[antymon]

Ostatnio doszłam do wniosku, że moje życie to swego rodzaju pasmo porażek. Napisałam nawet, mam do wyboru - żyć i tylko przegrywać, lub nie żyć. Tak na prawdę niewiele jest w nim sukcesów i rozwiązań po mojej myśli. Trochę też biję do tego co pojawiło się podczas dyskusji w temacie 'strach przed wakacjami', gdzie wielu userów opisywało odpychanie swojej osoby przez grupę rówieśniczą.

Rozumiem, że upadki zawsze się zdarzają i należy się z tym liczyć, że każda próba jest obarczona ryzykiem. Ale co wtedy, gdy każda próba w każdej dziedzinie z tych dla nas ważnych, za każdym razem spotykamy tylko kłody pod nogami i błoto upodlenia.

Nie tłumaczcie mi tylko, że ktoś musi przegrać, by ktoś mógł wygrać. Bo statystycznie na n prób przynajmniej kilka (ok. 20%?) powinno zakończyć się sukcesem.
W moim przypadku dochodzi też wariant przeszkadzający, czyli wpojone u podstaw dzieciństwa niskie poczucie wartości i regułę, że dostaję się to co na co się zasługuje (co w tym przypadku, jest mieszanką śmiertelną).

Próbowałam też to przerobić na terapii, ale tak na prawdę - obserwuję tylko tendencję spadkową. Parę lat temu uważałam się za osobą dobrą (empatia), może nie utalentowaną, ale nie super głupią - teraz coraz częściej w imię pojęcia Karmy, zaczynam uważać, że zawsze miałam zawyżone poczucie wartości.

I niby proste pytanie - jak żyć, pomimo niepowodzeń. Ale mnie zupełnie paraliżujące i obezwładniające.

[Arya]