Wiek: 39 Dołączył: 28 Sie 2012 Posty: 990 Skąd: świat
Wysłany: 2013-09-03, 00:44 Po niemal 6 latach gehenny uciekła z niemieckiego burdelu
Nie wiem, nie potrafię zrozumiec dlaczego niektórzy są takimi bestiami. Jedyne co pozostaje, to przyjąc do wiadomości, że tacy ludzie istnieją.
Co ta dziewczyna zawiniła? Zachowała się nieodpowiedzialnie, owszem, ale wszyscy się tak czasem zachowujemy. Ona miała po prostu pecha.
Wiek: 31 Dołączył: 02 Cze 2013 Posty: 295 Skąd: Południe
Wysłany: 2013-09-03, 17:16
Gdzieś już czytałem podobny artykuł dlatego może czytało mi się to nieco łatwiej. Pierwsze skojrzanie do filmu ''Masz na imię Justine'', tylko w artykule opis jest bardziej brutalny, bestialski. Pytanie ile osób nieświadomie może wpaść w takie gówno, bo możliwe, że o wielu przypadkach nawet się nie słyszy i ciężko ocenić choćby statystycznie (choć to głupie) jakie jest ryzyko. W przypadku tej opisanej dziewczyny trwało to 6 lat, które poza tym, że minęło, zostawiło w jej głowie na pewno sporą traume. A to wszystko przez kilku skur*ieli, którzy nie zdają sobie sprawy jak przyczyniają się do spieprzenia komuś życia, w dosłownym znaczeniu.
Żadna rzecz zewnętrzna nie może uszczęśliwić
człowieka, który wewnątrz siebie
nie posiada szczęścia.
Ostatnio zmieniony przez Sadist 2013-09-03, 17:28, w całości zmieniany 1 raz
Gdzieś już czytałem ten artykuł. Dziennikarze to się raczej nie przepracowują.
RobertIslay napisał/a:
Ona miała po prostu pecha.
Nie zgodzę się z tym. Pecha, to można mieć jak się wejdzie w psią kupę. Dziewczyna zachowała się skrajnie nieodpowiedzialnie. Wyjazd do Berlina z ledwo co poznanym facetem, starszym od niej od kilka lat. Czy tylko na moim pulpicie wszystkie kontrolki świecą się na czerwono?
Żeby tylko nikt mnie źle nie zrozumiał. Jej historia jest przerażająca, a w ramach sprawiedliwości ten cały Rafał sam powinien wylądować za kratkami. Taki przystojniak, na pewno nie byłby tam długo sam.
Świat jest pełen zła i niesprawiedliwości, co więcej żyją w nim potwory w ludzkim ciele. Należy zawsze o tym pamiętać.
We are not your kind of people
...
We are extraordinary people
O tym samym pomyślałam czytając te lakoniczne zdania. Jakość kiepska jednak historia przerażająca.
Mimo wszystko, muszę się zgodzić ze stwierdzeniem, że nie jest to jedynie pech. Dziewczyna solidnie pomogła temu, co się stało. To, co przeżyła nie mieści się w granicach wyobraźni zwykłego człowieka. Wyjeżdżając jednak ot tak, i to z kimś obcym jest jak proszenie się o kłopoty.
Nie zostawić żadnej wiadomości, nie pytać "znajomego" o szczegóły, nie przedstawić go wcześniej nikomu... To było z jej strony nie tylko skrajnie nieodpowiedzialne, ale i głupie.
.
O tym samym pomyślałam czytając te lakoniczne zdania. Jakość kiepska jednak historia przerażająca.
Nie myślałabym o tym w ten sposób. Dziennikarze mają za zadanie nie pisać piękne literacko teksty, ale teksty, które się sprzedadzą. Jesteśmy wszyscy przebodźcowani (jest takie słowo?) - ciągle hałas, reklamy się uśmiechają z billboardów, radio, telewizor, internet, inni ludzie... To sprawia, że wyłapujemy tylko pobieżnie kluczowe elementy. Poza tym elektronika czyni człowieka bardziej leniwym (sama czasem się wkurzam, jak biorę książkę i nie ma w niej wyszukiwarki ;P). Oczekiwania czytelnika się zmieniają i statystyczny Kowalski (nie mylić z pingwinem Kowalskim) nie będzie się rozpływać nad elokwencją i erudycją dziennikarza, ale będzie oczekiwać lakonicznej wypowiedzi ze sporą dawką życiowego horroru. I to w tym tekście jest obecne.
A co do samego artykułu, to tak, była nieodpowiedzialna. Szkoda tylko, że nie jest powiedziane, czy rodzice jej szukali, czy podjęła jakieś kroki w kierunku ukarania sprawców...
Bardziej niż 'jaki potwór może kogoś sprzedawać' interesuje mnie odpowiedź na pytanie 'jaki potwór może kogoś tak kupować'. Dziesięciu dziennie! Przez 6 lat! I to były tylko trzy dziewczyny w jednym burdelu. To znaczy, że osoby, które wiedzą o takich miejscach i świadome sytuacji tych kobiet korzystają z 'usług', całkiem często możemy spotkać na ulicy. Możliwe, że z nimi rozmawiamy, wskazujemy im drogę, ustępujemy miejsca w tramwaju...
Oczekiwania czytelnika się zmieniają i statystyczny Kowalski (nie mylić z pingwinem Kowalskim) nie będzie się rozpływać nad elokwencją i erudycją dziennikarza, ale będzie oczekiwać lakonicznej wypowiedzi ze sporą dawką życiowego horroru. I to w tym tekście jest obecne.
Może i masz rację. Czytam dużo książek. Artykuły sporadycznie, jak ktoś poleci i tytuł mnie przyciągnie. Być może przez ten przeskok z literackiej elokwencji do tego typu faktów, ciężko mi się czytało.
W sumie nieistotne.
Chochlik napisał/a:
A co do samego artykułu, to tak, była nieodpowiedzialna. Szkoda tylko, że nie jest powiedziane, czy rodzice jej szukali, czy podjęła jakieś kroki w kierunku ukarania sprawców...
Też mnie to zastanowiło. Jeżeli szukali jej przez policję lub w jakikolwiek inny sposób to mieli niezłe wyzwanie. Ledwo znali imię chłopaka, nie wiedzieli jak wygląda.
A ona pewnie nic z tym nie zrobiła. Poszłaby na policję i nie wiedziałaby co powiedzieć. Ani gdzie była, ani kto jej to zrobił. Nie mówiąc już o tym, że pewnie się bała, że ją znajdą.
Chochlik napisał/a:
Bardziej niż 'jaki potwór może kogoś sprzedawać' interesuje mnie odpowiedź na pytanie 'jaki potwór może kogoś tak kupować'. Dziesięciu dziennie! Przez 6 lat! I to były tylko trzy dziewczyny w jednym burdelu. To znaczy, że osoby, które wiedzą o takich miejscach i świadome sytuacji tych kobiet korzystają z 'usług', całkiem często możemy spotkać na ulicy. Możliwe, że z nimi rozmawiamy, wskazujemy im drogę, ustępujemy miejsca w tramwaju...
Nie rozumiem, co za przyjemność jest wchodzić do pokoju, gdzie leży pobita dziewczyna i robić coś takiego. Nigdy nie będę w stanie tego zrozumieć.
Żaden przecież nie może być aż takim kretynem żeby choćby przypuszczać, że są one tam z własnej woli. Zwłaszcza słysząc krzyki, widząc łzy.
Potworem trzeba być chyba z natury.
I takich potworów nie tylko pewnie przepuszczamy w kolejce, mijamy na ulicy czy ustępujemy miejsca w tramwaju.
Być może chociaż raz w tygodniu zamieniamy z nim kilka słów w spożywczaku lub na klatce schodowej. Albo nawet gościmy na obiedzie, jako nowego chłopaka swojej koleżanki.
Nie wiem, jak żyć na takim świecie.
Wiek: 39 Dołączył: 28 Sie 2012 Posty: 990 Skąd: świat
Wysłany: 2013-09-05, 03:25
Naamah napisał/a:
Nie wiem, jak żyć na takim świecie.
Zwyczajnie: uświadomośc sobie, że ludzie są różni, w tym źli i pogodzic się z tym. Jaki masz inny wybór?
Naamah napisał/a:
Nie rozumiem, co za przyjemność jest wchodzić do pokoju, gdzie leży pobita dziewczyna i robić coś takiego. Nigdy nie będę w stanie tego zrozumieć.
Żaden przecież nie może być aż takim kretynem żeby choćby przypuszczać, że są one tam z własnej woli. Zwłaszcza słysząc krzyki, widząc łzy.
Potworem trzeba być chyba z natury.
To ich zniewolenie, ta bezbronnośc, jest pewnie czymś co jeszcze wzmacnia podniecenie u tych sk....
XOF,
Masz rację, chciałem w jakiś sposób zupełnie zdjąc z niej odpowiedzialnośc. Tymczasem ona, w świecie który nie jest zupełnie przyjaznym miejscem, zachowała się naprawdę głupio. Ja rozumiem popełnic jakiś błąd pod wpływem chwili - powiedzmy podjąc durny manewr wyprzedzania - ale ona miała dużo czasu żeby to przemyślec i wycofac się z tej idiotycznej decyzji.
