co do niego mówiłam, miałam wrażenie, że wręcz kpił ze mnie i miał mnie totalnie gdzieś. Wciskał mi, że jak zacznę biegać, to moje życie zmieni się kompletnie i będę szczęśliwa. Wypisał receptę, bez większej wiedzy o moim stanie psychicznym. Powiedział jak dawkować leki, nie powiedział nic odnoście leków, jak działają, po jakim czasie zaczynają działać. Gdy zaczęłam pytać, dopytywać odnośnie leków, spojrzał się na mnie i powiedział "dziękuję, należy się 120 zł" (oprócz leków zapisał SSRI, zapisał mi leki "nasenne", których skutkiem ubocznym jest senność to chciał mi wcisnąć milion róznych suplementów). Najgorsze jest to, ze moi rodzice stwierdzili, że to mi tylko nie pasuje ten lekarz, i przez prawie rok mnie do niego ciągneli "bo to świetny psychiatra". A ja jako 16 letnia dziewczyna nic nie mogłam z tym zrobić.
Fantastyczne to było. Gość potrafił wysłuchać, zadawał dużo pytań, potem łączył fakty i zadawał jeszcze więcej, przywiązywał uwagę do szczegółów. Ja od razu otworzyłam się całkowicie, bo wiedziałam, że to moja ostatnia nadzieja i nie mogę zmarnować takiej szansy. Rozwiał wszystkie moje obawy i wątpliwości, odpowiadał na niekończące się pytania. Byłam uczuciowo zdystansowana (poza momentem, kiedy mówiłam o samotności - podał mi wtedy chusteczkę nawet), zdeterminowana na wykrycie i rozwiązanie problemu, miałam za sobą ocean autoanalizy i innych przemyśleń, więc sprawnie poszła pierwsza diagnoza. Przepisał jeden lek i wskazał, gdzie mogę szukać psychoterapeuty.
Skosił 100 zł ale nie mam zupełnie nic przeciwko. Niech bierze moje pieniądze - zasłużył.
Ja byłam i chodzę nie płacąc. Fakt, że muszę czasami trochę poczekać i nie poświęci mi nie wiadomo ile czasu, ale jest miła, sympatyczna. Ta pierwsza też była spoko. Jednakże i tak nienawidzę psychiatrów itp.
Prywatnie. Najpierw dostałam od mojego katechety (socjoterapeuty, swoją drogą) numer do jego kumpla - też zakonnika, psychologa. Potem ten psycholog również dał mi numer do swojego kumpla - psychiatry, który okazał się być aktualnie wojewódzkim konsultantem w dziedzinie psychiatrii, więc zupełnie przypadkiem uderzyłam od razu dość wysoko.
Może to rekompensata za okropną psycholog z gimnazjum.
Wiek: 42 Dołączył: 07 Mar 2017 Posty: 9 Skąd: dolnośląskie
Wysłany: 2017-03-08, 20:24
Moja pierwsza wizyta u psychiatry, prawdziwa wizyta była w szpitalu psychiatrycznym a dokładniej w klinice psychiatrii, gdzie miałem bardzo młodziutką lekarkę. Bardzo dobrze mi się z nią rozmawiało, ale później kiedy powiedziałem jej więcej o sobie to pamiętam że podeszła do mnie z ironią. Okazało się, że jestem bardzo wrażliwy na ironię i to mnie gubi w sytuacjach, kiedy spotykam takich ludzi na swojej drodze.Ogólnie rzecz biorąc miałem mieszane uczucia jeśli chodzi o pierwszą wizytę u psychiatry.
winyl napisał/a:
Chociaż wiem że nie poradzę sobie sam to aktualnie wole niszczyć się dalej niż się przełamać.
Skąd ja to znam. Z jednej strony chodzę na oddział dzienny, mówię o swoich problemach, które są stale niezmiennymi problemami, dotyczącymi samozniszczenia a mam takie wrażenie, że nikt mi nie pomoże ani nic, bo napięcie emocjonalne jest bardzo silne, które staram się niwelować.Ja też odnoszę wrażenie że wolę się niszczyć, bo wypowiedziane słowa na terapii grupowej nie wnoszą niczego pozytywnego do mojego życia. Mam swoje mechanizmy obronne przed stresem, które się ukształtowały, np. afonia szeptana, mówienie do siebie w bezgłosie.
Usunęłam zdublowaną treść. Zło.
Ostatnio zmieniony przez 2017-03-08, 22:36, w całości zmieniany 1 raz
Wiek: 34 Dołączyła: 18 Gru 2009 Posty: 10445 Skąd: świat
Wysłany: 2017-03-18, 09:40
Nie myślałam, ze dożyję chwili, gdy psychiatra poprosi mnie o przedstawienie dokumentacji leczniczej z poprzednich lat i poprosi o zrobienie badan krwi, ze wzgledu na problemy ze zdowiem somatycznym, by ewentualnie dobrać mi leki.
I to wszystko na NFZ.
Cud czy podpucha?
Przejęcie kontroli nad światem za pomocą łyżeczki i waty cukrowej
Na przypale, albo wcale - o tym będą musicale!
Jak widelcem kompot jesz.
Wiek: 25 Dołączył: 06 Mar 2017 Posty: 23 Skąd: śląskie
Wysłany: 2017-03-21, 20:07
Ludzie, od tygodnia myślę żeby się zapisać do jakiegoś psychologa i mam kilka pytań do was:
-ile się czeka mniej-więcej na wizytę przez NFZ?
-O co konkretnie będzie pytać?
-Ile trwa średnio taka terapia?
Jeff_the_dealer, co przychodnia to obyczaj - czas oczekiwanie może być różny. Ja czekałem kilka miesięcy. Pytać bedzie głównie o to Ci dolega i pewnie o jakies podstawowe informacje na temat Twojego zdrowia. Co do czasu trwania to raczej indywidualna kwestia.
Wiek: 34 Dołączyła: 18 Gru 2009 Posty: 10445 Skąd: świat
Wysłany: 2017-03-21, 22:26
Ryba napisał/a:
co przychodnia to obyczaj - czas oczekiwanie może być różny.
A ja 2 tygodnie. Absolutnie nie ma reguły.
Cytat:
-O co konkretnie będzie pytać?
O to z czym przychodzisz. Z kosmosu tego nie weźmie.
Pierwsza to taka bardziej konsultacyjna wizyta - zarysuje sobie ktoś Ty, co trzeba z Tobą zrobić i się dowiesz, co dalej.
Jeff_the_dealer napisał/a:
-Ile trwa średnio taka terapia?
Pytasz o sesję czy terapię ogólnie?
W innym temacie się dowiedziałam że masz NFZ-towską przydziałkę 45min./sesję
A w ogóle wiesz, że musisz mieć skierowanie?
Swoją drogą... tak trudno przejrzeć ten temat? Tak kwestia jest średnio wałkowana co 4 strony, nawet nie trzeba wertować całego.
Przejęcie kontroli nad światem za pomocą łyżeczki i waty cukrowej
Na przypale, albo wcale - o tym będą musicale!
Jak widelcem kompot jesz.
Pierwszą wizytę u psychiatry mam już za sobą. Pomimo, że wolałabym mieć mężczyznę za psychiatrę, nie było źle. Nawet powiedziałabym - było dobrze. Cały dzień starałam się nie myśleć o wizycie i zestresowałam się dopiero pod gabinetem. Gdy siedziałam w poczekalni, z pomieszczenia, do którego miałam wejść wyszła kobieta. Na około trzydziestoletnia. Nie uśmiechała się, dlatego bałam się, że będzie niemiła, jednak bardzo się pomyliłam. Potraktowała mnie serio, nie zbagatelizowała problemu. Wizyta trwała godzinę i 15 minut. Psychiatra zadawała pytania, ja odpowiadałam. Stwierdziła depresję. Pod koniec zapytała, jak widzę swoje leczenie, czy zgadzam się na leki. Ustaliłyśmy, że zapiszę się na terapię, jednak muszę iść po skierowanie do lekarza rodzinnego (na terapię chcę iść na NFZ), ponieważ widzi, że jest dużo kwestii do omówienia, natomiast leki to taka forma pomocy na teraz, dopóki tej terapii nie rozpocznę, no i dodatkowe oparcie w trakcie jej trwania.
Kwestię, którą będziemy rozpatrywać na następnej wizycie (za tydzień) jest sprawa mojej matury. Psychiatra zaproponowała - jeśli naprawdę nie czuję się na siłach - wystawienie zaświadczenia o niemożliwości przystąpienia do tego egzaminu w pierwszym terminie. Jednak obie mamy się nad tym dobrze zastanowić, a ja dodatkowo mam za zadanie zapytać w szkole, jak dokładnie ma takie zaświadczenie wyglądać.
Podsumowując, jestem zadowolona z przebiegu wizyty. Nie żałuję, że się zgłosiłam po pomoc, chociaż nadal jakoś wypieram ze świadomości to, że jednak jest mi coś poważniejszego, skoro specjalista nie powiedział "nic ci nie jest, marsz do domu".
). W poczekalni wszyscy zachwalali lekarza, że taki miły, wspaniały itd. Lekarz był kompletnym burakiem. Zadawał tylko pytania, o stan mojego zdrowia fizycznego i o choroby fizyczne, ani razu się na mnie nie spojrzał, wciąż był zapatrzony w biurko. Nie brał na poważnie tego co do niego mówiłam, miałam wrażenie, że wręcz kpił ze mnie i miał mnie totalnie gdzieś. Wciskał mi, że jak zacznę biegać, to moje życie zmieni się kompletnie i będę szczęśliwa. 
Byłam uczuciowo zdystansowana (poza momentem, kiedy mówiłam o samotności - podał mi wtedy chusteczkę nawet), zdeterminowana na wykrycie i rozwiązanie problemu, miałam za sobą ocean autoanalizy i innych przemyśleń, więc sprawnie poszła pierwsza diagnoza. Przepisał jeden lek i wskazał, gdzie mogę szukać psychoterapeuty.
