[Panix]

Fachowo Twój problem to agrofobia. Jeśli psychiatra stwierdzi, że zmyślasz i jesteś leniwa to kij mu w oko, wiesz przecież, że to nie jest prawda. Spróbuj u innego lekarza, najlepiej do skutku aż poczujesz się zadowolona z wizyty. Czasem trzeba długo próbować by trafić na dobrego specjalistę.

[MalaMi]

Też miałam ten problem że przez 3 miesiące nigdzie nie wyszłam i dalej trudno mi gdzieś wyjść ale czasem wychodzę.

[ Komentarz dodany przez: Lewe: 2017-01-25, 22:58 ]
Proszę, postaraj się pilnować prawidłowej pisowni i stosuj polskie znaki.

[Niedotykalna]

Artemisia, bywasz tu jeszcze? Co u Ciebie?

[Exmit]

Coraz większy problem sprawia mi wychodzenie z domu. Gdy jadę na zjazdy do szkoły to już kilka dni wcześniej nie potrafię wytrzymać. Okropny stres i nerwy. Od zawsze takie rzeczy mnie stresowały, ale czuję, że jest coraz gorzej. Najgorsze jest to, że gdy już jestem poza domem to jakoś daję radę i wyglądam na dość pewnego siebie, ale przed wyjściem okropnie się czuję. Te przełamanie się jest najtrudniejsze. Swojego czasu było u mnie tak źle, że codziennie rano, przed szkołą wymiotowałem ze stresu. Nie wiem, ale czuję, że coraz bardziej się izoluje. Po prostu boję się wychodzić już z domu

Coraz większy problem sprawia mi wychodzenie z domu. Gdy jadę na zjazdy do szkoły to już kilka dni wcześniej nie potrafię wytrzymać. Okropny stres i nerwy. Od zawsze takie rzeczy mnie stresowały, ale czuję, że jest coraz gorzej. Najgorsze jest to, że gdy już jestem poza domem to jakoś daję radę i wyglądam na dość pewnego siebie, ale przed wyjściem okropnie się czuję. Te przełamanie się jest najtrudniejsze. Swojego czasu było u mnie tak źle, że codziennie rano, przed szkołą wymiotowałem ze stresu. Nie wiem, ale czuję, że coraz bardziej się izoluje. Po prostu boję się wychodzić już z domu

[L.M.]

Odkopię.
Cała aktualna sytuacja przypomina mi, jak przesiedziałam na oddziale zamkniętym (nie psychiatryk) 3 miesiące. Oczywiście nie mogąc wyjść, rozmawiając z bliskimi przez domofon. I gdy przyszedł czas wyjścia, ostatnie dwa dni nie mogłam spać i chodziłam nerwowo po oddziale, a po opuszczeniu go jeszcze przez jakiś czas miałam problem z wyjściem na zewnątrz, a otwarta przestrzeń wydawała się dziwna.
Teraz też większość z nas wychodzi z domu znacznie rzadziej, a telewizja i internet sieje panikę. Czy juž czujecie problem?

[takajakinne]

L.M., ja nie czuję, bo prawie nie wychodzę na co dzień. Teraz jeszcze mniej, bo mój Men robi zakupy, także mi to mega odpowiada. Chociaż bywa że się duszę. Ale to z natłoku bodźców wokół mnie. Bo jakby nie patrzeć, izolacja zamknęła wszystkich w domu. Bywałam w nim sama. Teraz wciąż z wszystkimi...

[Euphoriall]

U mnie lęk budzi ta otwarta przestrzeń teraz. Chodzę codziennie do pracy i te pustki mnie przerażają.

Mam wrażenie, że ludzi jak już powyłażą na ulice, to będziemy mieli pandemię chorób psychicznych, bo nie będzie wiadomo jak się po mieście poruszać.

[takajakinne]

Ja się za to boję ludzi za oknem. Zawsze tak było. Teraz wyludnienia nie widzę, bo jestem w domu ciągle. A za oknem wciąż defilady. Także dla mnie bez różnicy. Aż żałuję, że nie pracuję i nie widzę pustki....

[księżycowa]

W obliczu ostatnich wydarzeń obawiam się powrotu do "normalnego" wychodzenia. Odzwyczaiłam się od kontaktu z masami ludzkimi wszedzie dookoła i obawiam się, że idąc na matury spanikuję. ?Boję się nie samych ludzi, a ocen. I w świetle mojej obecnej sytuacji mam dość racjonalne poczucie zagrożenia, nie wiem jak je załagodzić.