Mają meldować się jako „spedaleni skurwiele”. Esesmani codziennie spluwają im w twarz. „Ciepli” zostawiani są nago na mrozie, by „ostygli” - są bici, najczęściej po jądrach, zanurzanych wcześniej we wrzącej wodzie. Do odbytu wkłada się im miotły. Wielu tortur nie przeżyje. Dlatego jedyną metodą, by przetrwać, jest romans z obozowym strażnikiem.
Heinz Heger ma 22 lata, pochodzi z przykładnej, katolickiej rodziny, studiuje na prestiżowej uczelni w Wiedniu. Ma jasne blond włosy, niebieskie oczy, dobrze wyrzeźbione ciało. Może uchodzić za wzór aryjskiej rasy. Może, ale nie uchodzi, bo Heinz jest gejem...
W obozie w Sachsenhausen więźniowie oznaczani są kolorowymi trójkątami. Najgorszy jest żółty – noszony przez Żydów; potem brązowy – Romów; i różowy – gejów. Grupy przeznaczone do likwidacji w pierwszej kolejności. Trójkąty różowe są większe od pozostałych o dwa centymetry, by już z daleka można było rozpoznać „pedalskie świnie i dupojebców” – relacjonuje Heinz Heger w książce, którą napisał przeszło 20 lat po ocaleniu. W Polsce właśnie ukazuje się jej pierwsze tłumaczenie pod tytułem „Mężczyźni z różowym trójkątem”.
Pod koniec 1938 r. Heinz znajduje wielką miłość: Fred, syn wysokiego dygnitarza nazistowskiego, obiecuje zostać z nim na zawsze. „Zawsze” trwa do marca 1939 r. do godziny 14, dopóki po Heinza nie przychodzi gestapo.
„Jesteś pedałem, homoseksualistą, przyznajesz się?” – zaczyna przesłuchanie funkcjonariusz SS. Na zaprzeczenie Heinza krzyczy: „nie kłam, ty pedalska świnio!”, pokazuje zdjęcie z obejmującym go partnerem i podsuwa do podpisania zeznanie. Heinz zostaje skazany na podstawie paragrafu 175, zakazującego „utrzymywania seksualnego współżycia z osobą tej samej płci”. Po błyskawicznym procesie trafia do więzienia na pół roku, ale wyrok zostaje przedłużony i chłopak przez kolejne pięć lat nie wychodzi z obozów koncentracyjnych. Ma szczęście, że żyje. Z kilkunastu tysięcy homoseksualnych więźniów, oznaczanych różowym trójkątem, ponad połowie nie udało się przetrwać nazistowskich represji.
Najniższa kasta
„Pedalską bandę” najczęściej bije się po jądrach lub wkłada je do wrzącej wody. Chętnie wykorzystuje się ją do eksperymentów medycznych - pod pretekstem leczenia „choroby”. Geje podejrzewani o masturbację spać mogą tylko z rękami na kocu. „Żeby nie uwodzili”, nie mogą rozmawiać ze współwięźniami. – Byliśmy w obozie najniższą kastą – wspomina Heger.
Mężczyźni z różowym trójkątem na rozkaz Heinricha Himmlera mają zostać „wyleczeni” z homoseksualizmu za pomocą regularnych wizyt u prostytutek. Raz w tygodniu wysyłani są w tym celu do puffu, obozowego burdelu, w którym „ochotniczo” pracują Polki i Niemki – zwykle zwodzone przez nazistów obietnicą szybszego wyjścia na wolność. W burdelach są specjalnie wywiercone dziury w ścianach, by kapo mogli podglądać i mieć pewność, że geje uprawiają seks z kobietami.
Pod koniec 1943 r. Himmler wydaje też rozporządzenie w sprawie „wytępienia wynaturzeń seksualnych”, wedle którego każdy, kto podda się kastracji, pod warunkiem dobrego sprawowania zostanie zwolniony z obozu. Niektórzy zawierzają obietnicom i poddają się operacji, ale nie trafiają do domu, tylko do karnej dywizji SS na froncie wschodnim, gdzie większość z nich umiera.
Kochanek z homobaraku
Dlatego, żeby „życie w obozie stało się znośne”, najlepiej wdać się w homoseksualny romans z kapo. Ci proponują więźniom w zamian za „przyjaźń i przysługi” bezpieczeństwo od obozowych tortur. Dzięki seksualnym relacjom, geje dostają lżejsze prace i dodatkowe racje żywności. W obozie we Flossenburgu lokuje się ich w specjalnych „homobarakach”. Nowo przybyłym kapo uważnie się przyglądają, wybierają sobie najlepszych kochanków. Zdarza się, że strażnicy rywalizują o względy młodych i są o nich zazdrośni, ale oficjalnie o związkach strażników z gejami nie wie nikt.
W książce Hegera pojawia się też wątek polskich homoseksualistów – przybywając do obozu, zaraz zostają wybrani na kochanków kapo. Są przystojni i młodzi – mają po 16-20 lat. Ponoć szybko stają się „bezczelni” wobec innych więźniów i wykorzystują swoją uprzywilejowaną pozycję. Mają jednak problemy - nie znają niemieckiego, więc geje z Austrii i Niemiec wciąż są strażnikom potrzebni.
Bez prawa do renty
Trauma tych, którym udało się przetrwać, nie kończy się po wyjściu z obozu. Po wojnie ocaleni ukrywają się i milczą. Choć rodzina i sąsiedzi wiedzą, nikt ich o obóz nie pyta. Są nie tylko wykluczeni z opowieści, ale nie mają też prawa do zadośćuczynienia i renty.
Paragraf 175 obowiązuje w Niemczech do końca lat 60. (w NRD – jeszcze dłużej). Do tego czasu na jego mocy wciąż skazuje się mężczyzn za związki jednopłciowe. Relacja podpisana pseudonimem Heinz Heger powstała w latach 1967-68. Jest przełomowa – pierwszy raz w historii były więzień oznaczony różowym trójkątem zabiera głos. Mężczyzna naprawdę nazywa się Josef Kohout, jego opowieść spisuje przyjaciel Johann Neumann, który z czasem uzupełnia ją i doprowadza do wydania. Zajmuje mu to 4 lata – wcześniej żadne wydawnictwo nie chce mieć u siebie „Mężczyzn z różowym trójkątem”.
Okay, whatever, one man's trash is another man's treasure
Artykuł jak i sama książka zapewne warte przeczytania. Jak można tak traktować ludzi 
(
