Euphoriall - 2021-06-01, 13:39 Maze, nie robić nic. Im bardziej się będziesz na tym skupiać, tym bardziej będziesz to rozgrzebywać/przywoływać. Wydaje się mało pomocną radą, ale u mnie działa. Może u Ciebie też. Takie "zrywy" to niestety norma. Maze - 2022-07-13, 23:43 Minął ponad rok od mojego poprzedniego posta w tym temacie i mogę już w zasadzie być pewna, że to nie był niestety pojedynczy zryw. W miarę dobrze radzę sobie z napadami, staram się też jeść pełnowartościowe posiłki (tu już wychodzi różnie), ale tak wiele moich myśli kręci się wokół jedzenia i ciała... Mam już dość. Strasznie się tego wstydzę. Mam prawie 30 lat, z pozoru poukładane życie a w głowie bajzel i jaram się tym, że widać mi kości. Nie wiem czy kiedykolwiek się wyleczę z tego. atrophia - 2023-08-17, 10:31 Znowu czuję, że żywię się nienawiścią do siebie. Znowu brzydzę się tym jak wyglądam, bo znowu przytyłam. Rzucanie wyzwisk i płacz nad swoim wyglądem czy zachowaniami wpisują się w obraz każdego dnia. Wstydzę się spotykać z osobami, które znam, z którymi jestem blisko. Boję się komentarzy znajomych, rodziny, chłopaka, bo zwyczajnie wstyd mi za to, jak wyglądam. Jeszcze nie widziałam się z nimi bardzo długo, więc to, że zauważą jest nieuniknione. Może i nie każdy skomentuje, ale obsesyjnie czuję ich myśli na temat tego w swojej głowie. Nie umiem się wyrwać. I nie chcę całkowicie. Chcę jedynie zmienić napady ekstremalnego głodu, obżarstwo i wywoływanie wymiotów na drugą skrajność. Najlepiej taką jak wówczas, gdy miałam 13 lat. Nie znoszę tego jak aktualnie wyglądam. Wstyd mi. Wstyd mi. Wstyd mi przeogromnie. Maze - 2024-01-18, 18:01 Jakie to jest żałosne. I'm jestem starsza, tym bardziej żenuje mnie moje ED, głodówki, napady, fiksacje na punkcie jedzenia, wagi, wyglądu... Takie zachowanie przystoi nastolatce, a nie trzydziestoletniej babie, o Boże. |
||||||
