Wiek: 29 Dołączył: 14 Sie 2014 Posty: 747 Skąd: pomorskie
Wysłany: 2014-08-18, 17:43
Boże, wreszcie ktoś rozumie moje smuty przy komputerze, kiedy po raz pierwszy to czytałam ;________________________; Ok, nie lubię dzieci, ale ten chłopiec wyjątkowo zagarnął moje serce.
Parę dni temu, jak wstawałem rano w łóżka podwinęła mi się lekko nogawka od bokserek. Córka zauważyła ślady na udzie po papierosach i zapytała co to za kółka. Zacząłem jej wmawiać, że jej się wydawało, że tam nic nie ma, ale ona uparcie obstawiała przy swoim, że coś widziała i chciała mi udowodnić. Na szczęście uwierzyła, że to tylko brudne i to nic takiego. Ma 3 i pół roku.
Moja młodsza siostra (obecnie 12 lat) gdy zobaczyła całkiem niedawno ślady na ramieniu zapytała czy to od paznokci, bo mam zawsze bardzo długie. Nie wiem czy spytała poważnie, ale ostatnio starała się dopytać czy już mi znikły te ślady... Skłamałam, że tak.
Wcześniej jakieś może dwa lata temu, gdy zobaczyła moją pociętą nogę przy kostce, gdy było już ciepło uwierzyła w to, że odparzyłam tak nogę od glana...
Nie wiem czy jest aż tak naiwna, czy nie chce do końca tego wiedzieć. Pomimo wszystko nic nie mówi rodzicom gdy zobaczy jakiś ze śladów.
Nina, wydaje mi się że wie o tym... Kiedyś gdy moi rodzice jeszcze o tym wiedzieli i czasem mówili na głos, nawet mimowolnie udało jej się słyszeć o tym. Po za tym na jej facebooku niektóre koleżanki zaczęły już wchodzić na stronki o pseudodepresji (nie mam pojęcia jak to inaczej nazwać), gdzie pełno jest o tym wzmianek. Boję się, że ona też się kiedyś za to chwyci. Ja w jej wieku właśnie zaczęłam swoją "przygodę" z tym.
Wiek: 25 Dołączyła: 13 Lut 2014 Posty: 263 Skąd: Polska
Wysłany: 2016-05-06, 23:50
Pennyroyal Tea, pewnie, że zawsze istnieje taka ewentualność, że twoja siostra zacznie się okaleczać, ale znając problem z autopsji masz szansę szybko to dostrzec i zareagować. Nie martw się na zapas.
In the back of my mind, you died
In the back of my mind, I killed you
And I didn't even regret it
Sytuacja blizny-dzieci
Dzisiaj na treningu łuczniczym miałam dość krępującą sytuację. Dwoje mniej więcej 10-latków rozmawiało ze sobą obok mnie, podczas gdy ja strzelałam. Chłopak pochwalił się koleżance ile już serii strzelił. Mamy taki zwyczaj że robi się kreskę długopisem na przedramieniu gdy zrobi się jedną serię (czyli jakby kolejkę). I jego oznaczenia wyglądały właśnie jakby sobie blizny narysował, i żartował że to prawdziwe rany. A ta dziewczynka, z którą gadał, pokazała na moje ręce. Chłopak zachłysnął się i zaczął śmiać, że "Ej, ona się cięła". Dziewczyna zapytała dlaczego, powiedziałam, że to skutek uboczny choroby. A ten chłopiec się śmiał. Ja wiem, że są młodzi, że nie rozumieją. Ale strasznie mnie to zdołowało. W sensie... ubodło mnie to. Chyba za dużo wymagam od dzieci. To było strasznie nieczułe.
Wiek: 31 Dołączyła: 21 Lut 2013 Posty: 85 Skąd: świat
Wysłany: 2016-11-14, 20:17
Byłam Au Pair czyt. mieszkałam z rodziną i opiekowałam się ich dziećmi. Dziewczyna (2) i dwóch chłopców (4 i 6). Chłopcy któregoś razu siedzieli ze mną w kuchni jak gotowałam obiad, poparzyłam się i oni jak to dzieci z ciekawości zaczęli gapić się na poparzoną rękę. Poparzenia nie było widać ale było widać blizny, zapytali co to odpowiedziałam że to od poparzenia i temat się skończył. Jak już ktoś pisał moim zdaniem małym dzieciom nie powinno się mówić, im jakakolwiek odpowiedź wystarczy, oczywiście nie zdawkowa. A starszym hmm chyba lepiej usiąść i spokojnie wytłumaczyć co, jak, dlaczego. Pozwolić zadawać pytania żeby same nie szukały więcej informacji bo to się może nieciekawie skończyć.
[ Komentarz dodany przez: kelpia: 2016-11-14, 20:19 ] Zwróć większą uwagę na polskie znaki.
Ostatnio zmieniony przez emilyrose 2016-11-14, 20:26, w całości zmieniany 1 raz
Dzieci małe dziwnie się patrzą. No i pytają się mamusi dlaczego ta Pani ma takie "rączki". Ogólnie nie miałam takiej sytuacji. Moi bracia wiedzą, że się cięłam. Jak zobaczą coś od razu jakieś komentarze padają, ale podchodzę do tego z dystansem i tylko się śmieje lub mówię, że mnie zaswedziało. Ewentualnie, jak było ciepło mówiłam, że wpadłam pod kosiarkę. Bracia obecnie mają 14 i 17 lat. Kiedy się dowiedziali mieli po 12 i 15 lat. Młodszy mnie wkurza. Nie umie w ogóle się zachować ale to nic dziwnego. Bo przecież nie wychodzi właściwie z domu, jak przyjdzie ze szkoły. Zero kontaktu z ludźmi i nikt mu nie wytłumaczy, że tak się nie mówi itd. Starszy brat unika zazwyczaj rozmowy, czy coś. Jest z tych cichych co nic nie mówią.
Pamiętam, jak młodszy nazwał mnie wariatką i mówił, że leków nie wzięłam, byliśmy wtedy u rodziny daleko... Ja po prostu zaczęłam go gonić, a on zaczął tak krzyczeć niby dla zabawy i w ogóle. No, ale nikomu do śmiechu nie było. Ja udawałam, że się z tego śmieje. Nie żeby mnie to w jakiś sposób uraziło. Po prostu nie powinien się tak zachować.
Wszystkie blizny po autoagresji znajdują się pod ubraniem (np. uda, ramiona). Zadbałam o to, by nie dowiedziało się zbyt wiele ludzi i bym mogła uchodzić za normalną. Gorzej jest ostatnio, gdy większość prawej ręki pokryły paski po oparzeniach z pracy. Wtedy mówię dzieciom lub nawet dorosłym "zawsze chciałam zostać zebrą!". I zawsze działa. Rozluźnia atmosferę. A najzabawniejsze, że czasem znajomi proszą mnie by zebra pokazała swoją rękę ich znajomym i się śmieją. Dobra zabawa, ma zamiłowanie do piecyka. Bo to wszystko takie "przypadkowe". No dobra. Pierwsze były, teraz już korci.
"Człowiek w ogóle tak potrafi: zastąpić realne iluzją. I żyć w całkowicie wymyślonym świecie.
To w zasadzie przydatna cecha"
Ciocia, niezdara, spadła z roweru i wylądowała w krzakach! Ciocia musi bardziej uważać na tym rowerze...
Bajka o kotku też działała, ale dzieciaki coraz starsze, rozumniejsze i nie wiem jak to będzie wyglądać w przyszłości.
