Można można. Najstraszniejsze w człowieku jest to, że jest w stanie przyzwyczaić się do absolutnie wszystkiego.
Dokładnie. Po jakimś czasie przestajemy zauważać, że jesteśmy sami. Jakbyśmy zapominali. Po co spotykać się z ludźmi? Po co iść do siostry? Nie mam takiej potrzeby. Przyzwyczaiłam się...
Wiek: 28 Dołączył: 07 Mar 2015 Posty: 459 Skąd: śląskie
Wysłany: 2015-04-10, 22:45
Nawiązać fajną relację to dla mnie żaden problem. Problem to wyjść z nią poza uczelnię. Mam coś w rodzaju poczucia humoru, jestem też o wiele mniej nieśmiały niż jeszcze w liceum. Nic to jednak nie daje. A wiecie czemu?
Bo w tym wieku, 20 i więcej, większość ludzi posiada już swoje stałe, zabetonowane towarzystwo. Co się będziemy czarować, po prostu przesrałem ten moment, w którym poznawało się najlepszych ludzi. Byłem niestały, często zmieniałem grono i teraz dostaję za to po pysku. Z liceum został mi kontakt (bardziej wirtualny) z 2 osobami, ale czy mogę nazwać ich przyjaciółmi? Kolega poznany jeszcze w gimbazie, ale jest to typ domatora, ciężko go gdzieś wyciągnąć. Druga to bardzo dobra koleżanka, ale tu kapa z czasem, bo ona ma na głowie studia, szkołę policealną i prawdopodobnie wkrótce wychodzi za mąż.
Mówi się, że najlepszy czas na przyjaźnie to studia, ale najwyraźniej chodzę na dziwną uczelnię. Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że w ciągu pół roku były 2 imprezy?
Mówi się, że najlepszy czas na przyjaźnie to studia, ale najwyraźniej chodzę na dziwną uczelnię. Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że w ciągu pół roku były 2 imprezy?
Przez 5 lat studiów nie byłam na ani jednej imprezie. Po prostu mnie nie zapraszali. A mimo to ze studiów mi została jedna znajomość. Pozostałe, już spoza uczelni, też nawiązałam, kiedy byłam studentką. Przyjaźni nie mierzy się imprezami.
Mówi się, że najlepszy czas na przyjaźnie to studia, ale najwyraźniej chodzę na dziwną uczelnię. Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że w ciągu pół roku były 2 imprezy?
I uważasz, że tylko na imprezie możesz poznać nowych ludzi?
Wiesz, od dwóch lat studiów nie nawiązałam żadnej bliższej relacji na studiach, raczej nie przepadam też za chodzeniem na imprezy. Jakoś jednak tak wyszło, że w tym czasie poznałam nową paczkę znajomych, chłopaka i kolejnych znajomych.
Zmierzam do tego, że jest mnóstwo miejsc, w których możesz kogoś poznać - internet, różne spotkania związane z tym, czym się interesujesz... Zdarzyło mi się nawet zacząć znajomość od tego, że przypadkowa osoba podeszła do mnie na ulicy.
To nieprawda, że w tym wieku większość ludzi ma już ugruntowane grono znajomych. A Ci, którzy takie mają, na pewno chętnie przyjmą nowe osoby do siebie, jeśli tylko je polubią.
Wiek: 28 Dołączył: 07 Mar 2015 Posty: 459 Skąd: śląskie
Wysłany: 2015-04-11, 11:18
Sorki, wydaje mi się, że zatrzymaliście się na imprezach, jakby to było słowo-klucz. Nigdy nie miałem na myśli przyjaźni jako wspólnego uchlewania się do nieprzytomności. To, czego szukam to wzajemność, nie interesują mnie jednostronne układy z ludźmi. Żadne obraźliwe słowo nie pogrąża mnie tak, jak olewanie. To czego szukam, to wzajemne spotkania, albo chociaż głupie odezwanie się, czy u mnie wszystko ok. Gdy dążę z kimś do rozwinięcia znajomości i nie widzę efektów, to odpuszczam, nie chcę się narzucać.
Żebyście mnie źle nie zrozumieli, nie liczę na to, że będę znany, duszą towarzystwa którą wszyscy lubią i pragną kontaktu ze mną. Wiem, że nie zawsze ktoś ma czas dla mnie. Ale żeby nie dostawać minimum uwagi choć od paru osób? Strange... Zupełnie nie wiem co dalej z tym robić. Zostawić ich wszystkich i być totalnie sam? Czy może dalej próbować rozwijać znajomości naiwnie licząc że coś się zmieni?
PanFoster napisał/a:
Jak wyglądają imprezy Twoim zdaniem? Domówki, wspólne pójście do klubu, karaoke w pubie?
Domówki, ogniska, może jakieś koncerty od czasu do czasu... Nigdy kluby, byłem kilka razy i stwierdziłem, że to najgorsze miejsce na nawiązywanie relacji.
Ja nie wiem... chyba przyzwyczaiłam się do samotności. Tak się da? Po prostu nie przeszkadza mi to...
Można można. Najstraszniejsze w człowieku jest to, że jest w stanie przyzwyczaić się do absolutnie wszystkiego.
A może ktoś podać szczegóły, po jakim czasie doszło u niego do przyzwyczajenia? Tylko raz w życiu miałam kontakt z osobą z którą dobrze mi się rozmawiało, niestety związały się z tym tylko trzy rozmowy, które dobrze wspominam. Tak w dzieciństwie, jak i teraz, wciąż mam przez to myśli samobójcze, chęci samookaleczenia aż wreszcie brak motywacji.
I to właśnie moje pytanie, jak się uwolnić choć częściowo od tej potrzeby, jak zastąpić zrozumienie czymś innym? Jak wy sobie radzicie?
I to właśnie moje pytanie, jak się uwolnić choć częściowo od tej potrzeby, jak zastąpić zrozumienie czymś innym? Jak wy sobie radzicie?
Można się skupić na sobie i zaopiekować się samym sobą. Wysłuchać siebie, spędzać z samym sobą dużo czasu i postarać się zrozumieć, jakie reakcje i mechanizmy Tobą kierują. Wsłuchując się w siebie, jest łatwiej się uwolnić od tej potrzeby posiadania towarzystwa.
Tyle, że... myślę, że na pewno nie zastąpi to w pełni obecności drugiej osoby obok, jedynie może zmniejszyć to uczucie pustki i samotności.
Dołączyła: 30 Sie 2015 Posty: 112 Skąd: małopolskie
Wysłany: 2015-10-30, 23:18 Samotność w przyjaźni
Może mój temat brzmi naprawdę śmiesznie, ale jednak jest to dla mnie problem, o ktorym chciałabym z Wami porozmawiać. Może ktoś z Was również tego doświadczył.
Mam przyjaciółkę ze szkolnych lat, która moim zdaniem naprawdę mi pomogła, wiele zniosła, gdy upadałam. Od dłuższego czasu jednak odczuwam wielką samotność, rozmawiając z nią. Odkąd ma problemy z miłością, widzę u niej wielką niedojrzałość, sama mam problemy sercowe i chciałabym, aby mi pomogła, pocieszyła, albo podpowiedziała coś, to ma tendencję do interpretowania wszystkich moich problemów według tego swojego. Odczuwam wielką pustkę, która sprawia, że moja samotność się pogłębia.
W sumie samotność w tłumie to dla mnie normalne, nawet w miejscu gdzie udaje jak najmniej i jak najbardziej jestem sobą, dalej pozostaję poza nawiasem, bo większość ludzi w moim otoczeniu jest za mało nienormalna, żebym czuł się z nimi normalnie. Jestem jestem akceptowany, ale w sumie ludzie kompletnie mnie na co dzień nie rozumieją, lub oglądają przedstawienie pokazujące to co chcą oglądać. To jak rozmowa ze ścianą, albo jak bycie atrakcja w zoo, czy cyrku, ani jedno ani drugie nie sprawia wrażenia przynależności do grupy.
