murango - 2012-07-16, 23:29 motherlode, czasami wiele razy musimy się cofnąć, zanim podejmiemy ostateczną decyzję i odkryjemy przed kimś prawdę. Uszy do góry  Na pewno kiedyś się odważysz
Anonymous - 2012-08-11, 15:30 Temat postu: Re: Myśli i rozmowa o tym z bliskimi
Wiedza ale nie robia sobie z tego nic. Mam wrazeie ze tylko na to czekaja
murango - 2012-08-11, 22:15
U mnie nikt nie wie, nikomu nie mówiłam. Może dlatego, że zawsze uważałam, że jakoś wytrzymam. Moje myśli nasilają się zwłaszcza jesienią, a pózniej znikają. Próbuję to jakoś wytrzymać. Euphoriall - 2012-08-12, 10:33
To chyba wiele osób tak ma. Taka depresja sezonowa. Anonymous - 2012-08-12, 15:51 ja też tak mam 
SoSad - 2012-08-12, 20:49 Nikt nie wie. Nikomu o tym nie mówię, a jeśli wspomniałam coś kiedyś, że niby w żartach to odpowiedź mojego słuchacza brzmiała "haha weź" no i tak to. kathika*** - 2013-02-06, 11:20 Mój mąż nie traktuje poważnie moich myśli samobójczych, chociaż to niekiedy sygnalizuję. Jemu się wydaje, że jak się ma dom, dziecko i osobę, która kocha to nie powinno się mieć takich myśli. A to wszystko nie jest takie proste... Jak ja mam mu mówić, że mam takie myśli, żeby mnie potraktował poważnie?Oddać mu wszystkie uzbierane tabletki i powiedzieć, że miewam niepokojące myśli? Sama już nie wiem... thnks - 2013-02-06, 12:19 kathika***, to jest straszne. Rozumiem bo mój facet były czuł się wręcz obrażony gdy chciałam się pociąć, nie powinno mi być źle bo mam chłopaka. Kata - 2013-02-27, 15:21 Nie mówię o tym głośno, ale "znajoma" pokazała mi fotografie osób po próbach (udanych, nieudanych) pracuje w mundurowce. Udane masakra  Szukanie zwłok na odcinku 1200 metrów... I całości nigdy nie znajdą. A próby nieudane? Ścięło facetowi nogi, przeżył I co mówi teraz? Cholera teraz to nie mam jak tego zrobić (przeżyć spotkanie z pociągiem?)
Jak się zbiorę w sobie, napiszę więcej o "moich problemach" w odpowiednim dziale. Przed znakami interpunkcyjnymi nie stawiamy spacji! | Nmh Schisma - 2013-02-27, 15:24 kathika***, może wyciągnij go ze sobą na jakąs terapie, może zda sobie wtedy z tego wszystkigo sprawę. Anonymous - 2013-02-27, 16:31 Kata, żadna próba nie jest pewna.. tak to już jest. A może to i dobrze. Może to jest dla nas nauczka. Ja z rodziną w ogóle o tym nie rozmawiam. Raz, przez telefon, najbardziej zaufanej siostrze się wygadałam, która mieszka w Irlandii To jest jedyna normalna osoba w domu, z którą można porozmawiać na moje problemy spokojnie, a ona jeśli nie rozumie powie to, tak samo jak było z moim jedzeniem: "Przykro mi, Nela, oglądałam program o bulimiczkach. Ale jakoś nie potrafię zrozumieć tej choroby. Przepraszam. Ale wiesz, że masz we mnie zawsze wsparcie" (tak na marginesie to jedyna osoba w rodzinie, która od początku wierzyła mi, że mam ED. No teraz już każdy wierzy, bo mają to na papierku, lekarz jest nieomylny  ). Czasem właśnie z nią - Kaśką pogadam. Ale rzadko zdarza się okazja, że możemy na osobności pogadać. Jak na skype to matka zawsze jest, przez telefon też matka jest przy mnie jak z nią gadam.. nie ma opcji. Jedynie jak przyleci raz na rok.. brakuje mi jej.
Wiedzą. Matka łkała, że mam wyzdrowieć, jedna siostra płakała, że mam się nie zabijać. Kaśka też płakała, gdy raz w nerwach powiedziałam za dużo. I jej płacz mnie ruszył. Tylko jej. Nie potrafię tego zrozumieć. Ale to jedyna osoba w rodzinie, której ufam.
Ja nic nie mówiłam, psycholog powiedziała matce, matka reszcie i tak to się po całej rodzinie rozniosło. Niewidzialny - 2013-02-28, 03:25 Moi bliscy nie wiedzą, bo ich nie mam. Nie mam komu powiedzieć o moich myślach samobójczych, sam jakoś w tym wszystkim siedzę. Schisma - 2013-02-28, 08:04
Jakbyś chciał się wygadać to śmiało.
Wiedzą. Matka na początku olewała sprawę, odbierała jako okres buntu. Brat trochę bardziej się przejmował kiedy widział ślady na moich rękach, albo jak widział mnie w stanie wskazującym na nietrzeźwość.
Pisałam już to w relacjach rodzinnych. Pewnej nocy wygarnęłam wszystko matce i od tamtej pory było wszystko jasne co się ze mną dzieje. Bratu nie mówiłam, Albo matka mu powiedziała, albo sam zaobserwował. Nigdy nie wnikałam. Anonymous - 2013-02-28, 08:31 Po wczorajszej rozmowie z Wami, jakoś "podniosłam się na duchu" - BO KTO? INTERESUJĘ SIĘ TYM CO CZUJĘ, postanowiłam spotkać się z przyjaciółką, którą unikałam dłuższy czas, powiedziałam jej,że myślę o samobójstwie. Była w szoku, przez chwilę siedziałyśmy w ciszy, później wydukała że nie spodziewała się tego po mnie, że w jej oczach(i podobno nie tylko w jej  ) jestem silną, ambitną osobą,że zawsze radziłam sobie ze wszystkim etc. A ja natomiast byłam pełna podziwu,że taką dobrą aktorką jestem i potrafię ten"ból" co we mnie siedzi skryć. Nie ukrywam, po rozmowie poczułam się ciut lepiej 
Anonymous - 2013-02-28, 11:09 Irmamuszenka, cieszę się. Pamiętam jak też kiedyś powiedziałam swojej "przyjaciółce" że próbowałam się zabić. Pamiętam, jak z autostrady pobiegłam do jej doomu (mieszkała niedaleko akkurat). Powiedziałam zszokowana, żeby zaprowadziła mnie do domu, bo się zabiję. Zaprowadziła mnie. Teraz nie poznaje mnie na ulicy. A ja jej ufałam. |
||||||||||||||||||||||
