Anonymous - 2015-12-28, 15:23
Rommel popełnił samobójstwo samodzielnie wypijając truciznę. W alternatywie miał proces, kompromitację i prześladowanie rodziny, ale sam stwierdziłeś, że okoliczności nie mają znaczenia.
1 września 1939 roku cała Europa grupowo rozchorowała się psychicznie... ciekawy pomysł. Powiedz mi proszę jak tą chorobę nazywają psychiatrzy?
Walka o godne traktowanie więźniów politycznych jest dla Ciebie objawem choroby psychicznej... ciekawe... a powiesz mi jakiej konkretnie?
Poprosił aby zabito go zamiast innego współwięźnia. Sam poprosił. Sam chciał. Okoliczności, jak już wspomniałeś nie grają roli, sama chęć jest chorobą.
A co to ma wspólnego z tym czy jest to choroba psychiczna?
Jak już pisałam: Pacjenci proszący o śmierć zostali poddani terapii farmakologicznej antydepresantami, w skutek której tylko kilkanaście procent zmieniło zdanie.
Skoro choroba nie musi wpływać na decyzję to zaburzenia, w znacznie mniejszym stopniu zmieniające percepcję, tym bardziej. No i wciąż czekam na to źródło, w którym wyczytałeś, że każdy przypadek, w którym człowiek decyduje się na śmierć oznacza chorobę. Rozbitek - 2015-12-28, 15:37
To już Ty powiedziałaś.
Jakby każdy z Europy zabił jedną osobę, to by nie było wojny.
Zależy od użytych środków i o tych środkach właśnie mówię. Powiedziałem, że powinien się tym zająć psychiatra. Nie mam kompetencji by badać takie zachowania, zwracam tylko uwagę na fakty.
Nie mieszałbym okultyzmu w tą rozmowę. Chociażby ze względu na to że, to rozmowa religijna.
Gdzie terapia? Same antydepresanty rzadko przynoszą efekt, co zresztą widać, jednak w połączeniu z terapią osiągają wysoką skuteczność (sama farmakologia działa w pierwszym przypadku).
To już Ty wnioskujesz, że jest jeszcze trzecia opcja, a ja się nie zgadzam. Anonymous - 2015-12-28, 15:49
Przed chwilą twierdziłeś, że to oficjalne stanowisko psychiatrii.
A co to ma do tematu?
Czyli dopuszczasz taką opcję, że Bobby wcale chory nie był. To nowość i przeczy Twojej tezie.
Sam zacząłeś mieszać.
Przeczytałeś cały fragment, który Ci przesłałam? Tam jest odpowiedź.
Proszę o źródło, z którego czerpiesz informację o tym, że zaburzenia psychiczne wpływają na każdą decyzję i przez to każda decyzja osoby zaburzonej nie jest jej aktem woli, a manifestacją psychopatologii. No i ponawiam
A także na to, żebyś mi powiedział na jaką to tajemniczą chorobę psychiczną zapadli uczestnicy drugiej wojny światowej. Rozbitek - 2015-12-28, 15:57
Twierdziłem odnośnie czego innego. Czuję się urażony chcę przeprosin.
Nie wyrywaj moich wypowiedzi z kontekstu a wszystko stanie się jasne 
No pomyśl...
Dopuszczam, ale wcale tak nie sądzę.
Spytałaś, to odpowiedziałem, a dlaczego sam okultyzm prowadzi do samobójstwa, to już rozmowa na inny dział, ale nie jestem pewny czy mam na nią ochotę, bo trudno się z Toba rozmawia. Trzeba wszystko to samo powtarzać kilka razy, bo wyciągasz pojedyncze twierdzenia i je negujesz bez względu na kontekst.
Próbowałem, ale mój angielski jest na zbyt niskim poziomie, by zrozumieć cokolwiek.
Na przykład tutaj Anonymous - 2015-12-28, 16:15
No to zgubiłeś wątek, bo ja cały czas o tym samym pisałam.
Proszę powiedz jak kontekst Twojej wypowiedzi wpływa na jej inną treść.
No odpowiedz na pytanie. W myślach Ci nie czytam.
Czyli istnieją sytuację, w której podjęcie decyzji o własnej śmierci nie jest manifestacją choroby psychicznej?
O nic nie pytałam. Podałam jako przykład.
Podajesz mi link do artykułu o myślach samobójczych. Pytanie brzmiało: Proszę o źródło, z którego czerpiesz informację o tym, że zaburzenia psychiczne wpływają na każdą decyzję i przez to każda decyzja osoby zaburzonej nie jest jej aktem woli, a manifestacją psychopatologii. Drugie pytanie brzmiało: czekam na to źródło, w którym wyczytałeś, że każdy przypadek, w którym człowiek decyduje się na śmierć oznacza chorobę. Podany artykuł nie daje odpowiedzi na żadne z nich. Carrie - 2015-12-28, 21:58
Podpisuję się pod tym zdaniem, każdy powinien decydować o sobie. winyl - 2015-12-28, 22:01
Też się z tym zgadzam.Czasami śmierć może być wybawieniem. Axxie - 2016-01-02, 00:14 Jeśli o zdrową osobę chodzi - jestem absolutnie przeciw. Moje przyzwolenie znajdują tylko osoby w ciężkich, nieuleczalnych chorobach. Sama kwestia "kata" - bo inaczej nie nazwę osoby, która mogłaby przeprowadzić eutanazję zdrowemu człowiekowi - też jest dość trudna. Kto zgodziłby się przeprowadzać takie zabiegi? Dla mnie to najzwyklejsze samobójstwo, a tego raczej się nie popiera, no nie? To jest chyba pierwszy przypadek, w którym moje poglądy są zupełnie różne od poglądów Em. 
Anonymous - 2016-01-02, 00:30
Co masz na myśli mówiąc 'zdrową osobę'? Osoba chorująca na depresję zdecydowanie nie jest zdrowa.
Kraje, które zalegalizowały eutanazję albo wspomagane samobójstwo nie mają problemów ze znalezieniem osób do przeprowadzania takich procedur - takie osoby często postrzegają siebie jako ludzi, którzy przynoszą innym ulgę w cierpieniu.
Zawsze musi być ten pierwszy raz.
Anonymous - 2016-01-02, 00:33 Co do osób chorych, zdecydowanie uważam, że powinny mieć taką możliwość, a co do osób zdrowych, czy takie osoby chciały by się pozbawić życia? Nie jestem jakoś do tego przekonana. Evi - 2016-01-02, 00:37 Też jestem tego zdania, co Axxie. Depresja nie jest nieuleczalną chorobą, a ze schizofrenią ludzie normalnie żyją, jeśli biorą leki. Ilu z nas miało silne parcie na odebranie sobie życia, a po czasie stwierdzili, że żałują próby samobójczej? To, że ktoś czuje się źle i ma ochotę teraz się zabić, nie oznacza, że powinno być: okej, to chodź. Anonymous - 2016-01-02, 00:39 A jeżeli taki stan rzeczy jednak się utrzymuje pomimo terapii, brania leków? Anonymous - 2016-01-02, 00:41
Widzę taką sytuację... na przykład... mam 80 lat, zdrowie jako takie jak na ten wiek, ale przyjaciele w grobach, rodziny się nie dorobiłam (albo dorobiłam, ale jest daleko) i umiera mój mąż, z którym spędziłam ostatnie 50 szczęśliwych lat... To co ja mam tutaj dalej robić? Przesiadywać dzień w dzień na cmentarzu? Po 50 latach sama spać w łóżku? Gotować sama dla siebie? Słuchać ciszy 4 pustych ścian, w których przez 50 lat słyszałam głos męża? Mam 80 lat, za sobą dobre życie i jestem zdecydowana je zakończyć... czy to mnie czyni osobą szaloną? Czy to irracjonalne pragnienie w takich okolicznościach? Kto z Was by chciał spędzić ostatnie lata swojego życia w samotności, pustce i tęsknocie? Anonymous - 2016-01-02, 00:43 Scarlet Halo, fakt, masz rację. Jakoś nie pomyślałam o starszych osobach. Evi - 2016-01-02, 00:44 Wszystko zależy od chęci. Uważam, że ludzie depresyjni zbyt dużo siły wkładają w beznadzieję życia. Ile by się zmieniło w ich życiu, gdyby całą tę siłę włożyli w wiarę w to, że się wyleczą... Nie wierzę w nieuleczalną depresję. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
