Sweden - 2021-12-14, 11:08 kazuya, przestaje być magią, gdy spróbujesz przegadać swój problem, można się wtedy więcej dowiedzieć o sobie, ulżyć w dźwiganym ciężarze i może wpadnie pomysł jak sobie zdrowo poradzić z tym co zaprząta myśli. Można też spróbować leczenia farmakologicznego, które uspokaja natłok myśli. kazuya - 2021-12-14, 12:30 Sweden, farmakologii póki co nie chce na pewno. A co do terapii to owszem mogę pójść do znanej mi już terapeutki uzależnień porozmawiać i ona pewnie mnie przyjmie. Z tym że jak byłem u niej ostatni raz czyli jakieś 2 lata temu to mi powiedziała że z takim nastawieniem nie nadaję się na żadną terapię. A nastawienie mam dalej takie same więc raczej nic z tego by nie wyszło. Cappy - 2022-01-23, 20:08 Kolejny raz do niego wracam. Nie wiem dlaczego, sama siebie obwiniam, że on jest szczęśliwy. WhiteBlankPage. - 2022-01-24, 14:34
Winisz siebie za czyjeś szczęście? Zwykle przypisuje się sobie zasługi za coś takiego. takajakinne - 2022-01-24, 15:12 Cappy, po co wracasz do zajętego faceta? Inni wyginęli? Cappy - 2022-01-24, 16:22 takajakinne, WhiteBlankPage., P. był/jest moim najlepszym przyjacielem i to ja chciałam z nim być. Pewnie, że są inni, ale żaden nie dorównałby jemu. To trochę pokręcone. Z jednej strony cieszę się, że jest szczęśliwy z żoną i dzieciakami a z drugiej... to moja wina, że ją znalazł bo ja wyjechałam. Pewnie że są inni ale przed innymi nie umiem się otworzyć tak, jak przed nim. Nie potrafię nikomu dać tej szansy, przed nikim się tak otworzyć. Śugestia - 2022-07-11, 08:09 Chyba temat pasuje. Moje drogi z przyjaciółkami z podstawówki/gimnazjum rozeszły się, gdy ja poszłam do szkoły średniej w innym mieście niż one. Ogólnie one mieszkały bliżej siebie, częściej się spotykały, ale jakoś liczyłam, że nasza relacja się utrzyma. Pewnie była to obustronna wina, ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej próbuję zwalić winę na nie. Dlaczego? Ogólnie pandemia wszystko zakończyła. Napisałam wtedy na naszej wspólnej grupie, czy ich też zamykają. "Tak" i tyle. Rzuciły propozycje spotkania w ferie wcześniej, ale wtedy miałam bardzo ciężki czas w domu, gdzie wracałam z płaczem. One w ciągu całych ferii nie pisały, a ja walczyłam o "przeżycie". Zrobiła się ściana i w końcu żadna z nas więcej do siebie nie napisała. I pojawiły się sny. Bardzo dużo. Że są obrażone, że mi przykro, że to moja wina. Potem, że mi wybaczyły i następne, w których się kolegowałyśmy, Snów z tymi dziewczynami w ciągu tych kilku lat miałam bardzo dużo, dzisiaj też był. I chyba się tym obwiniam. Widzę ich życie na socjalach, pojawiają się myśli, że gdyby mi tylko bardziej zależało, to nadal byśmy się kumplowały. A potem kolejna myśl, że do nich nie pasuję. A potem kolejna, że jednak tak... Przy takim czymś pojawiają się następne natrętne myśli, już nawet niezwiązane z nimi, które walą moje poczucie własnej wartości. Jeden sen i robi się cała lawina. A najlepsze, że te sny wcale nie są już teraz smutne, tylko fajne, przygodowe, wesołe, żebym wiedziała, co straciłam. 
chiroptera - 2022-07-11, 10:15 Zawsze możesz zrobić reality check i zorganizować z nimi spotkanie. Zobaczyć, czy sny wynikały z lęku i niskiego poczucia własnej wartości czy podświadomie rzeczywiście odbierałaś od nich jakieś sygnały odrzucenia. Śugestia - 2022-07-11, 21:28 Och, chyba nie mam odwagi. 
Arashi - 2022-09-02, 22:55 Mam takie myśli cyklicznie. O ważnych dla mnie, ale utraconych znajomościach. Przywiązuje się do ludzi i gdy znajomość się kończy, długo to przeżywam. Zastanawiam się co się wydarzyło. Dlaczego. Jestem ciekawa co u nich słychać. Nostalgia, tęsknota. Dawną przyjaciółkę czasem podglądam na facebooku. Tak to ukryłam jej aktywność. Inna znajomość skończyła się nagle. Gwałtownie. Tu natręctwo mam bardziej intensywne. Aż wstyd przyznać ile to może trwać. |
||||||||
